Red de VRT ! - Van Dievel Consulting

'Brabançonne, blijf uit mijn mail!', gromde ik slechtgehumeurd tot mijn dobermann en medefirmant die naast mij aan zijn pc zat te chatten met Duffy, de hond van Kris Peeters.
'Baas, wilt ge met uw poten uit mijn privécorrespondentie blijven?', wendde Brabançonne zich tegelijkertijd op weinig hoffelijke wijze tot mij. 'Het was nu bijna aan.'
'Maar ik doe niets!', riepen wij unisono.

Tot onze niet geringe verbazing werden, zonder dat wij onze computers ook maar beroerden, oude mails opengemaakt, facturen gekraakt, dossiers gekopieerd en (in het geval van Brabançonne) erotische correspondentie met de poes van Gwendolyn Rutten, de cavia van Wouter Beke en de hyena van Bart De Wever doorgestuurd naar PRISM@CIA.US. En hoe wij ook op de escape-toets duwden of poogden onze mail- & chatbox te sluiten dan wel een noodstop van onze pc te bewerkstelligen, de onzichtbare hand ging vrolijk verder met het lezen en aldus ontfutselen van onze zakelijke en privégeheimen.

Toen blijkbaar alles gelezen was wat er te lezen viel, werd het scherm eerst even pikzwart, waarna er in dreigende rode letters volgende mededeling verscheen:

"UNCLE SAM MAG ALLES LEZEN - Jo Lernout"

Wij waren zo verbouwereerd dat wij het eerste kwartier geen zinnig woord uit konden brengen. Was een mens dan werkelijk nergens nog veilig? En ik zei het al: slecht nieuws komt nooit alleen. Nog meer werden wij met verstomming geslagen toen ik een sms'je ontving waarin eenvoudigweg werd meegedeeld dat de VRT was 'opgedoekd' (sic!) en dat ik mij niet meer naar Brussel diende te begeven, voor zover dat tenminste in mijn gewoonte lag. Alles zou per mail worden afgehandeld. Getekend: de Vlaamse regering.
Brabançonne lachte eens zenuwachtig toen hij de tekst las.
'Een flauwe grap, ja, toch? Zeker van Tim Pauwels!'
Daar was ik nog niet zo zeker van. Ik probeerde deredactie.be aan te klikken, evenwel zonder succes.
"De pagina is niet beschikbaar."
Maar de site van De Standaard Online kopte in koeien van letters:

"VLAAMSE REGERING SLUIT VRT EN BESPAART 291,8 MILJOEN!"

Op nogal triomfalistische toon legde DS aan zijn lezers uit dat de het opdoeken van de VRT geen gat zou slaan in de pluriformiteit van het medialandschap, want dat er nog altijd VTM, 2BE, Vier, Vijf, Acht, Vitaya en NJAM! waren, die de burger geen cent kosten, terwijl de geldverslindende en de concurrentie scheeftrekkende openbare omroep iedere Vlaming jaarlijks 46 euro ofte vijf dienstencheques lichter maakte en daar bijzonder weinig tegenover stelde, kijk maar naar het protest van de Vlaamse zangers.

De krant citeerde een niet nader genoemd lid van de Vlaamse regering over de toch wel draconische maatregel: "Ik wil niet dat mijn naam vernoemd wordt want het is een collegiale beslissing van de Executieve die niet alleen eensgezind maar ook unaniem genomen is en waaraan maar één enkele interpretatie kan gegeven worden, precies zoals bij onze beslissing over de onderwijshervorming."

Een tweede Vlaamse minister die prijs bleek te stellen op anonimiteit verklaarde dan weer: "Er zal de komende jaren veel meer moeten bespaard worden dan we dachten of vreesden. In plaats van te raken aan de uitkeringen voor de zwakkeren uit de samenleving of aan de subsidies voor topsporters, hebben wij ervoor gekozen het bolwerk van de potverteerders - want zo denken de Vlamingen dus over de VRT hé - te liquideren, wat ons op vijf jaar tijd meer dan een miljard euro aan ademruimte geeft."

Komt er een sociaal plan, wilde DS Online van een derde excellentie weten. "Nee, waarom?" luidde het laconieke antwoord.

'Kom Brabançonne,' sprak ik stoer, 'we springen in onze batmobiel en rijden spoorslags VRT-waarts om onze stem te laten horen. Als we ons niet haasten, zijn we nog de laatste.'

Aan de poort van de VRT stond niemand, maar dan ook werkelijk niemand. De slagboom was geopend. De immer fier wapperende vlaggen van de ontelbare VRT-netten waren gestreken. Verdwaasd begaven Brabançonne en ik ons naar het onthaal. Daar werden wij evenwel niet door charmante VRT-hostessen begroet, maar door een Georgische koopman die ons bij de arm pakte en ons zijn ruime assortiment niet van echt te onderscheiden leren jassen aanprees, alsmede in Bangladesh nagemaakte voetbaltruitjes van Barcelona en van Beerschot. Naast hem had een wakkere nijveraar een hotdogkraam opgezet en naast deze nijveraar verkocht een jonge ondernemer kaartjes voor een benjisprong vanaf de VRT-toren. Er kon voor een Speed Pass worden geopteerd want de wachtrij was lang, vertrouwde het jongmens ons met een knipoog toe.
Voor het overige was het VRT-gebouw verlaten. Als we tenminste de lieden niet meetellen die gloednieuw meubilair demonteerden en dure opname-apparatuur op vrachtwagens laadden die , naar men ons spontaan verklapte, het hele zootje naar de overblijvende zenders zouden brengen. Een steunmaatregel voor de Vlaamse audiovisuele sector.

Ik dorst niet naar de achterkant van het gebouw te gaan, waar de nieuwsdienst gevestigd was en waar altijd mijn burootje had gestaan, bevreesd als ik was dat ik daar pakweg Patrick Van Gompel van de VTM aan zou treffen.
'Niet opgeven, baas!', probeerde Brabançonne mij moed in te spreken, ' ze kunnen de VRT toch niet zomaar afschaffen?! Weet ge wat, we starten met een online-petitie voor het behoud van de openbare omroep.'
'Ja, doe maar,' zeide ik terneergeslagen, 'maar ik geloof er niet in, niemand ligt nog wakker van de VRT.'
'Ge zult het zien baas: de Vlaming zal zich zijn VRT niet laten afpakken. Ik hoop dat het internet niet bezwijkt onder de respons'
Een dag later hadden nog maar 3 personen de petitie ondertekend: Véronique De Kock, Evy Gruyaert en Reddy De Mey.