Sorry voor die ramadan - Fatma Taspinar

Ik zal gewoon eerlijk zijn, het liefste van al zou ik willen dat u mij graag ziet. Da’s een verdomd moeilijke klus. Want ik heb gemerkt dat ik om te beginnen al iets te veel temperament heb om dat voor elkaar te krijgen. En ik heb ook rare gewoontes, gewoontes die in België niet als de norm worden beschouwd, die ab-nor-maal zijn. Sommigen onder u knappen daar op af. Sommigen weten gewoon niet beter. En dat is absoluut uw volste recht.

Zo werden ik en de andere Marokkaanse en Turkse kindjes op de lagere school steevast niet uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes. Het was mij een absoluut raadsel waarom dat mij overkwam. Want ik was toch een vlot en sociaal kind? Ik droeg toch gewone kleren? En bovenal, ik deed toch mee aan de sinterklaas- en kerstcadeaus? Ik kocht bovendien geschenken vér boven het vastgelegde budget, om indruk te maken, om er bij te horen. Dus waarom werd ik niet uitgenodigd? Nee, dat ging er bij mij echt niet in. Ik moest en zou, en dus ging ik maar zelf bedelen, of ik toch echt niet mocht komen? En kijk, dat durfde niemand mij te weigeren. Ik weet het, als ik datzelfde vandaag als 31-jarige nog zou durven vragen, zou u mij sociaal gestoord noemen. Maar toen heette dat nog kinderlijke naïviteit.

Later in het tweede middelbaar zat er een jongen in mijn klas, die thuis vaak zomaar bleek te vloeken op mij. Hij weigerde ook pertinent om naast mij te zitten in de klas. Ok, ik babbel al wel eens graag. Maar dit ging mijn Turkse petje toch wel te boven. Ik kon maar niet begrijpen waarom die jongen mij niet leuk vond, ik deed nog zo mijn best, toch? Ik hield zelfs nauwkeurig notities bij als hij ziek was. Tevergeefs. Bleek achteraf dat die jongen niet zo opgezet was met een Turks meisje in zijn klas en in zijn nabijheid.

En nog later, toen ik mijn toenmalige beste vriendin eens probeerde te bellen, rond tien uur ‘s avonds, kreeg ik van haar vader te horen dat Vlamingen niet bellen na tien uur. Hij schold me de huid vol en liet me verweesd achter. Ik, geboren en getogen in dit land, snapte er niks meer van. Ik deed toch mijn best? Om mij aan te passen?

Op dat moment is de zelfcorrectie begonnen denk ik. Ik dacht, goed, ik ga vanaf nu een betere en juistere versie van mezelf worden. Zodat niemand nog kan vloeken op mij, zodat niemand meer kwaad hoeft te worden. Ik ging het perfecte Vlaamse meisje worden, helemaal geïntegreerd en niks om op aan te merken. De puberteit doet dromen.

Helaas. Die zelfcorrectie heb ik nog niet zo heel lang geleden moeten opgeven. U moet weten, ik heb dat temperament dat ik maar niet helemaal onder controle schijn te krijgen. Ik kom al eens heftiger uit de hoek dan de gemiddelde mens. Luidruchtiger ook.

En ik heb nog niet al die rare gewoontes kunnen opgeven. Ik heb twee Turkse ouders, een moeder met een hoofddoek (en nee, ze wil die echt niet afzetten). Ik drink geen alcohol en eet geen varkensvlees.

En jawel, ik doe ook elk jaar nog mee aan de ramadan. Omdat dat zo gezellig is om die samenhorigheid en solidariteit nog eens te voelen. Omdat ik dan iedereen nog veel liever zie dan anders (ok, de honger zit daar wel voor iets tussen). Omdat ik dan overal welkom ben en overal mee aan tafel mag schuiven. Omdat ik dan geen enkel ‘aards’ probleem meer heb tot tien uur ‘s avonds. Omdat ik mezelf leer beheersen. Omdat ik dan extra attent ben voor de minderbedeelden in de samenleving. Omdat ik dan extra attent ben in het algemeen.

Noem het een spirituele trip, noem het opium voor het volk, noem het voor mijn part een ahornkuur, (zonder ahornsap te drinken welteverstaan). Maar dit is wat ik weet. Op een bepaald moment is je lichaam zo nuchter en vrij van alle stoffen, dat je een beetje gaat zweven. Een klein tikje ijl in je hoofd, waardoor je zintuigen op scherp staan.

Nee ik zit niet aan de drugs. Ik doe mee aan de ramadan. En ik weet het, mevrouw, de moslims op uw werk zijn dan extra chagrijnig, stinken nog meer dan anders en doen niet anders dan klagen en zagen. Sorry daarvoor, ik roep uw onvriendelijke en stinkende collega’s bij deze vriendelijk op om terug te keren naar hun land van herkomst, zoals u mij mailde. Bij deze.
En u mijnheer, uw dochter is meermaals nageroepen door allochtonen, ook al was ze zedig gekleed. U vindt dat ik niet met mijn vingertje moet zwaaien om begrip te tonen voor de ramadan, terwijl u en uw dochter dag en nacht opgezadeld zitten met seksueel gefrustreerde allochtonen (u weet dat het allochtonen zijn, omdat ‘ze zo gek praten’). U hebt gelijk, ook daar wil ik mij voor excuseren. Voor dat gekke taaltje en voor die vuile manieren.

En vooral sorry, dat u mij misbegrepen heeft. Ik dacht gewoon grappig te zijn. Ik dacht op een sympathieke manier te informeren. Maar sommigen onder u knappen daar blijkbaar op af. Ik dacht heel even dat ik zowel Vlamingen als (Vlaamse) moslims had weten te bereiken met één en hetzelfde schrijven. Bij deze mijn welgemeende excuses als u dacht dat ik u iets probeerde op te dringen met mijn 'Ramadan for dummies'. Ik ben ouder en weet nu dat niet iedereen mij graag ziet. Dus wees gerust, u hoeft mij ook niet per se meer uit te nodigen voor al uw verjaardagsfeestjes.

(Fatma Taspinar is journalist bij VRT Nieuws.)