Is dit de toekomst van het vredesproces in Israël en Palestina?

Het is wetenschappelijk bewezen: hoe meer je ergens in geïnvesteerd hebt, hoe moeilijker het wordt om er nadien afstand van te doen. En als er ergens ter wereld op het geopolitieke toneel geïnvesteerd is, dan is het wel in de tweestatenoplossing die een einde moet maken aan het Israëlisch-Palestijns conflict dat de regio al meer dan een halve eeuw in zijn greep houdt. 

Vandaag de dag is de tweestatenoplossing volgens sommigen echter onmogelijk geworden. De aangroeiende Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever versnipperen grondgebied dat ooit misschien Palestijns grondgebied wordt. De president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, is dan weer een lichtgewicht en kan allang niet meer claimen dat hij alle Palestijnen vertegenwoordigt. Hamas, dat de Gaza-strook bestuurt, wil een veel radicalere koers varen. 

Het is tijd om het stuur om te gooien. Tenminste, dat is wat enkele jonge opiniemakers ons op het hart drukten tijdens onze laatste reis door Israël en de Westoever. Ze zijn opgegroeid in nieuwe tijden met een nieuwe realiteit die om een nieuwe oplossing vragen.

“We leven in 2017. Het is tijd dat we de wereld bijbenen.” Qassam Barghouti, de zoon van Marwan Barghouti, een van de Palestijnse leiders van de Tweede Intifada die een golf van geweld door de regio joeg, windt er geen doekjes om. Zijn vader mag dan wel opgesloten zitten in een Israëlische cel, zelf ziet hij de toekomst van een Palestijnse staat anders. “Het maakt me niet uit of onze president een jood, moslim of christen wordt.”

Aan de andere kant van de muur horen we een gelijkaardig geluid bij Nir Baram. Als een van de meest getalenteerde Israëlische schrijvers van zijn generatie wordt hij in één adem genoemd met Amos Oz en David Grossman. Zijn vader, Uzi Baram, was minister in de regering van Yitzhak Rabin die de Oslo-akkoorden ondertekende met Yasser Arafat.

“Als Israël geen tweestatenoplossing wil, dan moeten we wel naar één staat”, analyseert hij droog. “Eén staat voor twee vaderlanden: wat een briljant idee.”

Een confederatie dus, die het etterende conflict tussen de twee gemeenschappen voor eens en voor altijd moet oplossen. Samen kunnen die gemeenschappen dan beslissen wat ze onder één vlag willen delen, en wat ze liever zelf doen. Al zal er nog heel wat water onder de brug moeten vloeien voor niet alleen de jonge, maar alle geesten daar rijp voor zijn.

Ik heb hen alvast voorgesteld om eens te komen kijken hoe we dat hier in België regelen.