Smartphones zijn de microgolfs van vandaag
Frederik De Bosschere is strateeg bij In The Pocket. In The Pocket geeft strategisch en technologisch advies en bouwt digitale producten voor bedrijven als Bancontact, Colruyt en Samsonite. Tweewekelijks laat hij voor deredactie.be zijn licht schijnen over technologie. Twitter: @vrederik.
Normaal zou ik deze column wijden aan het Mobile World Congress, de hoogmis van mobiele technologie die afgelopen week plaatsvond in Barcelona. Helaas ben ik in slaap gevallen. Smartphones zijn gewoon heel erg saai geworden. Een beetje zoals de microgolf: ooit ingenieus, nu vooral functioneel.
Als het grootste nieuws van het Mobile World Congress de voorstelling van de “nieuwe" Nokia 3310 was, dan zegt dat vooral iets over het ontbreken van echt spannende aankondigingen. De herlancering van de iconische telefoon bleek vooral een gratuite marketingstunt, die dankbaar gebruik maakt van nostalgische hoogconjunctuur (Star Wars! Polaroids! Salopettes!). Begrijp me niet verkeerd: ik kan nog steeds blind T9-typen, en in Snake was ik een beest. Maar die Nokia 3310-aankondiging? Non-nieuws.
Het uitblijven van smartphone-animo wijst op een breder probleem. Waar de aankondiging van de nieuwste Galaxy of iPhone vroeger nog een gebeurtenis was (waarvoor je best eerst de kaken stretchte), is het de laatste jaren gewoon meer van hetzelfde. De toestellen worden sneller. De schermen hebben intussen meer kleuren dan alle LSD-trips van de jaren 60 samen. En de camera’s hebben nóg meer megapixels, waardoor je nu twee vlooien kan filmen die aan het 'voozen' zijn. In slow motion.
Het zijn incrementele verbeteringen waarvan niemand nog echt wild wordt. Terwijl de grootste problemen blijven bestaan: platte batterijen en kapotte schermen.
Met batterijen lijkt het zelfs achteruit te gaan. Samsung likt zijn wonden na de ontploffende Note-batterijen, en zelfs Apple krijgt een pijnlijk stroomlek maar niet gedicht (het notoire uitvallen bij 30%). Voor wie de dag wil doorkomen met zijn smartphone, lijkt een oplader het enige antwoord. Of een power bank: een soort mobiel stopcontact (en essentieel onderdeel van de uitrusting van een Pokémon-jager). Ik heb er mij onlangs een aangeschaft. Dat voelde fout: een hedendaags probleem fiksen met een archaïsche oplossing. Een beetje zoals het higgsdeeltje proberen te vangen met vliegentape.
Miskleun
Voor wie eens goed wil lachen: dit is de Smart Battery case van Apple. Het is letterlijk een dikke batterij die je op de achterkant van de nochtans vlijmscherpe iPhone kan plakken. Precies een obees luipaard. Die miskleun achtervolgt Apple-designgoeroe Jony Ive waarschijnlijk in zijn naarste dromen.
Rond opladen zit gelukkig wel een en ander aan te komen. Apple heeft zich eindelijk aansloten bij het Qi-consortium. Via die technologie kan je toestellen draadloos opladen. Gewoon door ze op een laadoppervlak te leggen. Merken als Samsung en LG laten dat al een tijdje toe, en zelfs Ikea verkoopt al zetels of tafeltjes met dergelijke laadvlakken erin.
Binnenkort ook te verwachten voor iPhone-gebruikers? Misschien. Google heeft Qi bijvoorbeeld alweer gelaten voor wat het is. Wat er mogelijk op wijst dat de technologie toch niet zo’n sprong vooruit is.
Wie écht verder wil springen, kijkt beter eens bij de researchafdeling van Disney. Die heeft onlangs een prototype gemaakt van een magnetische living waarin alle voorwerpen (lampen, tv’s en dus ook smartphones) vanzelf worden opgeladen. De grootte van de batterij doet er dan niet meer toe, als ze gewoon opgeladen wordt bij het binnenstappen van living of kantoor. Nikola Tesla zou het team bij Disney R&D alvast een vuistje geven. (Hun website is trouwens Disneyland voor techneuten. Mickey Mouse is mee met zijn tijd.)
Het andere grote euvel? Gebarsten schermen. Net zoals boterhammen altijd met de boterkant naar beneden landen, vallen smartphones altijd net ongelukkig genoeg om tot glasbreuk te leiden. De nieuwste soorten Gorilla of Sapphire Glass beloven sterker te worden als nooit tevoren (dat beloven ze altijd). Toch durf ik er geld op in te zetten dat zelfs uw volgende smartphone nog zal barsten als die van uw bureau dondert. Tot schermen effectief sterk genoeg worden om door een tank overreden te worden, is er gelukkig wel iets dat we kunnen doen: opkomen voor ons right to repair. Smartphonefabrikanten (met Apple op kop) organiseren een ware heksenjacht tegen herstellingen door "derde partijen". Die herstellen schermen tegen enigszins acceptabele prijzen, wat erg gesmaakt wordt. Maar: het wordt hen moeilijk gemaakt door “belangengroepen” (lees: lobbyisten). Pestgedrag, dat is het.
Ze zouden beter werk maken van betere batterijen en sterkere schermen. Flagship phones, zo worden de nieuwste en beste (en duurste) smartphones genoemd. Mensen kwamen vroeger, bij het zien van zo'n majestueus vlaggenschip, nog in groten getale naar de kade. Nu denken ze toch vooral: weer een boot.