Vlaamse kranten: "Wat je ook doet, dit kan je niet verhinderen"

Barcelona maakt duidelijk dat de terreurdreiging nog niet voorbij is, schrijven de Vlaamse kranten: het zal helaas niet de laatste naam zijn in het lijstje Europese terreurdoelwitten. Aanslagen als deze kan je niet vermijden, ondanks alle mogelijke preventie- en veiligheidsmaatregelen die overheden nemen, zeggen de commentatoren eensluidend. We lijken ook te "wennen" aan deze nieuwe realiteit. We leven gewoon verder en doen wat we doen: geen teken van onverschilligheid, maar van een bewijs van levenskracht.

De Tijd: "Absolute veiligheid is absolute illusie"

"Terroristen slaan toe in toeristische hart Barcelona", kopt De Tijd op de voorpagina, met één sobere foto van toeristen in shock op Las Ramblas. De aanslag maakt volgens Jean Vanempten nog eens pijnlijk duidelijk dat de terreurdreiging verre van voorbij is. Nu IS militair welhaast op de knieën zit in Irak en Syrië, verplaatst de terreurgroep het slagveld naar Europa. Niet alleen terugkerende IS-leden vormen een ernstig en voorlopig onbekend veiligheidsrisico, hetzelfde geldt voor al even gewelddadige eenzaten die in de zieke terreur van IS een voorbeeld zien.

Bovendien wordt de manier van terreur zaaien ook eenvoudiger, maar daarom niet minder efficiënt. Met een vracht- of bestelwagen op een menigte inrijden vergt minder kennis en voorbereiding dan een bomaanslag plegen. De doelwitten worden dan ook steeds "zachter". Vanuit beveiligingsstandpunt valt deze vorm van terreur bijzonder moeilijk te bestrijden. Het gaat niet langer om een of ander bijzonder evenement, iedere plaats waar veel volk samenkomt, is een potentieel doelwit geworden. Het gaat ook niet meer om het leggen van bommen, maar om het simpelweg huren van een voertuig voor een dodelijke rit.

Hoe de overheden zich ook inspannen, de aanslag op Las Ramblas leert dat de absolute veiligheid een absolute illusie is, zegt Vanempten.

De Morgen: "En toch blijft de stad leven"

"Nu ook Barcelona", titelt De Morgen, die de hele voorpagina wijdt aan de aanslag, met een grote foto van de hulpdiensten aan Las Ramblas. Het is gruwelijk en het is bitter, schrijft Bart Eeckhout. Omdat het alweer een laffe jihadistische terreuraanslag is die alweer onschuldige levens vernielt in alweer een Europese stad. Omdat steden als Barcelona juist de voorbije jaren een nog populairdere reisbestemming zijn geworden, omdat velen andere plekken bij voorbaat afstreepten vanwege eerder terreurgeweld.

Er is helaas geen reden om aan te nemen dat het de laatste naam is die erbij komt. In hun eigen kalifaat lijkt het laatste uur geslagen voor de bloeddorstige aanhang van IS. Maar dat is geen garantie dat op korte termijn ook andere plekken gespaard blijven van hun terreur. Te vrezen valt: integendeel. We kunnen enkel schatten hoeveel potentieel wraakzuchtige geweldenaars er nog zijn die zich laten instrueren of minstens inspireren door de godsdienstwaanzin van IS.

Door vakkundig speur- en preventiewerk worden al vele aanslagen vermeden. Dat juist de goed beveiligde Ramblas het droevige toneel van een aanslag kunnen worden, bevestigt dat in deze vrije en open samenleving bijna geen enkele publieke plek helemaal zeker veilig is. Daarbij komt die andere bevestiging van deze aanslag: de banaliteit van het wapen. Net zoals in Stockholm, Nice, Berlijn of Londen volstaat een eenvoudig voertuig om dood en vernieling te zaaien. Dat maakt de instap voor potentiële massamoordenaars makkelijk en de beveiliging juist lastig.

Uiteindelijk zal toch die andere les uit Parijs, Brussel of Londen ook in Barcelona domineren: de stad blijft leven, de samenleving gaat niet kapot.

De Standaard: "De aanslag die Spanje vreesde"

Op de voorpagina van De Standaard: een grote foto van Las Ramblas na de aanslag, met gewonde slachtoffers op de grond die bijgestaan worden door omstanders en hulpdiensten. "De aanslag die Spanje vreesde" is de kop.

De eerste drie pagina's van de krant zijn volledig gewijd aan de gebeurtenissen in Barcelona, met op pagina's 2 en 3 het relaas van de feiten van gisteren. In het openingsartikel op de eerste pagina wordt verwezen naar Spaanse media, die stellen dat de CIA enkele maanden geleden al gewaarschuwd had voor een aanslag in Barcelona in het toeristische seizoen.

Ook Spanje zelf had allicht vermoedens dat er iets op til was: de jihadistische dreiging in Spanje is niet nieuw, het aantal dreigingen verdubbelde in 2016, in vergelijking met 2015. En terreurgroepen als IS begonnen hun propaganda ook te verspreiden in het Spaans.

Het Nieuwsblad: "Barcelona is van iedereen"

Het Nieuwsblad zet op zijn voorpagina één grote foto, van een hulpverlener die een slachtoffer van de aanslag bijstaat. Met één groot onderschrift als kop: "Opnieuw".

Barcelona is een stad die een beetje van iedereen is, ook van ons, schrijft Peter Mijlemans. Iedereen is er wel geweest of kent minstens iemand die er net van terug is. Die er logeert of plannen heeft om ernaar toe te gaan. Een symbolische stad om de hele wereld aan te vallen. Barcelona heeft hetzelfde trieste lot moeten ondergaan van een heel rij Europese steden. Waar een auto, het makkelijkste en meest anonieme moordwapen, door islamistische fanatici wordt gebruikt om van burgers oorlogsslachtoffers te maken.

Hoe kan dat, zal de reactie zijn na al de voorgaande aanslagen. Het antwoord is simpel. Je kan doen wat je wil maar je kan geen publieke plaatsen dichtbetonneren. Heel Europa heeft na de reeks copycat-terreurdaden ook duidelijk gemaakt dat verhoogde veiligheid goed is, maar we een uitgaansverbod niet willen.

ISIS verliest snel aan middelen en mensen. En op den duur ook aan slagkracht. Om het macaber te zeggen: zelfs een terrorist weet dat je niet laffer en wanhopiger kan zijn dan met een auto mensen neer te maaien. Barcelona zal niet de laatste keer zijn dat we opschrikken van vergelijkbaar vreselijk nieuws. Maar ooit stopt ook dit. Zoals elke terreurgolf uit de geschiedenis. Als de vijand definitief op de knieën zit en de overgebleven aanhangers beseffen dat we voor terreur toch niet buigen.

Het Belang Van Limburg: "Waakzaamheid niet verslappen"

Het Belang Van Limburg opent met "Tongerse sterft op Ramblas", een verwijzing naar de Belgische vrouw die gisteren overleed bij de aanslag in Barcelona. Met een foto die bij veel kranten opduikt: slachtoffers op Las Ramblas na de aanslag. Op de volgende pagina's volgt het verhaal van de aanslag en getuigenissen van inwoners uit Limburg die in Barcelona zijn.

Geen urbaner plek dan de Ramblas, schrijft Marc Van de Weyer. De prachtboulevard van Barcelona heeft alles wat stedenliefhebbers en -trippers opzoeken. Gisteren veranderde een terreurdaad, volgens een scenario dat we inmiddels uit den treure kennen, deze plek van vitaliteit en plezier in een slagveld. De schokkende beelden uit Barcelona riepen -bij onverwisselbaarheid van de unieke locatie- meteen recente beelden van andere Europese steden op: Londen, Nice, Stockholm, Berlijn. De lijst -ze gaat niet veel meer dan een jaar terug- is een kroniek van de dood geworden die zo goed als zeker niet in Barcelona zal eindigen, dat beseffen we nu al.

De komende dagen zullen er zonder twijfel harde vragen gesteld worden over de beveiliging van een van de meest geliefde toeristische hotspots van dit continent. De haat van de gekken is nog altijd gericht tegen de waarden van de open samenleving waarvan een stad als Barcelona het levende symbool is: pluralisme, democratie, verdraagzaamheid. We weten meteen weer waarom onze waakzaamheid niet kan en mag verslappen. En waarom we niet mogen wijken voor de dreiging die ons wil wegjagen van de plekken waar we het liefst samenkomen.

Gazet Van Antwerpen: "Het blijft door merg en been gaan"

"Terreur treft Barcelona in het hart" zet Gazet Van Antwerpen op de voorpagina, met een paginagrote foto van Las Ramblas na de aanslag. Verderop in de krant een verslag van de "moordende slalom" op de stadsboulevard. Sinds vorige zomer in Nice hadden we het al vier keer meegemaakt: terroristen die met een voertuig dood en vernieling zaaien. Gisteren in Barcelona was het de vijfde keer in een goed jaar tijd. En toch hadden veel mensen de indruk dat het alweer even geleden was dat er een aanslag had plaatsgevonden, schrijft Kris Vanmarsenille.

Aan de ene kant leren we blijkbaar leven met dit geweld. Aan de andere kant raakt zo'n aanslag ons telkens weer tot in ons diepste wezen. Het blijft door merg en been gaan. Maar we leven verder, we gaan op vakantie, blijven massaal kunststeden bezoeken, amuseren ons op grote festivals en verdringen elkaar om naar vuurwerken en optochten te kijken. Er is in Europa blijkbaar een consensus gegroeid dat dit de enige manier is om met het terrorisme om te gaan: alle mogelijke veiligheidsmaatregelen nemen, maar we doen wat we altijd deden.

We willen onze kinderen niet grootbrengen in angst, we moeten verder, allemaal samen tegen de terreur, al is het onvermijdelijk dat bij elke aanslag de veiligheidsmaatregelen worden opgedreven. Op elk soort aanslag volgt een nieuw soort beveiliging. Ook daar moeten we mee leven. Nog vele, vele jaren.

Het Laatste Nieuws: "Vandaag Barcelona, waar morgen?"

Het Laatste Nieuws kopt: "Ook Vlaamse mama van 2 komt om", met binnen in de krant het relaas van de aanslag en getuigenissen van Vlamingen ter plaatse. Gisteren was Barcelona aan de beurt. Waar zal het morgen zijn? Wat wordt de volgende stad?, vraagt Jan Segers zich af. Ze klinken fatalistisch, die vragen, maar ze zijn realistisch, helaas. Het scenario herhaalt zich. Verrassen doen ze amper nog, de terroristen, maar verhinderen lukt niet en zal ook nooit lukken. Je mag nog zo waakzaam zijn en gealarmeerd door de CIA, niets of niemand verijdelt dit soort aanslagen.

Wat valt er na Barcelona nog toe te voegen aan wat we al wisten, wat we al dachten, wat we al voelden? Alles is al eerder gezegd. De woorden van troost, de woorden van walging. Na de eerste aanslagen hoorde je politici zeggen dat we vooral moesten doorgaan met ons leven, ondanks de schrik en het verdriet. Dat klonk toen als een opdracht. Inmiddels doen we dat gewoon, dezelfde avond nog.

Dat is geen bewijs van onverschilligheid. Het is een bewijs van levenskracht, een reflex van zelfbescherming. Willens nillens hebben we geleerd hoe we met dit gevaar en deze risico's moeten omgaan zonder dat ze ons verlammen.

Meest gelezen