nr. 3. "Waarom ik niet meer meedoe met Facebook"

451 "vrienden" mag veel lijken, maar het hadden er nog veel meer kunnen zijn. Zodra je een beetje een bekende naam hebt, of een bekende kop, willen allerlei lieden van wie je nog nooit hebt gehoord een vriendschapsrelatie met je aangaan.

In het begin accepteerde ik iedereen, enfin, zo goed als iedereen. Dat durfde nogal eens verrassingen opleveren. Vooral in de aanloop naar de verkiezingen, bleken er zich lui in mijn inner circle te bevinden met wie ik zelfs op Facebook niet wilde gezien worden. Ik begon te "defrienden", ik checkte voortaan de onbekende kandidaten via Google. Flauw hé?

Maar goed, op negen maanden tijd had ik dus 451 vrienden rond mij verzameld. Er waren nogal wat familieleden bij. Dat vond ik verantwoord, want ik zie mijn familie niet zo vaak, en dat is een understatement. Er waren heel wat collega’s vanop de nieuwsdienst bij. Dat was een beetje vreemd, want velen van hen zag/zie ik nagenoeg elke dag. Er waren veel ex-collega’s bij, en oude vrienden uit lang vervlogen tijden. Dat gaf even een prettig gevoel, dat je via Facebook vermiste vrienden kon opsporen. Het was niet onaangenaam om weten dat oud-collega’s nog in je doen en laten geïnteresseerd waren.

Het was - laat ik maar eerlijk zijn - goed voor mijn niet meer zo jonge ego dat bekende en onbekende vrouwen van allerlei leeftijden en gezindten op mijn persoontje afkwamen.

Wat doe je met al die vrienden op Facebook? Goede vraag. Niets eigenlijk. Dat je elkaar al zolang niet meer hebt gezien en dat je blij bent dat je elkaar terug hebt gevonden, daar blijf je niet mee aan de gang.

Ik verzorgde een beetje mijn public relations en legde links naar mijn blogs op deredactie.be en naar dievel.be, mijn eigen website. Dat werd dan gelezen door een man/vrouw of zeven, acht en die lieten dat dan weten. Ego alweer gestreeld.

Een tijdlang heb ik ook lang vergeten hits uit mijn jonge jaren die ik op YouTube had teruggevonden, op mijn Facebookprofiel geplaatst. Maar op den duur deed iedereen dat, filmpjes publiceren, of van die idiote quizjes waar Facebook het patent op heeft. Sommige vrienden stuurden "flowers" en "hugs" en "kisses" rond en verwachtten van jou hetzelfde, kwestie van een verzameling aan te kunnen leggen. Sommige vrienden maakten er een sport van om voortdurend nieuwe foto’s van zichzelf te publiceren, kunstige foto’s ook, grappige zelfs. Daar heb ik ook een poosje aan meegedaan.

Dan slaat de verveling toe. Je legt je ziel toch niet bloot op Facebook, tenzij je een exhibitionist bent? En wat moet ik met mededelingen als "X pakt zijn koffer en gaat naar het Zuiden", of "Y heeft al zes centimeter opening", of "Z ziet het wel zitten". Nochtans waren dat de mededelingen waarop het meest reactie kwam.

Ik heb het zelf ook twee keer gedaan: "Louis is lui vandaag" en "Louis zit in zijn blootje in de zon op zijn terras". Daar kreeg ik tal van interessante reacties op, moet ik zeggen.

Uiteindelijk log je in en ga je diagonaal door alle nieuwe filmpjes, quizjes, bloemen en persoonlijke ontboezemingen. Je laat weten dat je iets "leuk" vindt, je beantwoordt een mededeling met "fantastisch!" of "allez gij!". En dan ga je kijken of je zelf een toffe knaap bent bevonden.

Voor je ’t weet staat Facebook de hele dag open op je computer en voel je je verplicht om tien keer daags de ronde van al je vrienden te doen. Om niets te missen. Maar er valt helemaal niets te missen. Voor velen van mijn digitale vrienden bleek Facebook een soort van verslaving. Een onverdachte bron vertelde me dat een bekend televisiepresentator zelfs tijdens zijn programma op Facebook was ingelogd en berichtjes postte of beantwoordde.

Facebook, waarde lezers, is tijdverlies. En dus ben ik ermee gestopt. Ik heb nog geen afkickverschijnselen bij mezelf vastgesteld, dat valt dus al mee. Eén mailtje heb ik gehad, van hier "in huis" om te vragen of ik dat meende, dat stoppen met Facebook. Dus het leed dat ik aan mijn andere 450 vrienden heb berokkend, blijkt nogal mee te vallen.

Albert, Claire, Joke, Eric, Jan, Marie, Kristien, Jeroen en Kathleen, en nog enkele anderen, het is niet persoonlijk bedoeld. En een vriendelijke groet aan Peter Terrin. Die heb ik onlangs speciaal opgesnord op Facebook om hem te kunnen vertellen hoe goed ik zijn nieuwe roman "De bewaker" vond. Prompt vroeg hij mij of ik zijn vriend wilde worden. Dat wil ik nog altijd, Peter, maar niet meer via Facebook.

Overigens is het nog niet simpel om "gede-activeerd" te worden door Facebook. Die mogelijkheid zit ergens goed in een hoekje verborgen. En: je moet je verantwoorden bij deze Big Brother. Waarom doe je dat toch, Louis van Dievel? Ga je al die vrienden teleurstellen? Echt waar, zo gaat dat. En Facebook is zo vrij mijn plaatsje in de digitale mensenketting vrij te houden, ik kan zo herbeginnen, mocht ik dat willen.