Nog steeds geen rector aan UGent: ongeloof en verbazing bij personeel

Hoogzomer in de Sint-Pietersnieuwstraat in Gent. Bleke studenten sloffen loom langs de huizen. Voor de ingang van het universiteitsgebouw spreidt een studente haar notities op de grond, in afwachting van een zoveelste examen.

De verkiezing van een nieuwe rector is nu wel het laatste van hun zorgen. Maar het personeel wil graag z’n ontgoocheling en frustratie kwijt, zij het anoniem.

“Ik stemde blanco”, zegt een magere man. “Ik was het niet eens met de procedures die ze nu volgen en ik was ook niet voor het kandidaten-duo.”

“Verkeerd signaal om blanco te stemmen”, weet een aanhanger van “Rik en Mieke” even later. “Je kan beter voor een echt beleid stemmen, dan gaan de zaken tenminste vooruit. Nu waren er blijkbaar veel proteststemmen, maar daarmee stem je gewoon tegen het instituut. Nu staan we alom bekend als een schip op drift.”

Drie jonge medewerkers komen terug met een hapje uit het studentenrestaurant. “Ja, we zijn nationaal nieuws”, lacht de eerste. “Maar vergeet niet: met deze score had zelfs Macron het niet gehaald.” Worden ze erop aangesproken in hun omgeving? “Reken maar,” zegt de langste. “Familieleden lachen mij uit met deze toestand. En ik kan ze alleen maar gelijk geven.”

Of ze morgen opnieuw stemmen? “Ja hoor, zoveel moeite is het nu ook weer niet om iets aan te klikken.”

Even verderop neemt een mollige vrouw een rookpauze. Ze zucht moedeloos bij het woord rectorverkiezing. “Ik vind het vervelend worden. Morgen alweer, pfff... Ik vraag me af of het nog wel zin heeft om te stemmen. Ze hadden eerder toch de meeste stemmen? Tweede derde meerderheid… Laten ze de regels dan veranderen he.”

Een oudere, grijze heer wil ook wel z’n mening kwijt: “ Het feit dat ze nu nog altijd niet de nodige stemmen hebben, is toch wel een signaal denk ik. Ze kunnen beter de eer aan zichzelf houden zodat andere mensen naar voren kunnen stappen.”

Hoe nu verder? Gaat deze verkiezingscarrousel eeuwig door, als een soort danteske straf voor de universiteit..? Een jonge, donkere kerel weet het ook niet. “Tja, al die knappe koppen weten het blijkbaar ook niet meer. Misschien moet de raad van bestuur de knoop doorhakken.”

Een kleine Amerikaan windt zich op, ondanks de verzengende hitte. “Hoeveel heeft deze verkiezing de universiteit nu al gekost? Er stemmen steeds minder mensen, op den duur is er ook geen sprake meer van een echt mandaat. Dit is een universiteit, geen land! Laten we dit in ’s hemelsnaam achter ons laten.”