Help, mijn dochter heeft twee papa's en het is Moederdag! - Tom De Cock

Tom De Cock is presentator bij radiozender MNM en adopteerde samen met zijn man een dochter, Jasmijn.

En toen nam juf Els van de eerste kleuterklas ons op een ochtend even apart, met een ernstige frons. We vermoedden het ergste. Onze dochter (ik ben twee en ik zeg nee) kennende was er wellicht een ander kindje fataal beschilderd, of verbaal geïntimideerd in de poppenhoek.

"Hoe zal ik het zeggen… Het is binnenkort Moederdag", bracht juf Els uit. Mijn man en ik begrepen meteen wat ze bedoelde, en schaamden ons ogenblikkelijk omdat we daar zelf niet op gekomen waren.

Het Knutselwerk. Eén van de grootste nachtmerries voor holebi-ouders, nieuw samengestelde gezinnen en alleenstaande mama’s of papa’s. Tenzij je in Jemen woont, bijvoorbeeld. Om maar te zeggen. Het gaat steevast om een onding van wasknijpers, papier mâché of opgeplakte droge pasta, en toch is het een symbooldossier waar Brussel, Halle en Vilvoorde een punt aan kunnen zuigen. Want je wil niet dat jouw kind zich tijdens dat ene knutseluurtje een rare malloot voelt wegens… geen mama. En dus bedachten we koortsachtig een oplossing.

Juf Els – een absolute engel van een vrouw die al twintig jaar elke dag van de Kempen naar Antwerpen-Noord pendelt om er het beste van zichzelf te geven in een heftige concentratieschool – had al een precedent geschapen. Op Vaderdag had Jasmijn bloed, zweet en tranen gelaten om samen met de juf niet één maar twéé ingekaderde versjes in elkaar te flansen. Eentje voor papa, eentje voor vake. We waren tot tranen toe ontroerd. Net zoals die keer toen de zorgjuf ons welkom heette in de school met de woorden ‘we hadden hier al veel diversiteit, alleen twee papa’s, dat ontbrak nog op ons lijstje!’

We waren er snel uit. Jasmijn zou een knutselwerkje voor haar meter maken. En zo geschiedde, zonder enige verdere kopzorg. Jasmijn troonde vanavond apetrots de met glitters beplakte doos Kleenex mee naar huis, met een door de juf gepersonaliseerde boodschap voor Meter Bie erop.

Groot was mijn verbazing dan ook toen ik net in "Het Journaal" een stuk zag over een school in Brussel die niet meer meedoet aan Moederdag. ‘Te moeilijk in een tijd waarin gezinnen steeds minder vaak uit een mama en een papa bestaan.’

Ik denk niet dat er een breed draagvlak is voor het afschaffen van tradities als Moederdag. Maar evolutie kan er wel zijn. Meter Bie was blij met haar doos Kleenex. En anders zou Oma, Omie, Tante An, Tante Liesbeth, Tante Nele, Tante Mieke of één van de andere vrouwen in Jasmijns leven dat wel geweest zijn. Ik zou zelfs niet beledigd geweest zijn als de juf beslist had dat Jasmijn dan maar iets voor mij moest knutselen, en op Vaderdag voor haar andere papa. Flexibiliteit werkt in twee richtingen.

“Het is een beetje zoals die discussie over aparte toiletten voor transgenders: als we nu eens lekker chill zouden leren doen over iedereen die de pot van zijn/haar keuze gebruikt, moesten binnenkort niet alle luchthavens en scholen een annex aan hun sanitair bouwen.”

Bovendien hééft mijn kind een mama. Een hele goeie zelfs, want ze was niet bij machte om voor haar kind te zorgen en dus heeft ze het in een daad van ultieme liefde afgestaan. Dat is bij het merendeel van de afstandsmama’s zo, ook al heerst in de publieke fantasie nog steeds de gedachte dat het allemaal crackhoeren en slettenbakken zijn.

En dus mag Jasmijn wat mij betreft rond Moederdag al die Lastige Vragen aan me stellen. Sommige antwoorden zullen haar ongetwijfeld kwetsen of verwarren. Het zij zo. De tijd dat adoptiekinderen pas op hun achttiende de waarheid te weten kwamen, ligt gelukkig decennia achter ons. En als Jasmijn er binnenkort zelf voor kiest om op Moederdag iets voor haar biologische mama te knutselen, staat er die dame bij een eventuele ontmoeting in de toekomst een enórme doos vol spuuglelijke halssnoeren, juwelenkistjes en fotolijstjes te wachten. Waarom zou ik me daaraan storen?

Ik wil geen ouder zijn die z’n nageslacht koste wat het kost voor elke teleurstelling wil behoeden. Dat is net wat we zo verdomd fout doen in onze Google-maatschappij: we tonen onze kinderen niet meer dat het antwoord soms ‘nee’ of ‘ingewikkeld’ of ‘ik weet het niet’ is. Moederdag afschaffen omdat gezinssituaties steeds ingewikkelder worden, draagt daar opnieuw toe bij. Het zou net een dag kunnen zijn om die rijkdom aan verscheidenheid in de klas te bespreken en te vieren. En hoe gaat mijn dochter anders leren om een pennenhouder te maken van een lege wc-rol?