Wat doen met politici die liegen?

Echt gemeend, ik had het België, N-VA en Zuhal Demir zo gegund: een degelijke staatssecretaris die zogenaamd van allochtone origine is. We lopen, zeker in Vlaanderen, immers niet voorop als het gaat om politici met migratieachtergrond die ook een functie krijgen die er toe doet.

Goed dus dat er nu een vrouw van Turks-Koerdische origine op voordracht van een Vlaams-nationalistische partij verantwoordelijk is voor Armoedebestrijding, Gelijke Kansen, Personen met een beperking, Grootstedenbeleid en Wetenschapsbeleid. Wauw, wat een mooie bevoegdheden.

De benoeming van Demir kreeg dan ook de nodige media-aandacht en ze had een open doel om sterk te beginnen. Er is namelijk net een zaak in Mechelen in verband met een politiecommissaris die door een collega racistisch bejegend wordt.

Maar ze koos voor een ander mikpunt: Unia, het voormalig Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Zij doopt het meteen om tot het Centrum voor polarisering. Spijtig dat een bevoegd politica onmiddellijk zelf voor de polarisering gaat op een thema waarin het net ontbreekt aan sereniteit: samenleven, diversiteit, gelijke kansen.

Bovendien, toen ze over Zwarte Piet begon, verwarde ze ongegeneerd het Minderhedenforum met Unia. Voor iemand die tot hiertoe voorzitster was van de Raad van Bestuur van het Agentschap Integratie en Inburgering mogen we wat meer terreinkennis verwachten.

Alsof het allemaal op voorhand goed bedacht was, steekt Vlaams minister Liesbeth Homans de aanval op Unia nog een tandje bij. In een interview in De Zondag zegt ze dat Unia enkel dient voor klagende allochtonen.

Ik vind de werking en prioriteiten van Unia zeker een debat waard, maar dat de minister haar aanval doorspekt met manifest onjuiste uitspraken en onverantwoorde stemmingmakerij inzake vluchtelingen, is onaanvaardbaar.

Het is al niet de eerste keer dat ik me die vraag moet stellen bij N-VA-politici: ofwel kennen ze hun dossier niet, ofwel liegen ze. Is het onkunde of slechte wil? Ik weet niet wat het minst erg is. Het stemt me bitter want onze samenleving verdient nu echt wel veel, veel beter.

Politici die liegen dienen daar hard op aangesproken te worden – zeker als die leugens (denk ook aan de dansende moslims…) worden ingezet om het maatschappelijk wantrouwen uit te vergroten en mensen nog meer tegen elkaar op te zetten.

Er is meer dan ooit nood aan een verbindend, inclusief en op feiten gebaseerd politiek discours over samenleven en diversiteit. Hoe tragisch dat net die partij die het Vlaamse volk zou moeten willen verenigen steeds weer onnodig en met halve waarheden polariseert. Ik kan me voorstellen dat inclusieve nationalisten als Geert Bourgeois op hun tong moeten bijten en een en ander met lede ogen aanzien.

Politiek draait om macht, maar ook om vertrouwen. Politici hebben mee de taak om de boel hier wat samen te houden. Verantwoord besturen en liegen of feiten verdraaien gaan daarom echt niet samen.

Politici die het vertrouwen beschamen, trekken beter hun conclusies. Dat geldt net zo goed voor graaiers als voor leugenaars of mensen die hun dossier niet kennen. De media proberen hun verantwoordelijkheid als fact-checker op te nemen. 

Maar politiek komen de betreffende politici er opnieuw mee weg, zo lijkt het. Dit is geen goede zaak – voor niemand.

Ik kijk in dat opzicht ook al langer verbijsterd toe hoe de zelfverklaarde wij-partij CD&V het uithoudt in een coalitie met de te vaak grofgebekte N-VA. Zowat op alle punten zijn ze elkaars tegengestelde: onderwijs- en belastinghervorming, Wir schaffen das in de vluchtelingenproblematiek, actief pluralisme inzake de omgang met moslims…

Maar ook qua stijl is er een immens verschil: redelijkheid versus afblaffen, verbinden versus het wij-zij aandikken, samenleven versus cultuurstrijd. Ik verwacht van CD&V, maar ook van Open VLD dat ze hier eens hun personalistische en liberale tanden laten zien.

Het gaat hier om heel belangrijke samenlevingszaken. Ze kunnen wat er dit weekend gezegd en gebeurd is toch niet nog een keertje zomaar blauwblauw laten?