Van Peel (N-VA) getuigt: "Erkenning wegpakken is doodsteek slachtoffer"

Zes à zeven jaar was ze, toen Valerie Van Peel het slachtoffer werd van kindermisbruik. "Ik kan dat niet exact zeggen, want dat is op dat moment iets dat je helemaal anders ervaart dan dat het later wordt en hoe het later ook binnenkomt. Maar ik weet wel hoe moeilijk het proces is om dat te kunnen plaatsen en hoe belangrijk die erkenning is. Achteraf begrijp je dat niet, maar als kind besef je niet wat je overkomt."

Pas in haar puberteit kreeg Van Peel daar flarden van terug. "Je wordt op dat moment overspoeld door schaamte en schuldgevoel. Rationeel weet je: ik heb niets om mij over te schamen. Die schaamte kan je rationeel dan wel niet meer hebben, maar die zit echt in je lijf."

Ondanks die schaamte heeft ze toch besloten om haar verhaal te doen in "De afspraak". "Ik heb dat helemaal alleen moeten verwerken, omdat er nog geen maatschappelijk draagvlak was om echt geholpen te worden met mijn verhaal."

Bovendien viel haar verwerkingsproces samen met de Dutrouxjaren, wat het er niet gemakkelijker op maakte. "Ik probeerde dat een plaats te geven en ik werd overspoeld met verschrikkelijke verhalen over mensen die mentaal volledig verloren waren voor de rest van hun leven. Ik dacht: "Ik moet dit niet beginnen verwerken, het is hopeloos: ik ben verknoeid en kapot."

Erkenning van de dader was voor Van Peel zelf cruciaal. "Als zoiets je als kind overkomt en dat komt dan later in flarden terug, trek je jezelf heel hard in twijfel. Dat zijn herinneringen die je niet altijd kan plaatsen, dus je begint te denken: is dit wel waar?"

Als twintigjarige trok ze naar de dader om het hem in persoon te vragen. "Ik heb hem vlakaf op café geconfronteerd en hij ontkende in de eerste plaats ook. Ik voelde mij knakken. Ik dacht: "Ik ga dit niet overleven." Als ik het er niet had kunnen uitsleuren, denk ik niet dat ik hier zou gezeten hebben. Hij heeft ook nooit sorry gezegd."

Daarom heeft ze zich ook zo boos gemaakt over de reactie van Vangheluwes advocaat. "Ik ga mij niet uitspreken over de zaak zelf, maar de erkenning wegpakken, is de doodsteek voor het slachtoffer. Ik hoop dat die advocaat 100 procent zeker is, anders heeft hij iets gruwelijks gedaan voor dat slachtoffer." Daders van kindermisbruik worden volgens haar al zo weinig gestraft. De reden daarvan is simpel: "Tegen dat je sterk genoeg bent om dit aan te kunnen, is de zaak verjaard. De dag dat je sterk genoeg bent, kan je nog weinig erkenning halen. En dat is voor alle slachtoffers zo." 

Ze wil slachtoffers die vandaag worden geconfronteerd met dat verwerkingsproces hoop geven. "Ik wil tonen dat het wel kan. Je kan daar wel doorkomen. Het hoeft je niet de rest van je leven te definiëren."

Maar daarnaast heeft ze ook een boodschap voor de maatschappij. "Ik weet dat ik met mijn verhaal een stempel krijg. Morgen ben ik voor heel veel mensen iemand anders dan wie ik gisteren was. Dat is fout. Alle slachtoffers hebben schrik om daarna alleen nog maar dat slachtoffer te zijn. Dat taboe moeten we allemaal doorbreken, zonder het probleem te minimaliseren."