Armand De Decker: gentleman in nauwe schoentjes

Hoewel Armand De Decker vooral bekendstaat als Brusselse politicus, kan zijn naam zijn roots niet verbergen. De Decker is namelijk de zoon van Luc De Decker, de "schilder van de Denderstreek". Een geboren en getogen Ninovieter die later naar Schaarbeek verhuisde, waar zijn vrouw, een onderwijzeres, vandaan kwam. Het paar zou twee kinderen krijgen: Jacques en Armand. Jacques, de oudste, is leraar en schrijver geworden. Armand, de jongste, werd advocaat en rolde in de jaren 80 de politiek in.

U hoeft overigens geen kunstkenner te zijn om het werk van vader De Decker te kennen, want iedereen die nog met briefjes van Belgische franken betaalde, kwam in contact met zijn werk: hij schilderde namelijk het portret van koning Boudewijn dat op het briefje van 20 frank stond én het portret van Boudewijn en Fabiola voor het biljet van 50 frank.

Terwijl vader De Decker in de laatste jaren van zijn leven terug naar Vlaanderen trok, naar Meerbeke, bleef zijn zoon in Brussel hangen. De jonge Armand ging in Ukkel wonen, de gemeente van zijn echtgenote. Daar is hij sinds eind jaren 80 actief in de gemeentepolitiek. Eerst als gemeenteraadslid en schepen, en werd er in 2006 burgemeester. Zijn vrouw leidt er een cultureel centrum en samen zit het echtpaar ook in het Brussels parlement.

Een aantal jaren geleden kreeg De Decker in Ukkel het gezelschap van MR-kopstuk Didier Reynders. Die van Luik naar de Brusselse gemeente verkaste om er als lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 de opkomst van het FDF te stuiten. De MR zit er stevig in het zadel, maar door Kazachgate werd De Deckers burgemeesterschap openlijk in vraag gesteld: eerst door Ecolo en daarna door DéFi. Op 17 juni 2017 zwichtte De Decker onder de druk en nam ontslag als burgemeester.

De Decker zit binnen de MR duidelijk in het kamp van minister van Buitenlandse Zaken Reynders, dat tegenover het kamp van premier Charles Michel staat. Maar dat wil niet zeggen dat het altijd peis en vree is tussen De Decker en Reynders. Zo tikte Reynders De Decker op de vingers, omdat hij tijdens de moeilijke formatie-onderhandelingen van 2010 voor zijn beurt had gesproken.

Armand De Decker kennen we ook nog van eerdere formatiegesprekken: die van 2007, waarbij formateur Yves Leterme er maar niet in slaagde een regering te vormen. In een poging om uit de impasse te geraken kreeg Senaatsvoorzitter De Decker samen met Kamervoorzitter Herman Van Rompuy de koninklijke opdracht om brede steun te zoeken voor een staatshervorming. De Belgicist De Decker schopte toen tegen Vlaamse schenen door te zeggen dat het kartel van CD&V en de N-VA aan de basis van de politieke crisis lag.

Als voorzitters van de Senaat en de Kamer trokken De Decker en Van Rompuy in 2008 samen naar Congo om er de nationale feestdag van het land te vieren. Een opvallend bezoek, want de relaties tussen België en zijn oude kolonie waren toen sterk verzuurd door de felle kritiek van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) op de Congolese politiek.

Als minister van Ontwikkelingssamenwerking, in de regering-Verhofstadt II, had De Decker zich ook altijd al veel gematigder opgesteld dan De Gucht. Hij kreeg het verwijt dat hij vooral de goede relaties wilde behouden om het zakenleven te pleasen. Een verpletterende indruk als minister maakte De Decker alleszins niet. Achteraf bleef er wel nog een parfum van belangenvermenging hangen, toen bleek dat hij als minister een subsidie van 600.000 euro had toegekend aan een vereniging waar hij zelf ondervoorzitter van was.

De afgelopen jaren is de naam van De Decker opgedoken in Kazachgate, waarin hij ervan verdacht wordt dat hij onder druk van de Oezbeekse zakenman Patokh Chodiev de zogenoemde afkoopwet sneller tot stand zou hebben laten komen. De Decker zegt dat hij enkel als advocaat is opgetreden in het dossier.

Hij heeft daarvoor erelonen ontvangen en daar zijn ereloonnota’s van, bevestigde De Decker. Het zou gaan om een bedrag van 740.000 euro, voor 350 gepresteerde uren. Hoe het ook zij, de zaak zal onderzocht worden door een speciale parlementaire commissie.

In het verleden heeft De Decker zich geen fan getoond van zo’n commissie: hij suggereerde om de Fortis-commissie stop te zetten, omdat die volgens hem een politiek spelletje was geworden. Hij vreesde ook dat de parlementaire commissie het gerechtelijk onderzoek stokken in de wielen kon steken.