Allerheiligen zonder papa: “De liefde houdt mij recht”

En die dag kwam er, toen Mathias op 32-jarige leeftijd om het leven kwam bij een arbeidsongeval. Siska en dochtertje Irene (toen respectievelijk 26 jaar en 9 maanden oud) bleven verweesd achter.

Maar twee jaar later is de band met Mathias minstens even intens en leeft ze bewuster. Siska nam het volledige bedrijf met steun van familie en vrienden over en opende opnieuw de B&B. Haar manier om te zeggen dat Mathias voor haar nog altijd veel betekent, dat ze hem nog steeds even graag ziet en dat altijd zal blijven doen. Het is ook de enige manier om aan haar dochter Irene te tonen wie haar papa is en wat voor ongelofelijke kracht en liefde hij hen nagelaten heeft.

(Lees verder onder de video)
 

Samen met Siska trekken we naar een paar plaatsen waar nog steeds de verbondenheid tussen haar en Mathias het meest van al voelbaar is, die haar herinneren aan de keuzes die ze elke dag nog kan maken.

In het landelijke dorp Beveren, een deelgemeente van Alveringem, spreken we met Siska af aan de school waar ze haar dochter Irene oppikt. Vlak naast de school ligt de kerk en parochiezaal. Vlak voor die zaal gaf ze Mathias voor het eerst een kus, in de kerk nam ze afscheid van hem.

Het contrast tussen het moment van samenhoren en elkaar loslaten, kan niet groter zijn dan hier. Elke dag herbeleeft Siska aan de schoolpoort het afscheid en wordt ze herinnerd aan de keuzes die ze heeft. "Siska, welke bril zet je vandaag op? Zal ik mijn dag laten tekenen door verdriet of de mooie herinneringen onthouden en me laten inspireren?"
 

Middenin de velden, waar het rustig is, staat het graf. "Dit is de mooiste plaats om begraven te worden", zegt Siska. In toeristische gidsen schrijft men over deze plaats: 'Van meer landelijkheid kan je niet dromen.'

"Ik wist niet zeker wat hij wou, maar ik voelde het des te meer", zegt Siska. Omdat Siska en Mathias het voorgevoel hadden dat op een dag het noodlot zou toeslaan, werd er regelmatig eens over de dood gepraat. Siska is dankbaar dat ze zo’n mooie liefde gekend heeft, "iets wat we misschien te vanzelfsprekend vinden".

Naast de loodsen waar de aardappelen bewaard worden, heeft Siska een gedenkplaats gebouwd waarin de vier natuurelementen verwerkt zijn. In keramiek heeft ze korenaartjes gemaakt: kleine blaadjes die veel liefde en zorg nodig hebben. Het doet haar denken aan wat belangrijk is in het leven.

Siska was op zoek naar een manier om haar gedachten te verzetten. Het maken van zowel de gedenkplaats als de korenaartjes zorgde voor afleiding. Toch valt het haar op dat alles wat ze doet, functioneel moet zijn. "Voor mij is het een uitdaging om zomaar iets te doen, iets waarvan ik gewoon eens kan genieten."

De laatste halte brengt ons naar de IJzervallei. De wandelingen die Siska samen met Mathias langs de IJzer maakten, bezorgden hen intens geluk. Mathias wees er haar op al het moois dat het plattelandsleven te bieden heeft.

"Ik zag dat toen veel minder. Intussen heb ik veel geleerd van het leven op het platteland. Nu kan ik genieten van de eenvoud van het leven en kom ik tot de essentie van wat het ons kan bieden", zegt Siska.

Met zicht op de IJzervlakte staat ze ook even stil bij de toekomst. "Wat de toekomst in petto heeft, dat weet ik in grote lijnen voor het bedrijf, maar niet voor mezelf. Ik probeer intens van dag tot dag te leven en zie wat elke dag brengt. Wat op ons pad komt kunnen we niet kiezen, hoe we ermee omgaan wel… Ik probeer te groeien doorheen verdriet en liefde."
 

Je kan Siska volgen via haar blog op Facebook: facebook.com/groeienophetplatteland