"Francken heeft een absoluut gebrek aan mededogen"

De advocaten van de familie die een Syrisch gezin naar België wil laten overkomen, zijn niet te spreken over de uitspraken van staatssecretaris voor Asiel Theo Francken (N-VA) in de media en op de sociale media. Ze verwijten hem een gebrek aan mededogen.
De kinderen van het Syrische gezin.

Francken stelde zich gisteren in "Terzake" vragen bij het verhaal van de familie. De vader heeft het afgelopen jaar drie keer een visum aangevraagd op het Belgische consulaat in Beiroet (Libanon). Hij vroeg zich af waarom de vader zijn familie niet mee heeft genomen naar Beiroet. "Als zij het zo gevaarlijk vinden in Aleppo, wat het volgens mij is, blijf dan in Beiroet, zoals al de rest van de Syriërs die in Beiroet zitten", zei Francken.

De advocaten reageren dat er geen Belgische ambassade in Syrië is en visumaanvragen dus in Beiroet moeten gebeuren, waarbij de aanwezigheid van de aanvrager in persoon wordt geëist. Hij wil zijn familie niet meenemen door oorlogsgebied omdat het risico te groot is slachtoffer te worden van sluipschutters en bombardementen. Als de familie al in Beiroet zou geraken, dan is dat nog geen oplossing omdat de situatie van de vluchtelingen in Libanon catastrofaal is.

Mededogen

"Het is al te gemakkelijk om raad te geven aan anderen om hun leven en familie te redden vanuit de comfortabele positie als staatssecretaris in België", zeggen de advocaten.

"Het getuigt van een absoluut gebrek aan mededogen van mijnheer Francken om nu beschuldigingen te richten aan de vader van dit gezin die alleen maar probeert het leven van zijn kinderen te redden."

"De Belgische justitie heeft zich reeds gebogen over de vragen die de heer Francken zich stelt en heeft de argumenten van diens administratie gehoord. De rechters kennen het dossier en de situatie ter plaatse en hebben de Belgische staat dus met kennis van zaken veroordeeld", zeggen de advocaten. Door de gerechtelijke uitspraken naast zich neer te leggen, gaat Frankcen in tegen de basisprincipes van onze democratie.

Meest gelezen