"Volgens de dokter hebben we heel veel geluk gehad"
De bevalling liep niet van een leien dakje en dat had vooral te maken met pre-eclampsie. Volgens website "Gezondheid" is pre-eclampsie of zwangerschapsvergiftiging "een ziekte die onvoorspelbaar kan opduiken en vaak een dramatische wending aan de zwangerschap geeft. Pre-eclampsie is een belangrijke oorzaak van overlijden van vrouwen tijdens de zwangerschap. Uiteraard vormt deze aandoening ook een bedreiging voor het ongeboren kind."
Vinje op "Birth without fear": "De eerste tekenen van pre-eclampsie doken op in de 28e week van mijn zwangerschap. Mijn voeten en enkels begonnen toen geweldig te zwellen. ’s Nachts leek het alsof ik lichtflitsen zag. Tijdens mijn eerste bezoek aan het ziekenhuis nam een verpleegster dan mijn bloeddruk. "Dit kan niet juist zijn", reageerde ze en ze riep er een andere verpleegster bij. Met hetzelfde resultaat. Ik werd onmiddellijk aangemaand om me plat neer te leggen. Uit een urineonderzoek bleek dat er eiwit in de urine zat."
"Intussen bleef mijn dokter, ook na een 2e check-up, volhouden dat er van pre-eclampsie geen sprake was. Zelfs daarna, met hogere bloeddrukwaarden en meer eiwit in mijn urine bleef ze zeggen dat alles oké was en dat de baby gezond en wel was. Mijn man en ik hadden het gevoel dat niemand ons serieus nam."
"Toen ik 32 weken ver was, kreeg ik plots een telefoontje dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest. Mijn dokter had een andere dokter geconsulteerd en die nam het probleem nu duidelijk wel serieus. Wat een opluchting."
"De dokter verzekerde mij dat ik pre-eclampsie had en dat de toestand erg was. Ook al wilde ik dat niet horen, toch was ik blij dat ik het uiteindelijk wel hoorde. Ons enige doel was om de 34 week-grens te bereiken."
"Tijdens mijn 34e week liet de dokter me weten dat het hartritme van de baby niet was wat het moest zijn en dat ze zich niet langer makkelijk voelde als het over mijn zwangerschap ging. Ze zei me dat ik best wat kleren zou gaan halen en terug naar het ziekenhuis zou gaan om me te laten opnemen. De volgende dag werd de bevalling ingeleid."
"Het zwaarste vond ik het feit dat ik niet uit bed mocht en niet mocht rondwandelen. Iets wat ik op dat moment zo graag wilde doen. Omdat mijn bloeddruk te hoog was, raadde mijn dokter me een epidurale infiltratie aan, iets wat ik met tegenzin aanvaardde. Ik zou die spuit nochtans maar de volgende dag krijgen, op het moment dat ik 4 centimeter opening had en de weeën heviger werden."
"Plots zei de dokter dat ze het hoofdje niet meer voelde en dat de baby ineens was omgedraaid. De hartslag van de baby daalde en mijn bloeddruk werd gevaarlijk hoog. Ik kreeg onmiddellijk papieren onder mijn neus gestoken voor een keizersnede. Daarna was het pijlsnel naar de operatiekamer. Daar waren zeker 10 mensen die zich met mijn situatie bezighielden."
"Alles moest toen zeer snel gebeuren. Ik hoor de anesthesist nog zeggen dat de verdoving meer tijd nodig had, maar de specialist riep dat er geen tijd meer was. "Ik moet nu opereren", zei hij. Dan hoorde ik roepen van: "Navelstreng om de nek! Navelstreng om de nek!" Om dan uiteindelijk de baby te horen huilen."
"De baby woog hooguit 1,8 kilogram en was 46 cm groot. Ze was perfect, van ons, en iedere moment dat we hadden moeten doorstaan om haar ter wereld te brengen, was ze waard. Ze werd na de geboorte overgebracht naar de afdeling intensieve zorgen."
"De volgende dag kwam de specialist me zeggen hoeveel geluk we gehad hebben. Haar navelstreng zou te kort geweest zijn opdat ze op een natuurlijke manier zou kunnen geboren zijn. Het duwen zou haar dan wellicht fataal zijn geworden. De specialist was dan ook blij dat we tot die keizersnede beslist hadden."
"Ik had het gevoel dat er zoveel fout ging tijdens de bevalling. Maar als ik nu terugkijk, dan verliep alles eigenlijk perfect."