Ik wil niet getolereerd worden - Aya Sabi

Aya Sabi  kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar. Ze studeerde aan de Universiteit Hasselt en nu aan Maastricht University.

De afgelopen week was het het meest besproken onderwerp de uitspraak van Luk Van Biesen: “Ga terug naar Marokko”, zou hij gezegd hebben tegen volksvertegenwoordigster Kitir. Er staat “zou”, want aangezien hij niet in een minderheidspositie zit in Vlaanderen, werd hij niet zo in het nauw gedreven dat hij zijn ontslag wel moest aanbieden.

Het werd zijn woord, van maar één man, tegen een aantal vooraanstaande politici die het gehoord zouden hebben. Hij wrong zich in alle bochten om maar niet toe te geven wat hij gezegd had. Toch bood hij zijn excuses aan. Reden genoeg om aan te nemen dat het wel gezegd is.

“Ik ben geen racist.” Een zinnetje dat je vaak hoort vlak voor er iets uitermate racistisch gezegd gaat worden. Iemand die geen racist is, maakt dat duidelijk door daden. Niet door expliciet te zeggen dat hij er geen is om zijn racistische uitspraken te maskeren. Maar het is gezegd.

Sommigen vonden dit positief om aan te tonen dat racisme écht leeft binnen de maatschappij. Maar hoeveel van deze incidenten zijn er al geweest? Heel veel. En hoe hebben we daarop gereageerd? Verontwaardigd vaak, maar zijn er dingen veranderd? Neen. Excuses en zand erover.

Dus ja, bewijzen van racisme zijn er. Genoeg. Maar de reactie op dat uitgesproken racisme bewijst ook dat racisme getolereerd wordt, dat we er niet meer van opschrikken behalve als het in de Kamer gezegd wordt. Maar zelfs dan is een goedkoop, ontkennend excuus genoeg.

Laten we nu tot de essentie van de zaken komen. De uitspraak is meer dan ooit racistisch, maar de context, baart me meer zorgen. Niet dat ik het niet eerder gehoord heb. Ik hoor dat zinnetje – al dan niet mooier gezegd – bij ongeveer elke discussie die ik voer. “Als je het hier niet naar je zin hebt, waarom vertrek je dan niet?”

Alsof ik toestemming nodig heb van de meerderheid (of één mens daaruit die zichzelf relevant genoeg vindt om mij de les te spellen) om hier te leven, te bestaan, mijn mening te uiten, mij te ontwikkelen. Zoals u er niet voor gekozen heeft, heb ik er ook niet voor gekozen om in het Westen geboren te worden.

En zelfs als ik hier niet geboren zou zijn? Ik heb van niemand toestemming nodig, want leven met alles wat daarbij hoort, is voor ieder mens een recht. Waar hij zich dan ook bevindt. Want ik geloof in spreken over wat fout zit, om het morgen beter te doen. Dit doe ik uit liefde voor waar ik geboren ben, waar ik leef, maar ook voor de rest van de wereld.

Daarom ben ik allergisch voor het woord “tolerantie”. Ik wil niet getolereerd worden. Ik besta omdat ik daar recht op heb. Ik spreek omdat ik daar recht op heb.

U kunt mij tegenspreken. Maar u kunt me niet tolereren, waarmee ik bedoel: mijn recht om te spreken geven of afnemen. Dus bij elke keer dat een verloren discussie gered wordt door te zeggen dat het hier slecht is en dat wij beter terug kunnen keren – hoewel we na drie generaties altijd hier zijn geweest – heeft u eigenlijk verloren.

Want het is hier goed, maar er zijn heel veel zaken die uitermate slecht gaan en door deze te benoemen is er een kans op verbetering. We kunnen beter samen aan dezelfde kar trekken.

Terug naar de uitspraak. Niet alleen is hij racistisch, maar vooral laf. Het toont de reactie van wanneer iemand in een sterke positie in het nauw gedreven wordt door een volksvertegenwoordigster die op zovele vlakken tot een minderheid behoort.

Een vrouw met een migratie- en zelfs een moslimachtergrond. Ze heeft zich door hard werken omhoog geholpen, is door een deel van het Vlaamse volk gekozen om een aantal standpunten in te nemen en zo ook te bouwen aan een volgens haar en haar kiezers beter Vlaanderen.

De clash tussen Kitir en Van Biesen is symbolisch voor alle hoogopgeleide, mondige en capabele mensen die niet getolereerd willen worden maar als mens gerespecteerd, en die daarbij in aanraking komen met anderen uit een meerderheidspositie die zich bedreigd voelen en dan maar op de man of vrouw spelen in plaats van op de bal.