Grandaddy: nog geen sleet op de oudjes

Van 2006 is het geleden dat Grandaddy nog een plaat heeft uitgebracht. Maar in de nabije toekomst, wellicht begin volgend jaar, komt daar verandering in. Intussen vermaken ze het Pukkelpoppubliek met het oude, vertrouwde werk. Met “Hewlett’s daughter” en “El caminos in the west” gooien ze er bij de start meteen twee klassiekers tegenaan.

Publieksmenners zijn het nooit geweest, eerder nuchtere jongens die schijnbaar nonchalant -de drummer is doodleuk een sigaret aan het roken- hun set afwerken. Veel meer dan dat hij blij is om terug te zijn zegt Jason Lytle niet. Nee, Grandaddy laat de muziek voor zich spreken. Meer hoeft dat niet te zijn, al moeten we wel opmerken dat de geluidsmix in de Marquee aan de luide kant is.

Al snel volgt ook “The crystal lake”, dat met zijn mix van luide gitaren, dromerige synths en zweverige vocals zowat het typische Grandaddy-nummer is. Even later kondigt Lytle bijna verontschuldigend aan dat ze ook één nieuw nummer gaan brengen, “Way we won’t”, een catchy song die het beste doet vermoeden voor het toekomstige album en die enthousiast onthaald wordt.

Ook typisch Grandaddy: het excentrieke kantje. Zo hebben ze lichtjes bevreemdende visuals meegebracht (kattenfilmpjes, beelden uit de Ikea, enzomeer,...). Aan het einde is het nog meewiegen bij een stevige versie van “A.M. 180” en afsluiter “Now it’s on”. Fijn om ze terug te hebben.