Gewezen Vlaams minister Paul Van Grembergen overleden

Paul Adelin Camille Van Grembergen wordt op 18 september 1937 geboren in Eksaarde, vandaag een deelgemeente van de Oost-Vlaamse stad Lokeren. Hij volgt een opleiding maatschappelijk assistent en wordt leraar, een beroep dat hij uitoefent tot in 1974.

In de jaren 60 wordt hij politiek actief in de Volksunie, toen nog dé Vlaams-nationalistische partij en in tweede instantie kweekvijver van veel politiek talent. In 1970 wordt hij verkozen in de gemeenteraad van Ertvelde en schopt hij het meteen tot schepen van cultuur. Na de gemeentelijke fusies van 1976 wordt hij gemeenteraadslid in Evergem. Van 1968 tot 1974 is hij ook provincieraadslid in Oost-Vlaanderen.

Vanaf 1974 duikt Van Grembergen ook op in de nationale politiek: Kamerlid, provinciaal senator en ook Kamerfractieleider. Als Vlaams-nationalist draagt hij de eigen regio een warm hart toe: van 1974 tot 1980 heeft hij een zitje in de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, zeg maar de embryonale versie van het Vlaams Parlement, en daarna  in de Vlaamse Raad. In die Vlaamse Raad wordt hij overigens ook fractievoorzitter voor de VU.

Bij de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement in 1995 wordt Van Grembergen verkozen in de kieskring Gent-Eeklo. Hij blijft fractievoorzitter, eerst voor de VU, later voor het kartel VU-ID.

Intussen blijft hij actief op lokaal vlak, onder meer als eerste schepen en burgemeester van Evergem.

In 2001 volgt er een carrièreswitch en ruilt Paul Van Grembergen noodgedwongen de wetgevende voor de uitvoerende macht. Hij volgt zijn partijgenoot Johan Sauwens op als Vlaams minister, als die in opspraak komt door zijn deelname aan een viering van het Sint-Maartensfonds, een vereniging van Vlaamse Oostfrontstrijders.

Van Grembergen wordt bevoegd voor Buitenlandse Handel, Huisvesting, Buitenlands Beleid, Binnenlandse Aangelegenheden en Ambtenarenzaken.

Nog in 2001 spat de Volksunie uiteen. Paul Van Grembergen volgt voormalig partijvoorzitter en collega-minister Bert Anciaux naar het links-liberale Spirit. De traditionele Vlaams-nationalisten "pur sang" volgen Geert Bourgeois naar de N-VA.

Een jaar later stapt Anciaux op als Vlaams minister van Cultuur: hij is de "politieke spelletjes" in zijn partij beu. Paul Van Grembergen is alweer depanneur van dienst en neemt er de portefeuille van Cultuur bij. Het wordt zijn zwanenzang in de nationale politiek, want twee jaar later raakt hij niet herverkozen voor het Vlaams Parlement. Hij wordt nog voor twee jaar burgemeester van Evergem, maar in 2004 is het ook daar "over and out". In 2008 verleent de Vlaamse regering hem de titel van ereburgemeester.

Na zijn afscheid van de politiek wordt  Paul Van Grembergen actief in verschillende culturele organisaties: de vzw Vlaamse Kunstcollectie, de vzw FARO Steunpunt voor Cultureel Erfgoed, het Algemeen Nederlands Verbond en het Vlaams-Nederlands Huis deBuren.

De oud-minister is ook liefhebber van volkssporten. Zo is hij één van de drijvende krachten achter de kandidatuur van het wipschieten als immaterieel werelderfgoed van de UNESCO. Geen succes, zo blijkt, want de kandidatuur wordt in 2005 in de laatste ronde geëlimineerd.

In 2011 ontzet de Vlaamse Regering hem uit zijn ambt als voorzitter van de raad van bestuur van het Vlaamse Cultuurhuis "De Brakke Grond". Hij werd opgevolgd door Diane Verstraeten. De N-VA ontkent bij monde van Geert Bourgeois te hebben aangedrongen op zijn ontslag. Hij krijgt nog de post van bestuurder aangeboden, maar bedankt voor de eer. Erkenning voor zijn verdiensten in de Vlaams-Nederlandse samenwerking krijgt Van Grembergen wel van boven de Moerdijk: hij wordt door de koning benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau.