Brief aan Sandra Bland - Aya Sabi

Deze brief is zoals de andere brieven die ik schrijf en verstuur, die ik schrijf en verscheur, die ik schrijf en onder in mijn ladekast verberg, tussen de andere brieven de ik soms herlees en de brieven die ik nooit meer lezen wil. Maar alle brieven zijn gericht aan de mensen die me lief zijn. Ik heb u niet gekend. Ik heb u ook niet liefgehad

Ik schrijf u deze brief tijdens een zwarte, Afrikaanse nacht en ik weet dat deze brief niet zal aankomen waar ik wil dat hij aankomt en nooit zal gelezen worden door wie ik wil dat hij gelezen wordt. Maar schrijven heeft niets tot doel. Schrijven is een gevolg van wat gebeurd, gezien en gehoord is. Het is een verlangen terug te keren naar de algemene orde, om dingen weer op hun plaats te krijgen en weer licht genoeg zijn om gedragen te worden door de wereld.

De wereld is niet veranderd

Ik weet eigenlijk niet waarom ik u een brief schrijf, want ik heb geen woorden nodig om te zeggen dat u bent gestorven terwijl u nog zoveel te geven had. Zo´n vuur in uw blik. Zo´n kracht in uw stem. Hoewel ik geen woorden nodig heb om te zeggen dat u het slachtoffer bent van een racistisch en agressief politieoptreden. Geen discussie mogelijk.

Ik schrijf u niet om u gerust te stellen want er is niets veranderd. De wereld zoals u hem hebt achtergelaten, is nog steeds dezelfde. De kans dat een zwarte vrouw drie dagen later dood in een Amerikaanse cel gevonden wordt, nadat ze een verkeersovertreding maakte, is er nog altijd. Mijn excuses als ik u kwets met wat ik zeg. Er zijn tal van eufemismen die gebruikt worden, zoveel manieren om iets te zeggen en zoveel details die we kunnen toevoegen en weglaten en daar veranderen we niets mee. Zo houdt het systeem zichzelf in stand.

Wat te vaak wordt gezegd, verliest aan waarde

Waar de machthebbers, zij die de waarheid vormen en misvormen, niet op gerekend hebben, is dat sociale media er vaak wel in slagen om te laten zien wat niet gezien mag worden. De kracht schuilt in ons, de gewone mens, want als zij niets willen veranderen, kunnen wij hen toch dwingen iets te veranderen. Ook u, Sandra, hebt eerder een oproep gedaan om niet te zwijgen en de nadruk gelegd op sociale media. Daarom verdiende u als geen ander om gefilmd te worden tijdens uw arrestatie. Wie weet wat er van het verhaal gemaakt zou worden als dat niet opgenomen was? Ik weet dat u hetzelfde bij een ander gedaan zou hebben.

Anderzijds maken sociale media ons ook oppervlakkiger, gaat en moet alles sneller en korter gezegd worden. Ons gevoel denken we te kunnen vertalen naar een tweet, een foto, een hashtag en dat geeft ons soms een gevoel van voldoening. Onze tijdlijnen vallen te voorspellen na een natuurramp, een aanslag of iets anders dat ons naar de keel heeft gegrepen. Daarom wilde ik niet gewoon zeggen: “Wij zijn allemaal Sanda Bland” of “Je suis Sandra Bland” , want als je iets te vaak zegt, verliest het aan waarde. We mogen ons niet alleen focussen op sociale media als vorm van verzet.

Ik had behoefte met u te spreken

Daarom zijn u en alle vorige slachtoffers helden. Omdat het verzet dat jullie toonden, veel sterker was dan ieder ander verzet. Je kan je afvragen of iets ondergaan een heldendaad is? Of het moedig is om te sterven aan iets waar je zelf niet voor gekozen hebt. Voor mij is dat het ultieme verzet: doen wat je moet en wil doen, de auto nemen en gaan solliciteren, zonder je af te vragen wat er zou gebeuren als, zonder bang te zijn en in je schulp te kruipen, het onrecht in de ogen kijken en niet het hoofd buigen voor een politieman die denkt het recht te hebben je hoofd tegen de grond te slaan. Daarom is verzet van alle dagen en alle vormen, maar enkel het sterkst als je aan de juiste kant van de geschiedenis staat.

Ik schrijf deze brief tijdens een zwarte, Afrikaanse nacht. Een continent dat u misschien nooit gezien heeft, maar dat u toch kleur heeft gegeven. De kleur van inkt. De kleur die schrijft en doet leven, verhaalt en verstaat. Het ontbreken van elk licht. Kracht. Moed. Vertrouwen. Onafhankelijkheid. Waarom ik u in zwarte inkt schrijf? Ik weet het nog steeds niet. Ik had er behoefte aan met u te spreken. Ik wilde u zeggen dat ik niet wist wat ik u precies zeggen wilde.

Mensen met kleur

Misschien is het de angst dat we hier dezelfde kant opgaan die mij doet schrijven aan u? Mensen met kleur worden veel sneller en vaker aangehouden door de politie en er circuleren al heel wat filmpjes die laten zien wat ik niet wil zien. Sommige jongens met kleur beweren dat ze meerdere keren per week worden aangehouden. Het feit dat ze nog altijd op vrije voet zijn, bewijst dat er helemaal geen reden was om ze zo aan te houden en ze crimineel te behandelen. Een paar weken geleden stierf er een man in Den Haag aan politiegeweld. Er werd niet zo zwaar aan getild.

Maar angst is geen reden om niet aan verzet te doen, om alle dagen te doen wat gedaan moet worden. “Je suis Sandra Bland?” Nee, ik ben u niet. Helemaal niet, want ik heb niet meegemaakt wat u meemaakte. Daarom schrijf ik u gewoon een brief, zoals ik doe aan wie me lief is. Alsof ik u gekend heb en u een van de mijne bent.

Liefs,
Aya

(Aya Sabi studeert aan Universiteit Hasselt en blogt.)

Meest gelezen