"Mijn echtgenoot niet wakker gemaakt, want hij zou me gek verklaren"

De rolluiken trillen. Ik hoor nochtans geen vrachtwagen voorbijrijden. Het is iets voor 4 uur, ik kijk naar onze wekkerradio. Vreemd. Enkele seconden later beweegt mijn hele slaapkamer, mijn hele huis. Het zal toch niet waar zijn...?

Voor alle duidelijkheid: sinds de geboorte van mijn kinderen ben ik een lichte slaper. Ik slaap permanent in een soort van waaktoestand. Van het minste geluid word ik wakker. Vannacht dus ook.

Toen de rolluiken van onze slaapkamer rammelden, was ik klaarwakker. 'Dit is heel bizar. Heb ik dit gedroomd', flitst door mijn hoofd. Onze rolluiken rammelen enkel als er zwaar vrachtverkeer passeert. Deze keer heb ik duidelijk géén vrachtwagen horen voorbij denderen. Even later volgt een schok. Het huis beweegt, ons televisiekastje schudt. Het hele voorval duurt hoop en al 10 seconden. Maar geeft toch meteen een beklemmend gevoel.

Ik probeer rationeel te denken. Misschien een gasontploffing in de buurt ergens? Maar nee, tien minuten later hoor ik nog altijd geen sirene loeien van een brandweerwagen of van de hulpdiensten. "Het zal toch niet... nee, vast niet, of toch?" Als prille tiener maakte ik ook al een lichte aardbeving mee. Toen liepen mijn vader en ik in onze pyjama de trap af, richting voortuin. Het gevoel van een bewegende vloer ben ik nooit vergeten. De grap achteraf was, dat we mijn moeder toen waren vergeten. Die sliep rotsvast en hadden we in alle drukte laten liggen.

Moederinstinct

Ditmaal kwam mijn moederinstinct naar boven. En de aardbevingen in Nepal. Toen de aarde daar voor het eerst hevig beefde die 25e april, was ik aanwezig op de nieuwsredactie. Ik heb de eerste "alerts", de eerste berichten en beelden zien passeren. Dat blijft altijd wel bij.

Ik heb in bed wel nog een uur wakker gelegen. Want misschien was de schok wel een voorbode op erger. In mijn hoofd plande ik al de echtgenoot wakker te maken en samen met hem en de kinderen naar buiten te vluchten. Niet dat ons huis zou instorten - de huizen zijn hier wel iets degelijker, nietwaar, maar toch.

Maar mijn vluchtplan is dus niet nodig geweest. Ik durfde ook eerlijk gezegd mijn echtgenoot -een vaste slaper net als de kinderen- niet te wekken. Hij zou me vast gek hebben verklaard. "Een aardbeving in België? Nee, niet gij, waarvoor maak jij me nu wakker."

Peanuts

Toeval wil dat ik vandaag ook de vroege shift op de redactie had. Toen ik om 5.45 uur op de VRT-vloer binnenkwam, mompelde radiocollega Jan Van Delm iets over een "beving". Ik had toen het radionieuws nog niet gehoord (sorry, ik luister naar een dance-cd om 's ochtends wakker te worden) en reageerde stilletjes "heb jij die dan ook gevoeld?".

En direct hadden de collega's van de radio een getuige. Want die is niet zo makkelijk te vinden om 6 uur 's ochtends. Zo belandt een mens al eens met wallen voor de microfoon van radiojournalist Brigitte Vermeersch.

Toen ik m'n zus -die nota bene op 800 meter van mijn deur in Denderhoutem woont- sms'te dat ik met een aardbeving in het radionieuws zit, antwoordde die laconiek "euh... welke aardbeving?" Om maar te zeggen hoe relatief alles is.

Meest gelezen