"Schiet maar op al wie je ziet" - Nadav Bigelman

Bij de operatie "Protective Edge" in Gaza heeft het Israëlische leger vorige zomer doelbewust op burgers geschoten die geen enkele bedreiging vormden en zo honderden onschuldigen gedood. Dat moet blijken uit de getuigenissen van ex-soldaten die zich verenigd hebben in "Breaking the Silence". Auteur Nadav Bigelman was erbij.
opinie
Opinie
AFP PHOTO / JACK GUEZ

‘De commandant gaf een bevel: ‘Jongens, alle tanks op een rij, klaar om te schieten, iedereen richt op de buurt al-Bureij.’ … Ik vroeg mijn bevelhebber: ‘Waarop schieten we?’ Hij antwoordde: ‘Om het even waarop.’ … De commandant noemde dit over radio een ‘Goede morgen al-Bureij’. ‘Jongens, we doen nu een ‘Goede morgen al-Bureij’’. Dat was alles wat hij zei. Het gaat er voornamelijk om de buurt te wekken, die mensen daar te tonen dat ‘het Israëlische leger (IDF) er is’ en ze af te schrikken. … Dan zei de bevelhebber over de radio: ‘Drie, twee, een, vuur! En dan begon iedereen zomaar in het wilde weg granaten af te vuren. Niemand had het vuur op ons geopend, niet ervoor, niet erna en niet tijdens de beschieting.’

Vuren zonder doelwit

Op die manier beschreef een Israëlische soldaat bij de pantsertroepen één moment tijdens de operatie ‘Protective Edge’ afgelopen zomer in Gaza. Zijn pantsercompagnie startte haar ochtend met een gecoördineerde beschieting op het vluchtelingenkamp al-Bureij, ook al vormde het kamp geen enkele bedreiging voor de strijdkrachten.

Sinds deze operatie doorkruiste ik met mijn collega’s van Breaking the Silence het land om met soldaten en bevelhebbers te spreken die erbij betrokken waren. In totaal hoorden we ongeveer 70 getuigenissen van strijders en officieren die dienst deden bij de landmacht, de marine en de luchtmacht. Velen beschreven situaties gelijkaardig aan die van de soldaat van de pantsercompagnie: ze vuurden zonder een duidelijk, welomlijnd doelwit. Om deze individuele verhalen te begrijpen, moet je vertrouwd zijn met de militaire doctrine die toeliet dat deze extreme situaties voor de soldaten normaal worden. Vuren zonder onderscheid te maken tussen burgers en strijders werd routine voor grondtroepen. De getuigenissen van de soldaten die deelnamen aan operatie Protective Edge vertellen het verhaal van een leger dat zich voorbereidt ten oorlog te trekken. Maar dichtbevolkte buurten zoals in de Gazastrook zijn niet geschikt voor klassieke gevechten waarbij twee legers elkaar bestrijden met tanks, artillerie en gevechtsvliegtuigen.

Wie blijft is een terrorist

De oplossing was simpel: we waarschuwen de onschuldige Palestijnen in de gebieden die we van plan zijn om binnen te vallen vooraf – en daarna veronderstellen we dat iedereen die in het gebied achterblijft een terrorist is. Louter via uit de lucht gedropte pamfletten werden 'slagvelden' gecreëerd, waar alle resterende bewoners als legitieme doelwitten werden beschouwd. Een achtergebleven oude vrouw, een eenzame man die nergens heen kon, of een familie die hun huis niet durfde te verlaten – zij werden allen onmiddellijk een doelwit.

Inzetregels zijn noodzakelijk om de veiligheid van soldaten te handhaven en tegelijkertijd het gepast gebruik van geweld toe te laten. Als een IDF-veteraan ken ik deze regels goed. Ze definiëren een persoon alleen als een legitiem doelwit als hij de middelen, intenties en het vermogen heeft om schade toe te brengen. De bevelen gegeven tijdens operatie Protective Edge maakten echter komaf met de fundamentele principes achter deze interventieregels.

Zo omschreef een infanterist de gevechtsregels gedurende de operatie: ‘Iedereen die zich binnen het gebied bevindt, is een bedreiging. In het gebied mogen zich geen mensen meer bevinden. Wie niet met een witte vlag staat te zwaaien en roept dat hij zich overgeeft, is een bedreiging. Dan hebben we toelating om te schieten.’ Een soldaat van de Nahal-brigade zei: ‘We hebben geen regels voor het schieten. Als we iemand in dat gebied zien, dan is hij een terrorist.'

Leugens om de realiteit te verbergen

De soldaat in de pantsercompagnie die deelnam aan de beschieting op al-Bureij sprak over zijn gevoelens achteraf. ‘Het zat me werkelijk dwars. Ik schaam mij echt over wat ik heb gedaan.’ Maar hij en de duizenden andere soldaten handelden niet als individuen. Zij vertegenwoordigden de staat Israël en deden wat ze deden in onze naam, in de naam van de samenleving.

Officiële woordvoerders beweerden tijdens de operatie dat het IDF alles in zijn macht deed om burgerdoden te vermijden. Maar de getuigenissen van de soldaten, verzameld door Breaking the Silence, tonen aan dat deze beweringen gewoon leugens zijn, bedoeld om een lelijke en gewelddadige realiteit te verbergen. Een realiteit waarin kwaad aanrichten aan burgers een berekend resultaat is van een intentioneel beleid dat de restricties op het gebruik van geweld door onze soldaten minimaliseert.

Wij mogen de soldaten die beseffen dat ze naar Gaza werden gezonden om willekeurig het vuur te openen in residentiële buurten, niet alleen de schande laten dragen van het gedrag van het IDF. We moeten ons nu de vraag stellen of we willen toezien hoe het IDF de waarde van het menselijk leven aan de andere kant steeds verder uit zijn gevechtsdoctrine schrapt. Willen wij nog verantwoordelijk zijn voor nog eens 2000 tot 3000 doden in de volgende operatie in Gaza? Noch ikzelf, noch dozijnen andere soldaten die deelnamen aan de operatie Protective Edge willen de ogen sluiten voor deze realiteit. Wij kiezen ervoor om de stilte te doorbreken met een duidelijk 'NEE'.

(Nadav Bigelman deed als infanterist dienst bij de Nahal-brigade en is onderzoeker bij Breaking the Silence.)
 

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.

Meest gelezen