Review-websites: ik heb er niks aan - Alain Coninx

Ik ben inderdaad een heel bewuste genieter van lekker eten. Een drietal jaar geleden vloog ik naar Kopenhagen om te gaan lunchen in het beste restaurant van de wereld: NOMA. Om 10 u 's ochtends vertrokken en 's avonds om 10 u terug. Een beetje decadent? Ik heb er nog altijd geen spijt van. Ik ken overigens tientallen Vlamingen die hetzelfde hebben gedaan.

Het geeft aan hoe we ons laten leiden door culinaire hypes, gespecialiseerde bladen en media in het algemeen. Uiteraard heeft het internet de jongste jaren heel veel aandacht opgezogen en is er een autoweg van informatie aangelegd. De populariteit van internet gecombineerd met de nieuwe cultuur van gaan eten verklaart het succes van reviewwebsites. Wat ik me wel afvraag: hoeveel invloed hebben die sites echt op ons eetgedrag?

Ik hou eerlijk gezegd geen rekening met wat er op reviewsites verschijnt. Dat heeft te maken met mijn wantrouwige natuur. Wie geeft de beoordelingen? Wie schrijft de commentaren? Je kan er toch van uitgaan dat daar weinig controle op is. Het hele systeem is ondoorzichtig. Daarbij komt nog de subjectiviteit van culinaire beoordelingen. Als iemand schrijft dat hij ergens "heerlijk" heeft gegeten, wat moet ik daaruit opmaken? Is het een kenner? Een ouderwetse veeleter of een hypegevoelige meeloper met de moleculaire keuken?

Ik kan alleen maar weten wat iemand bedoelt met "heerlijk", als ik die man of vrouw ken. Daarom vind ik mond-tot-mondreclame de belangrijkste norm om ergens te gaan eten. Je kent sommige mensen, je kent hun smaak en je weet wat ze bedoelen. Dat is voor mij het meest geloofwaardige criterium. Het is zoals met films of boeken, als de juiste persoon ze aanraadt, ga je ze bekijken of lezen. Ik raadpleeg ook altijd de website van het restaurant dat ik wil bezoeken. Je kan de menukaart bekijken, de stijl van het huis, de aanpak van de chef.

Waardoor laat ik me nog beïnvloeden? Door klassieke gidsen als Michelin en GaultMillau. Ze hebben het enorme voordeel dat ze gemaakt zijn door professionals, mensen die weten wat een goed product is en die hun smaak al proevend hebben geoefend. Je weet ook wie achter de gidsen zit en je kan ze op hun beoordelingen aanspreken. Een nadeel vind ik wel dat uiteindelijk alles met sterren of met cijfers gequoteerd moet worden. Wanneer is een restaurant 1 ster waard? En nog moeilijker: met welke pretentie kan je schrijven dat een kok 14, 15 of 16 op 20 verdient?

Ook betrouwbaar zijn de recensies in kranten. Ik lees wekelijks de stukjes van Bruno Vanspauwen in De Standaard Magazine. Hij legt namelijk heel goed uit waarom hij een gerecht apprecieert, in welke stijl de chef kookt en vooral hoeveel dat allemaal zal kosten. Zijn oordeel is gebaseerd op prijs-kwaliteit, voor mij ook het ultieme criterium. Zo kan het gebeuren dat een driesterrenzaak een lagere quotatie krijgt dan een heel goede bistro wegens het prijsverschil. Vanspauwen geeft ook aan waarop je moet letten: menukaarten met 50 gerechten zijn onrealistisch, kijk uit met overgeprijsde wijnen, een open keuken is een pluspunt.

De minister van Economie, Kris Peeters, laat weten dat hij de reviewsites gaat laten doorlichten. Dat is goed nieuws, zeker als zou blijken dat sommige sites geld vragen aan restaurants om positieve reacties te genereren. Voor het overige zou ik er niet te veel energie in steken. Veruit de meeste mensen weten hoeveel onzin en leugens op internet te vinden zijn. Met gezond verstand en een kritische geest hak je je wel een pad door de internetjungle.

(Alain Coninx is oud-journalist bij de VRT, amateur-kok en lekkerbek.)