De leugen van Sex and the City - Elke Van Huffel

De Belg is nu eenmaal geboren met een baksteen in de maag, zo luidt het beschimmelde cliché. En hoewel ik op mijn 29e nog altijd gespaard blijf van een irritant luid tikkende biologische klok – die uit zich voorlopig enkel in het vertroetelen van mijn Britse Korthaar Marbles – moet ik eerlijk bekennen dat de droom van een “eigen huis, een plek onder de zon” me niet vreemd is, René Froger-nog-aan-toe.

Het probleem van dure woningen is niet nieuw, en wordt gelukkig regelmatig aangekaart in de media. Toch mis ik één aspect in de berichtgeving: de mogelijkheden die je hebt als alleenstaande. Namelijk: zo goed als nihil. (Alleenstaande, een verschrikkelijk woord eigenlijk: spontaan doemen beelden van mezelf in peignoir op met een paarse permanent, panda-ogen van uitgehuilde mascara en veertien katten die restjes afhaalchinees oppeuzelen van een week oud. Zo erg is het overigens niet met me gesteld, maak u geen zorgen.)

Het is de allergrootste leugen die Sex And The City ooit heeft verkondigd – buiten het feit dat Mr. Big uiteindelijk voor Carrie kiest, maar dat is voor een andere keer: neen, je kan geen veertig paar Louboutins hebben, voor de kost af en toe een column schrijven over je belabberde liefdesleven en intussen ook nog een droomappartement bezitten, tenzij mammie en pappie behoorlijk wat cash op tafel leggen.
‘Heb geduld, en blijf gewoon nog even sparen. Onze generatie heeft er ook hard voor moeten werken indertijd,’ hoor ik de redelijke stem van de babyboomergeneratie me influisteren, geïrriteerd door zoveel quarterlife crisis-geneuzel.

Dat wil ik gerust geloven, al vraag ik me wel af of de huurprijzen indertijd ook zo de pan uit swingden. 600 euro betaal ik maandelijks voor mijn bescheiden éénslaapkamerappartement in centrum Gent. En dan moeten de rekeningen voor gas, elektriciteit, internet, televisie en water nog komen. Als trotse bezitter van een Peugeot 307 uit het gevleugelde jaar 2004 kan ik u er ook bij vertellen dat het elke maand bang afwachten of de airco niet uitvalt, mijn uitlaat niet verroest is of de batterij leeg.

Drie mankementen die op evenveel maanden tijd zijn voorgevallen, waardoor mijn garagist een echte vriend is geworden in plaats van een verre kennis. Sympathieke man, daar niet van, maar mijn bankrekening zou toch liever opteren voor een minder hechte band. Resultaat: sparen blijkt een erg moeilijke opdracht.

Wanneer ik Immoweb afschuim op zoek naar een betaalbaar stekje om te kopen, zakt de moed me òòk al in de schoenen. Krakkemikkige koterijen worden er aangeprezen als “uw klein stekje hoog in de lucht”. Die grappenmakers van een vastgoedmakelaars toch.

‘Ga dan gewoon samenwonen met een paar vrienden,”: nog zo’n dooddoener verpakt als goedbedoeld advies. Die raad heb ik vroeger nog opgevolgd: je bespaart inderdaad een hoop geld, maar zo geestig als ‘Friends’ samenwonen doet lijken (koffie drinken samen! Dolle fratsen! Hilariteit alom!) wordt samenhokken nooit. Er is de badkamer die bezet is net op het moment dat je zélf een bad van twee uur wil nemen, er zijn de obligate huishoudelijke beslommeringen en uiteenlopende televisionele voorkeuren. En soms wil een mens op zijn 29e gewoon eens alleen thuis zijn. Rock’n’roll, weet je wel.

Voorlopig blijf ik dus gewoon nog de kat uit de boom kijken, en wachten tot het manna uit de hemel valt. Wat meer belastingvoordelen voor een alleenstaande bijvoorbeeld, banken met meer mededogen of een daling van de woningprijzen. Het zijn maar enkele ideetjes. Lezen jullie mee, politici?
In afwachting van betere tijden, trek ik volgende week alvast een paar dagen naar New York. Slecht voor mijn portemonnee, ik weet het, maar kan ik toch lekker een selfie nemen aan het huis van Carrie Bradshaw. Dromen mag.
 

(Elke Van Huffel is eindredacteur bij Sambal, het digitale jongerenplatform van de Vrt.)