"Doodgaan, maar supporters stuwen je vooruit"

Wynants werkt voor een bedrijf dat traditioneel elk jaar een delegatie afvaardigt naar de 10 Miles. "We konden onszelf daarvoor inschrijven, dus het was zeker geen verplichting. Ik wilde dat graag eens doen. En ik was van plan om me goed voor te bereiden, maar dat is niet echt gelukt", lacht hij.

Nochtans is het parcours door Antwerpen niet van de poes. De lopers leggen een traject af over ruim 16 kilometer, dwars door de stad. De deelnemers lopen onder meer door de Kennedytunnel, de Bolivartunnel en de Konijnenpijp.

Uiteraard vertrekt niet iedereen op hetzelfde moment. "We werden onderverdeeld in drie groepen, volgens onze verwachte doeltijd. De traagste lopers mochten eerst vertrekken, de snelsten startten laatst. Ik liep in de tweede groep en had vooraf gehoopt om binnen de 2 uur aan te komen. Ik heb heb er uiteindelijk 1 uur en 45 minuten over gedaan. Opdracht geslaagd dus, en dat zonder echte training", lacht Wynants (rechts op de foto). "Al heb ik het écht wel lastig gehad."

Hoewel de deelnemers gespreid vertrekken, duurt de start in elke groep toch ruim een halfuur. "Je schuifelt met duizenden tegelijk voetje voor voetje vooruit. Pas onder de startboog kan je effectief beginnen lopen. Toen ik daartoe kwam, ben ik véél te snel gestart. Je wordt echt meegezogen in de groep."

Heel scholen en bedrijven kwamen naar de 10 Miles in groep. Ook Wynants nam deel met vijf collega's. "Ons plan was om samen te lopen, maar in de massa waren we elkaar al na een kilometer kwijt. En eigenlijk leg je het traject ook best op je eigen tempo af. Anders houd je het niet vol."

Zes andere collega's bij Emeritis kwamen supporteren langs het parcours. "Iedereen had zijn persoonlijke supporter, en dat was leuk. Al heb ik in de massa langs het parcours niet iedereen zien staan." Toch onderschat Wynants de invloed van de toeschouwers niet. "Er stond een massa volk, en die stuwen je letterlijk vooruit. Er is geweldig veel ambiance. Je vergeet dat je zwaar aan het afzien bent."

En het was puffen en zweten voor Wynants en zijn collega's. "Toen ik aan de grens van 8km kwam, de langste afstand die ik op training kon afleggen, besefte ik wel "tot hier kan ik het, maar wat nu?". Vanaf kilometer 11 vond ik mijn tweede adem. Ja hoor, die bestaat", grapt hij.

"Vlak voor het einde was de Konijnenpijp nog zwaar. Wanneer je door het diepste stuk van de tunnel loopt lijkt het licht aan de andere kant zéér ver weg. Maar door de groepsdruk blijf je doorlopen."

Die eerste 10 Miles smaakt voor Wynants naar een tweede deelname, ondanks het regenweer en de pijnlijke spieren. "Dan wil ik me effectief beter voorbereiden. Ik denk niet dat ik er nog een tweede keer zo goed doorkom zonder training. En volgend jaar scoor ik dan misschien beter in de bedrijfspronostiek."

De snelste loper legde de 10 Miles af in 48 minuten. Ongeacht hun tijd kregen alle deelnemers die de finish haalden een medaille, een drinkbus en een t-shirt.