"Als we hier raken, hebben we een kans, als we thuisblijven, sterven we toch"

"We maakten de oversteek in een heel kleine boot van 10 meter op 3. Er zaten 250 mensen op, onder wie 100 kinderen. We zaten over elkaar. Ik en mijn zwangere vrouw moesten heel de reis blijven rechtstaan", vertelt Muhand.

Eens hij met zijn vrouw in de haven in Libië was aangekomen, hadden ze geen keuze meer. "Als je naar mensensmokkelaars gaat, verlies je al je rechten. Je doet wat hij zegt of je kan vermoord worden. Als je terug van het schip wil gaan, word je geslagen."

"Na 10 uur worden de mensen op de boot gek", gaat Muhand voort. "Ze denken dat ze zullen sterven door de hitte en door een gebrek aan water. Ze hebben geen hoop meer. Sommigen beginnen naar een schip in de verte te zwemmen, omdat ze denken dat het een reddingsschip is of ze beginnen zeewater te drinken. Ik probeerde ze te kalmeren en ik bad veel."

Toch was de oversteek geen moeilijke keuze voor Muhand en zijn vrouw. "In je land ga je dood, je hebt daar geen kansen. Ze komen allemaal naar hier om opnieuw te beginnen. Als we hier geraken, hebben we een kans, als we thuisblijven, sterven we."

Maar elke keer dat ik het nieuws hoor over de doden, denk ik bij mezelf dat ik gek was om het te doen. Als ik het had geweten, ik was nooit vertrokken." Muhand voegt er wel aan toe dat hij de eerste zal zijn om naar Syrië terug te keren wanneer de oorlog daar voorbij is.