Joggen in Caïro: tussen stof en taxi’s

De voorbije twee jaar zijn in Egypte talloze loopgroepen opgericht. En ze tellen almaar meer leden. Het voorbije weekend - in Egypte begint dat op donderdagavond - trok een halve marathon door Caïro duizenden deelnemers aan. Wie vandaag gaat lopen in de hoofdstad, doet dat vooral voor de samenhorigheid en de gezondheid. Een gevolg van de Egyptische Revolutie in 2011.

Een minibus vertrekt en laat een verstikkende zwarte wolk achter. Taxi’s slingeren van links naar rechts over de weg. En motorrijders gebruiken elke vierkante centimeter om nog gauw tussendoor te glippen. De files zijn eindeloos, de straten lawaaierig en de voetpaden vuil en krakkemikkig. Wie hier de loopschoenen aantrekt, staat avontuur te wachten. Voor vrouwen is het nog erger: wellustige blikken, opmerkingen, obscene gebaren en zo nu en dan eens handtastelijkheden, … Maar het houdt jongeren niet tegen.

Lopers zien ze de jongste jaren wel vaker in Egypte. Tot nu toe waren dat vooral buitenlanders. Vandaag heeft de loopmicrobe dus ook de Caïroot te pakken. Overal ontstaan loopgroepen, naar het voorbeeld van Caïro Runners, zowat de grootste groep van lokale sportievelingen. Elke week lopen honderden joggers mee. “De eerste keer dat ik ging lopen, was met Caïro Runners”, zegt de 27-jarige Mariz Doss. “Buiten Egypte, zag ik hoe veel mensen in de steden gingen joggen. Bij ons kon dat niet.”

De eerste loopsessie van Caïro Runners vond plaats in december 2012, bijna twee jaar na het begin van de Egyptische Revolutie en het aftreden van president Moebarak. Er kwamen zowat 70 mensen op af. Vandaag weten de wekelijkse tochten van 5 kilometer vlot 2.000 deelnemers te verleiden. De meeste tochten vinden plaats op vrijdag, in het weekend, wanneer het verkeer het rustigst is.

In de nasleep van de Egyptische Revolutie in 2011 zag je wel vaker mensen lopen in Caïro. Demonstraties voor of tegen Moebaraks opvolger, Mohammed Mursi, verliepen niet bepaald rustig. “De eerste keer dat mensen ons zagen lopen, vroegen ze voor wie we op de vlucht waren”, zegt Doss. Nu is het rustiger op straat. De organisatoren hebben naar eigen zeggen nooit problemen gehad.

De loopgroepen hebben geen politieke doeleinden. Dat ze ontstonden vlak na de revolutie is nochtans geen toeval. “Ik weet nog hoe we samen op de vlucht sloegen”, zegt Doss. “Links en rechts van mij waren ook anderen mensen op de vlucht. We hadden één doel: wegwezen. Op dat ogenblik speelt je religie of afkomst geen enkele rol. Zo is het ook met lopen. Er is ook maar één doel: ons amuseren.”