Niemand ontsnapt aan de schlagermicrobe en… de polonaise

“Het is onze eerste keer”, zeggen Linda en Dina vlak voor de start van de show. De twee vrouwen –uitgedost in een kleurige outfit- zijn met een vijftigtal anderen met de bus naar Hasselt afgezakt. En dat is niet uitzonderlijk. In totaal zullen tientallen bussen honderden schlagerfans afzetten op hun hoogmis, in hartje Limburg.

Heel wat ogen waren gericht op The Lynn Sisters. Nadat Laura Lynn -die dit jaar overigens ook tien jaar op de planken staat- al alleen op het podium te zien was, kwam ze later nog eens terug met haar twee “zussen”, Zeppe en Trampo (respectievelijk Tine Embrechts en Nathalie Meskens). De single –een cover van “Soldiers of love”- en het album waren er al, de grote vuurdoop voor het publiek volgde gisteravond.

“De zenuwen beginnen toch stilaan te komen, maar we zien het zitten”, zeggen de drie voor de aanvang van hun optreden. “Het doet ons wat denken aan de zondagse brunches met de familie. Nu is er wel wat meer volk, maar toch hebben we dat familiale gevoel hier.”

Eerlijk? De drie zussen stonden er voor de allereerste keer, maar stonden er duidelijk graag en goed. De zaal was mee en de sfeer zat snor. Als de reactie van het publiek inderdaad zal bepalen of er al dan niet een vervolg komt op dit project -zoals de drie zelf suggereerden- mogen ze vandaag al nieuwe nummers beginnen instuderen. De vrouwelijke tegenhanger voor De Romeo’s –van wie het succes gisteravond ook duidelijk te zien was- kan wel eens geboren zijn.

Niet dat het de eerste –laat staan de laatste- keer was dat de 10.000 toeschouwers uit hun dak gingen, toen ze dat deden voor de nummers van The Lynn Sisters. Ook bij Matthias Lens –jongste zanger van de avond en partner van Laura Lynn-, Luc Steeno, Christoff, Sam Gooris, Yves Segers en Sandra Kim was het publiek helemaal mee. Die laatste stond trouwens op het podium met “J’aime la vie”, het nummer waarmee ze 29 jaar geleden een Belgische Songfestivaloverwinning behaalde. Een liedje dat duidelijk in ons collectief geheugen zit, gelet op de meezingfactor gisteravond. En ook de zangeres zelf is het nummer lang nog niet verleerd.

Een tiende editie verdient een extraatje, zo vond de organisatie, in de vorm van twee muzikale verrassingen per avond. Zo kwam op de openingsavond Peter Van Laet zijn Mama’s Jasje’s hit “Als de dag van toen” brengen. Jacques Vermeire stortte zich dan weer op een eigen versie van de Tom Jones-klassieker “Delilah”. “Zo’n volle zaal ben ik niet gewoon. Da’s echt kicken voor mij”, zei hij voordien.

Aan het einde van de avond bewijst Willy Sommers dat hij zeker niet moet onderdoen voor het nieuwe jonge schlagergeweld. Met onder meer “Als een leeuw in een kooi”, “7 anjers, 7 rozen” en “Laat de zon in je hart” krijgt hij het publiek precies waar hij het wil. Of dat aan de nummers, de zanger of aan de ondertussen vergevorderde promillecijfers van sommige toeschouwers ligt, laten we in het midden.

Net ervoor duikt Tom Waes nog even op. De Eén-presentator probeerde vijf jaar geleden voor zijn programma “Tomtesterom” een schlagerzanger te worden, met succes. Zijn nummer "Dos cervezas" werd beloond met een gouden plaat en een Radio 2 Zomerhit. Lange tijd weigerde Waes om het liedje nog eens te brengen, tot nu.

“Ze hebben lang genoeg moeten zagen”, verduidelijkt de presentator zijn korte comeback. “In de zomer van 2010 heb ik zo’n zestig keer opgetreden. Op een bepaald moment moet je ergens een lijn trekken. Ben je nu presentator of zanger? Nu is het voor iedereen duidelijk dat het voor de tiende verjaardag van het Schlagerfestival is dat ik hier sta. Ik ga hier geen gewoonte van maken, maar sluit niet uit dat het ooit nog eens kan gebeuren.”

De presentator –die overigens live zong- gaf zelf voor zijn optreden al aan dat hij zeker niet de beste zanger is die er gisteravond rondliep. Echt ongelijk kunnen we hem niet geven, maar dat deert het publiek duidelijk niet.

De ambiance, daar draaide het volledig om. Er werd gelachen, gedronken, gezongen, gedanst en vooral gefeest. En opmerkelijk: als een artiest vraagt voor “de handjes” van het publiek, dan krijgt hij of zij die massaal. Nauwelijks iemand die het durft om niet mee te doen. Een makkelijker of enthousiaster publiek vind je wellicht nauwelijks. De natte droom van menig artiesten.

Het moge duidelijk zijn, het Schlagerfestival is meer dan enkel een avond optredens die aan elkaar worden gepraat door Gene Thomas. Het is een waar volksfeest, waar u –willen of niet- zonder het te beseffen in meegezogen wordt. Jong of oud, er is geen ontsnappen aan.