Is Bart De Wever het alfamannetje in dit land? - Jan Callebaut

De vraag om para’s is duidelijk en simpel maar ook voor de meeste burgers ingrijpend anders. Evenzo was de vraag van een andere burgemeester om een collega terreurcoördinator te maken. Zo brengen ze een dominant element in het publiek debat dat minimaal de schijn van veiligheid inhoudt. Geen enkele opposant kan de burger zijn zelf betaalde militaire bescherming ontzeggen. Zelfs de voorzitter van Groen haastte zich om te stellen dat ze niet tegen het beschermen van de burgers is.

Communicatief zijn er dus zeker hoge punten gescoord maar is dit een goede zaak voor de samenleving? Is het de burgemeester die het alfamannetje moet zijn in onze samenleving?

Als mensen bang zijn, staan ze wellicht meer open voor uitzonderlijke veiligheidsmaatregelen, zoals para’s in de straten. Burgemeesters klagen dat hun politie onvoldoende vuurkracht heeft. Dat betekent dat de politie zwaarbewapende extremisten feller van antwoord moet kunnen dienen. Natuurlijk kunnen die extremisten vervolgens allicht nog wel een trapje hoger schakelen in vuurkracht. Met de hulp van de Franse politie zijn Belgische veiligheidsdiensten er in Verviers in geslaagd een terroristische aanslag te verijdelen. Ze hebben daarbij de terroristen niet overtroffen in vuurkracht, maar in alertheid, zorgvuldigheid en professionalisme.

Laten we ook niet blind zijn voor het neveneffect van neem nu door para’s verdedigde scholen. Ze maken niet-verdedigde scholen kwetsbaarder. Zero risk bestaat niet. Para’s geven sommigen een gevoel van veiligheid. Ze maken andere mensen net meer angstig.
Laten we dan de schooldirecteur die zijn kinderen liever thuislaat niet voor dom schelden.

Hij is niet de angsthaas die je moet gaan vertellen dat hij zo de agressor gelijk geeft. Sommige politieke boodschappen en benaderingen in de media volgen de agressor in, niet de schooldirecteur. Die handelt in geweten op basis van wat hij hoort en leest en ziet en dat is níét geruststellend.

Na de actie in Verviers heeft de eerste minister een grote kans gemist. Hij had toen de bevolking moeten toespreken. Hij had zich het alfamannetje moeten tonen. Hij had de juiste nuance moeten aanbrengen. Hij had moeten vermijden dat mensen gaan denken dat ze meer kans maken om te komen in een terroristische aanslag dan in een verkeersongeval.

We missen het soort leider met de maturiteit om na zware incidenten tussen de mensen te gaan staan, onbevreesd, moedig en met een eerlijke boodschap over wat het land doet om zijn burgers te beschermen en wat de burgers moeten gedogen aan verminderde privacy om dat mogelijk te maken. Over wat hij wil doen om het jihadisme vooral in de kiem te smoren.

Een leider die niet toevoegt aan de angst maar aan de weerbaarheid. De kracht van vuur in plaats van vuurkracht. Jean-Luc Dehaene stuurde ten tijde van de CCC-aanslagen het legertje veiligheidsmensen dat men hem had opgedrongen uiteindelijk met enige ergernis wandelen. Begrijpt u, een leider. Iemand die vooral niet zelf panikeert en pal blijft staan.

Nu vullen burgemeesters een vacuüm in met een eigen agenda.

(De auteur is communicatiespecialist en marktonderzoeker.)