“Ik klim enkel in torens als ik me veilig voel en helemaal los ben”

Music for Life ontvangt dit jaar elke avond een artiest die een benefietoptreden speelt voor een goed doel naar keuze. De Britten van Kaiser Chiefs krijgen de eer om het podium van The Flame als eersten te bestormen. Onze redacteur had een babbel met zanger Ricky en bassist Simon.

Welkom terug in België jongens! Kijken jullie ernaar uit om alles te geven straks?
Zanger Ricky: Ja, enorm. Het is ons laatste optreden van het jaar, dus dat is extra speciaal. We willen er niet snel snel komaf mee maken, daarvoor spelen we te graag. Het is een beetje het gevoel van een laatste schooldag: iedereen wil stoom aflaten om er daarna weer een lap op te kunnen geven.

Wacht jullie daarna een welverdiende vakantie met zotte plannen?
Ricky: Niet echt. Rond deze periode van het jaar verwacht je familie dat je samen met hen feest viert, eerder dan dat je gekke dingen doet die gebeuren tijdens tournees.

Er wacht jullie dus een klassiek kerstfeest?
Ricky: En daar kijken we echt naar uit. Wie houdt er nu niet van Kerstmis? Dat is alsof je geen fan bent van de Beatles: absurd. Het is ook de eerste keer dat ik samen met mijn familie kan vieren in vier of vijf jaar tijd.

Bassist Simon: Voor mij is het de eerste keer dat ik gastheer ben. No stress, we hebben al kerstbomen en cadeautjes in huis, dus dat komt goed.
Ricky: Ik wil gepamperd en verwend worden. Gewoon wakker worden op Kerstdag en weten dat een dag vol lekker eten en drinken komt. En uiteraard wil ik cadeautjes krijgen.

Heb je iets concreets gevraagd aan de kerstman?
Ricky: Ja hoor, een gigantisch uurwerk om aan de muur te hangen. Een horloge, maar dan veel groter. Ik heb veel hints gegeven, dus ik denk dat het niet mis kan gaan (lacht).
Simon: Ik wil eigenlijk een nieuw trainingspak. Gewoon he?
Ricky: Zo vreemd dat je zoiets vraagt. Dat wil je toch zelf kiezen?

Over keuzes gesproken: jullie mochten een goed doel kiezen om de opbrengst van jullie concert aan te schenken. Vanwaar de keuze voor de Alzheimerliga.
Ricky: Er werd ons gevraagd om een Belgische vzw te kiezen, maar omdat we niet van hier zijn, kennen we niet veel dingen.
Simon: We wisten wel dat we specifiek iets wilden steunen voor oudere mensen. We hebben ons wat geïnformeerd daarover, en de Alzheimerliga sprak ons het meest aan. Zij leken het meest in de praktijk bezig te zijn met families waarin de ziekte voorkomt. Dat leek ons een nobel doel. We hopen dat er veel geld voor hen wordt ingezameld.

Bestaat er iets dat lijkt op Music for Life in het Verenigd Koninkrijk eigenlijk?
Ricky: Goh ja, er worden meer en meer dingen voor het goede doel georganiseerd, de laatste jaren. Ook optredens en veilingen. We steunen deze dingen graag. We treden gewoon op, en we weten hoe we dat moeten aanpakken. Dus voor ons is het niet meer dan dat. Niemand vraagt het onmogelijke. Het is niet alsof we bergen moeten beklimmen. Als we kunnen doen wat we doen en tegelijk mensen kunnen helpen, dan is dat geweldig.

Ik heb daarnet jullie soundcheck gehoord in The Flame, waar het straks allemaal gaat gebeuren. Heb je al een paal of toren gezien waar je straks kan opkruipen, Ricky?
Ricky: Het zag er eerlijk gezegd niet al te veilig uit. En “safety first”, man. (lacht) Het hangt van de omstandigheden en de security af eigenlijk. Ik weet nog niet of ik iets ga proberen. Ik denk er eigenlijk zelden over na.

Je hebt nooit vooraf een plan daarover? Want je lijkt bijna elk optreden wel iets te vinden.
Ricky: Nee, niet altijd hoor. Misschien toevallig de keren dat jij bent komen kijken (lacht).

Op het festival in Dour deze zomer ben je er volledig voor gegaan.
Ricky: Echt? Dat is een teken dat ik helemaal los ga en me aan het amuseren ben.

Het is dus geen truukje dat je vooraf bedenkt?
Ricky: Nee, helemaal niet. Elke show is ook anders, dus dat zou niet werken. Soms is het gewoon niet veilig, en dan begin ik er niet aan. Als ik eraan begin, heb ik altijd een beetje schrik. Maar als ik er dan uiteindelijk voor ga, kan je er zeker van zijn dat ik de tijd van mijn leven heb. Er heeft ooit een securityman tegen mij gezegd: als je je niet veilig voelt, doe dan niks tegen je zin. Dat is ook het eerste wat ze je leren in het leger (lacht).

Simon: Je moet eerlijk zijn: soms ga je wel verder dan je eerst van plan was, he.
Ricky: Ja, dat is waar. Dan blijf ik verder klimmen, omdat ik me zo amuseer. Maar plots kom je dan op het punt waarop ik naar beneden kijk en moet denken: oei, nu zit ik wel heel hoog. Hoe ben ik hier in godsnaam geraakt? (lacht) Dan moet ik me naar beneden laten glijden als een kat. Dat lijkt elegant, maar dat is het niet (lacht).

Ik heb het al eens zien gebeuren, op Suikerrock in Tienen.
Ricky: Ja, toen was ik gewoon bang. Maar zolang het publiek zich maar amuseert, want dat is voor ons het belangrijkste.

2014 is een belangrijk jaar geweest: jullie hebben een nieuwe plaat uitgebracht “Education education education and war”, en daaraan was een tournee gekoppeld. Wat was het hoogtepunt van het voorbije jaar?
Ricky: Interessante vraag. Voor mij het moment dat de plaat uitkwam.
Simon: Spelen op Glastonbury vond ik ook echt geweldig. Alle festivals eigenlijk. Toen we twee jaar geleden aan de nieuwe plaat begonnen, was de ambitie om enkele liedjes te maken die echt bleven hangen en die mensen echt zouden gaan koesteren. Zoals enkele van onze allereerste singles. We merkten op de festivals dat het bijvoorbeeld bij “Coming home” gelukt was.

Ricky: Zelfs voor de festivals keken we uit naar die plaat. Er zijn veel veranderingen geweest in de band (drummer Nick verliet de groep eind 2012, nvdr), waardoor mensen begonnen te denken dat het ons niet zou lukken.

Maar het is jullie wel gelukt. En de nieuwe nummers werken.
Ricky: Dat is echt een “team effort” geweest. We voelen ons opnieuw een echte band nu. We trekken in elk geval allemaal aan hetzelfde zeel.

Jullie hadden het even over de festivals. Hebben jullie een favoriete festival?
Simon: Ik hou echt van Werchter.
Ricky: Ja, dat is echt de allerbeste. We hebben er vier jaar op rij gespeeld, en nu alweer een hele tijd niet. Wat misschien wel jammer is.

In dat geval moeten jullie zeker terugkomen in 2015.
Simon: Heel graag! Dat festival heeft een geweldige backstage voor de artiesten. En de line-up is altijd indrukwekkend.
Ricky: Een bepaald jaar hadden ze alle headliners van Glastonbury zelfs op dezelfde festivaldag. Ook helemaal geweldig is het containerdorp voor de artiesten. We zitten daar allemaal samen, en kunnen wat kletsen of samen naar toppers als Metallica kijken. Zalig! En het publiek is ook altijd een bom.

Wat zijn de plannen voor 2015 jongens?
Simon: Samen touren met Foo Fighters in de VS!
Ricky: We gaan ook de grote zalen spelen in het Verenigd Koninkrijk, met onze eigen show. En beginnen schrijven aan een nieuwe plaat. Naar Amerika dus ook. En hopelijk weer wat festivals doen.

Wat de Belgische fans zich afvragen: staan er ook al afspraken in ons land in jullie agenda?
Simon: We hebben nog maar twee festivals op de planning staan, en daar zit nog geen Belgisch festival bij.
Ricky: Maar we komen zeker ook naar hier, want we hebben het hier altijd naar onze zin.

Laatste vraag: wat zouden jullie onze lezers willen toewensen voor het nieuwe jaar?
Ricky: Lieve lezers, je moet ervoor zorgen dat 2015 je beste jaar ooit wordt. Zelfs als dat maar half lukt, dan is dat al vrij geslaagd. Je moet voluit voor je dromen gaan, en dat bedoel ik niet op een melige manier. Droom groter dan wat mogelijk is. En probeer, dan wordt het sowieso beter dan je had verwacht. Dromen hoeven niet per se wild te zijn. Ga gewoon voor wat je echt wil.

Meest gelezen