Het kasteel, de duif, het Kazachse meisje en de redacteur

Meespelen in een muziekvideo? Nooit was het bij me opgekomen. En toch is mijn nieuwsgierigheid meteen geprikkeld wanneer twee Brusselse regisseurs me vragen voor een gastrol in de videoclip van “Holly”, een nummer van het Zweedse duo Victoria+Jean. Na enige reflectie ga ik akkoord en op een stralende dag in mei vertrek ik ’s morgens vroeg naar het kasteel van Hasselbroek in het hart van Haspengouw waar de opnames plaatsvinden.

Bij aankomst tref ik aan de rand van een uitgestrekt park een vervallen renaissancepand. Als een kranige oude dame zwaait het de deuren open en laat het me uitgebreid in eeuwen aan vergane glorie grasduinen. Verweerde ramen waar de wind doorheen tocht, stucwerk en lambriseringen die bij elke stap verder afbrokkelen en kamers tjokvol opeengestapelde meubelen uit vervlogen tijdsgewrichten: de tand des tijds heeft de luister verjaagd, maar de pracht van wat ooit was, echoot in elk detail.

De sprookjesachtige setting ligt in lijn met het opzet van de regisseurs en de alternatieve cool van Victoria+Jean (kleine foto). De Holly van hun lied heeft eveneens heel wat geesten uit het verleden te temmen. De actrice die het personage vertolkt, is dan ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ik maak kennis met een jonge deerne uit Kazachstan met vurig rode haren die in Italië als model aan de weg timmert. Later op de dag zullen we samen door het bos rennen, maar dat kan ik nu nog niet vermoeden.

Ook Victoria+Jean stellen zich aan me voor. Geboren in Zweden hebben ze zich na een verblijf in Londen sinds enige tijd in Brussel gevestigd waar ze hun eerste album hebben klaargestoomd. Het rock-’n-rollgehalte van zowel de muziek als de muzikanten ligt hoog. Zwartleren jekkers, een stuk of wat gothic juwelen en een zonnebril, zelfs wanneer het donker wordt. Wanneer Jean me de hand schudt, merk ik op elke vinger een getatoeëerde letter van de naam van zijn eega Victoria. De twee hebben elkaar onder hun huid.

Op de eerste etage zijn de regisseurs voor dag en dauw al begonnen met de eerste opnames van de dag. De bedrijvigheid lokt me langs een statige trap naar boven waar ik een surrealistisch plaatje tref. Met decorwanden en boomtakken is het bos een imposant slaapkamervertrek binnengeloodst. In de hoek staat het Kazachse meisje in gescheurde netkousen. Op het bed ligt een oudere man, naakt op een slip na. Tussen de takes door fladderen een stuk of wat crewleden rond hen. Ik herken een cameraman en een visagiste, maar voor de rest heb ik het raden naar hun respectievelijke functies.

Later vertellen ze me wie ze zijn en wat ze doen. Naast enkele potige kerels die scène na scène op aangeven van de regisseurs het decor vertimmeren, blijkt het om een styliste te gaan die zich over de kostuums ontfermt, een decoratrice die erop toeziet dat alle visuele elementen snor zitten en een regieassistente die de cameraman met technische raad en daad bijstaat. Komen daar nog bij: een productiemedewerker die erover waakt dat de hele machinerie vlot draait en die ad hoc problemen creatief moet zien op te lossen en een vrouw die als chauffeur van dienst is en desgewenst mensen en materiaal aan- en afvoert.

Wachten is het woord dat deze dag kenmerkt. Làng wachten nog meer. Takes lopen uit, de volgorde van de opnames verandert om de haverklap en voor iedereen er erg in heeft, loopt de hele expeditie uren vertraging op. Ik heb een boek van 500 bladzijden meegebracht en verslind hoofdstuk na hoofdstuk. Het geduld van crew en acteurs wordt danig op de proef gesteld. Ik lees rustig verder, anderen ijsberen na nauwelijks enkele uren al geërgerd in het rond.

De namiddag is al een heel eind opgeschoten wanneer mijn naam eindelijk weerklinkt en ik me voor opname moet klaarmaken. De styliste neemt me mee naar de kleedkamer. Meteen springen een resem bijzondere kostuums in het oog die de gedaanten van verschillende diersoorten benaderen. Ze grist een grijze bundel kleren van een tafel. Het blijkt een duivenpak, het beest waarin ik de volgende minuten transformeer. De bekroning is een alles omsluitend duivenhoofd dat me zonder uitsparingen voor de ogen of de ademhaling volkomen afgesloten van de buitenwereld laat en de ideale omstandigheden creëert om een aanval van hyperventilatie uit te lokken.

Enkele testshots later, blijkt mijn rol tijdens de eigenlijke opnames al bij al beperkt. Voor de gelegenheid laat de crew het kasteel voor wat het is en trekken we het omringende park in. Daar moet ik nu eens plompverloren in een grasveld staan, dan weer word ik naar het uiteinde van een omgevallen boomstam geleid waar ik word geboden met het hoofd gebogen plaats te nemen. Het duivenhoofd drijft mijn uithoudingsvermogen tot het uiterste. Ik zie geen hand voor ogen, ben volkomen gedesoriënteerd en kan met moeite ademhalen. Toch moet ik op een bepaald moment rennen. Gelukkig neemt het Kazachse meisje me bij de hand en leidt ze me zo goed en zo kwaad als het kan over het hobbelige bospad. In de achtergrond steken medewerkers onderwijl veelkleurige rookpijlen af, zo wordt me verteld. Enkele “actions” en “cuts” later, zit de opname erop. Voorlopig. Gelukkig mag het duivenhoofd wel weer uit. Ook voorlopig.

Terug naar het kasteel waar de crew zich op nieuwe scènes met Victoria, Jean en andere acteurs stort. Het eindeloze wachten begint opnieuw. De zon gaat stilaan onder en dat lijkt de draagkracht van de crewleden die daarnet al nerveus ijsbeerden volledig te breken. Bij de styliste slaan de stoppen door. Ze eist dat de chauffeur van dienst haar stante pede huiswaarts brengt. Wanneer dat niet meteen blijkt te lukken, schreeuwt, huilt en tiert ze het hele kasteel bijeen. Het is middernacht en het drama bereikt een hoogtepunt. Achter de camera.

De gemoederen bedaren en de opnames gaan verder. Ten tweede male word ik ten langen leste voor een opname gesommeerd. Deze keer mag ik me hoog in het kasteel op een oude sofa neervlijen. Rondom mij prijken een stuk of wat opgezette dieren. Net buiten beeld staat een indrukwekkende batterij theaterlampen die sfeerlicht over het vertrek giet. Opnieuw hoef ik amper iets te doen wanneer de camera draait. Op verzoek zet ik een onverschillige blik op terwijl het Kazachse meisje “dolverliefd” het vermaledijde duivenhoofd op mijn schouders plaatst. En nog eens. En nog eens. Tot de regisseur tevreden is en luidop een “cut” weerklinkt. Het is halftwee ’s nachts.

Mijn taak zit erop. Het duivenpak mag uit. De regisseurs en hun crew hebben echter nog een lange nacht voor de boeg. Nog voor het ochtendgloren moeten verschillende shots ingeblikt. De vermoeidheid staat op alle gezichten te lezen, maar toch zetten ze dapper verder. Onder een regen van “merci beaucoup” stap ik het kasteel buiten. De lange rit huiswaarts kan beginnen. Toch apart, zo’n opnamedag…

Nieuwsgierig naar het eindresultaat? Bekijk hier de videoclip.