Regime in Burkina Faso ligt zwaar onder vuur
Er wordt al enkele dagen massaal geprotesteerd in het West-Afrikaanse land. De demonstranten kanten zich tegen het plan dat mogelijk moet maken dat de huidige president zich voor een derde keer herverkiesbaar kan stellen. De huidige president Blaise Compaoré is al zo'n 25 jaar aan de macht. Door de grondwetswijziging zou hij nog eens 15 jaar aan de macht kunnen blijven.
Leger en politie hebben geschoten op de demonstranten die het parlementsgebouw in Ouagadougou bestormden. Er is sprake van minstens een dodelijk slachtoffer. De politie heeft ook traangas ingezet, maar kon niet verhinderen dat de betogers binnendrongen.
Er zou geplunderd zijn in het gebouw, dat intussen in brand staat. Ook auto's buiten aan het gebouw staan in brand. De BBC bericht dat ook het stadhuis en het hoofdkwartier van de heersende partij in Ouagadougou in brand zijn gestoken. Betogers proberen ook het gebouw van de nationale tv-omroep binnen te dringen. Er zijn ook gevechten in de buurt van het presidentieel paleis.
Ook in Bobo Dioulasso is het onrustig, de tweede stad van het land. Het Franse persagentschap AFP meldt dat het stadhuis en het kantoor van de partij van Compaoré in brand staan.
De man die zijn vriend aan de kant schoof
Blaise Compaoré is al sinds 1987 president van Burkina Faso, nadat hij zijn voorganger en vriend Thomas Sankara aan de kant had geschoven. Vier jaar daarvoor was hij nog het brein achter de coup die Sankara aan de macht bracht.
Onder Sankara was Compaoré minister van Justitie en voorzitter van de Nationale Revolutionaire Raad, maar geleidelijk ontstonden meningsverschillen over de te volgen politieke koers. Met name de marxistisch-leninistische ideeën van Sankara vonden niet bij iedereen in zijn regering weerklank. Dat leidde tot een staatsgreep waarbij Sankara "per ongeluk" om het leven kwam.
In zijn eerste jaren als staatshoofd hield Compaoré de touwtjes stevig in handen en rekende hij genadeloos af met elke oppositie. Op papier bleef hij de marxistisch-leninistische koers van zijn voorganger aanhouden, maar in de praktijk was Burkina Faso een autocratische eenpartijstaat geworden.
In 1991 sprak een meerderheid van de Burkinezen zich in een referendum uit voor de invoering van een meerpartijenstelsel. Compaore luisterde naar de wil van het volk, schafte de eenpartijstaat af, verving het marxisme door een markteconomie, maar bleef zelf wel op de presidentiële troon zitten. Burkina is sindsdien op papier een parlementaire democratie, maar in feite hebben de machthebbers gewoon hun autoritaire macht behouden. Dat laatste geldt zeker voor Blaise Compaoré, die eerder al de grondwet eens liet aanpassen om langer aan de macht te kunnen blijven.
Of hij daarin ook nu weer zal slagen, zal nog moeten blijken.
