Gecontroleerd entertainment

Gili komt in afgemeten pak opgelopen, groet de zaal en gaat er direct tegenaan. Hij meldt dat hij iedereen en heel de boel de hele tijd zal belazeren en manipuleren. De toon is gezet, de missie is duidelijk.

Wat dan volgt is anderhalf uur lang de trukendoos van Gili (Lieven Gheysen). In een strak, wit en klinisch decor laat ie de hele tijd volk uit zijn zaal passeren. Interactiviteit vormt de hoofdmoot van zijn kunstje, jong maar vooral ouder passeert en wordt “slaaf” van Gili’s strapatsen. En da’s heel sympathiek om te te bekijken en het is bij momenten hilarisch.

Hij voorspelt wie welke symbolen zal uitkiezen uit een bundel steekkaarten, laat mensen associëren zoals hij het wil en komt met enkele rake voorspellingen voor de dag. Keer na keer lukt het, op enkele momentjes na, maar dat hoort bij de job. Wie geen risico’s neemt, kan geen fouten maken.

En ’t bewijst ook dat het echt is. Ik zie de David Copperfields van deze wereld nog niet te veel laten mislukken, maar de tenenkrullende arbeid van een kluns als Tommy Cooper (wat nu ook wel de bedoeling was) is het gelukkig ook niet.

Heel opvallend is de eigen stijl van Gili: vlot laverend over het podium, als een echte host houdt hij alles in handen en hij regisseert iedereen binnen zijn kader. Gili gebruikt waar nodig zijn West-Vlaams wat zijn contact met het publiek bevordert, zeker in de zaal in Waregem, niet eens zo ver van zijn heimat.

Truuk na truuk, stoot na stoot kabbelt “CTRL” verder. Da’s misschien een enige punt van kritiek, het is een aaneenrijging van kunstjes van manipulatie, misschien had ik een of ander iets als een verhaallijn of een “running gag” wel willen zien.

Maar hey, wie ben ik om daar iets op te zeggen? Uiteindelijk is het één aaneen geweven “het publiek bij zijn radijzen pakken”. Is Gili een pure komiek? Niet direct. Heeft hij dat ooit beweerd? Neen. Is hij een entertainer? Absoluut. Een publieksmenner die minzaam (zoals hij ook is naast het podium) de zaal inpakt. Die anderhalf uur lang spektakel biedt, zijn eigen circus opzet en invult, zijn typische pirouettes draait.

Twee keer ben ik wel degelijk omver geblazen. Het hypnosemoment (waarbij een aantal leden uit het publiek volledig worden gecontroleerd en doen wat Gili wil) zat ik met ongeloof te bekijken. Verbazing, ja.

Hoe doet hij dat? Da’s de vraag die ik voelde gonzen. Als je dat als mentalist kan, dan is de missie geslaagd. Iedereen doen fronsen en doen afvragen hoe dat nu gegaan is.

Het Lotto-moment op het einde (meer wil ik niet verklappen of ik krijg de toorn van de tovenaar over mij) is nog zoiets: hoe in godsnaam doet hij dat?

En als je dan het zaakje niet al te lang rekt en dus stopt op een hoogtepunt, dan ben ik tevreden. Liever dan een er een appendix aan te hangen die toch niet straf genoeg is. Controle heet dat dan ook. Gili heeft met “CTRL” een entertainende en bij momenten verbazende show te pakken. Revolutionair? Neen. Maar absoluut wel straf bij momenten. Dus die “ALT” en “DEL” mag je weggooien.