"Eerst de kleine lettertjes lezen"

Volgens Bart Brinkman in De Standaard is het te vroeg om nu al te spreken van "sociale horror". Daarvoor is de voorlopige informatie te versnipperd, "de bronnen te gekleurd". "Laat het nu vooruit gaan", stelt Brinckman. "Dit kabinet heeft het voordeel van de duidelijkheid. (...) Laat dit kabinet maar bewijzen dat het via een herstel van de competitiviteit en de versterking van de koopkracht de groei kan aanzwengelen. Het zal België meer deugd doen dan een zoveelste staatshervorming."

Bart Brinckman noemt de maatregel om de pensioenleeftijd te verhogen "verdedigbaar". Maar hij plaatst ook enkele kanttekeningen. De werkgever moet volwassen omgaan met oudere werknemers. "Wie zijn job niet meer aankan, moet op iets anders kunnen rekenen."

Volgens Isabel Albers in De Tijd "lezen de grote lijnen van het regeerakkoord als een reality check. De nieuwe regering neemt de moeilijke omstandigheden au sérieux en handelt ernaar. Maar het is nog maar het begin van het werk."

"De grote taak van de federale regering zal er nu in bestaan iedereen mee te krijgen. Daar zit de achillespees van deze nieuwe ploeg. (...) De regeringspartijen moeten de banden aanhalen met degenen waar ze zich tegen hebben afgezet: de ambtenarij, de vakbonden en de sociale organisaties. Bovenal moet ze de bevolking perspectief geven en tonen waarom al die maatregelen broodnodig zijn. Anders is de "kracht van verandering" gedoemd te mislukken nog voor ze goed en wel is ingezet."

Dezelfde teneur valt te horen bij Jan Segers in Het Laatste Nieuws. Ook hij stelt dat de nieuwe regering de angst en weerstand bij de bevolking zal moeten wegnemen en zal moeten geruststellen.

Segers verwijst ook naar de leeftijd van onderhandelaars en wijst erop dat de nieuwe premier een kwarteeuw jonger is dan de vorige. Een niet onbelangrijk detail, vindt Segers. "In tegenstelling tot de generatie-Di Rupo gaat de generatie-Michel niet van start met de geruststellende gedachte illusie dat het hun tijd nog wel duren zal. Met de gedachte dat België weliswaar zachtjes wegglijdt op het toneel en bijna onmerkbaar aan welvaart en welzijn inboet - la recette belge. Michel, De Wever, Beke en Rutten worden gedreven door een grote "sense of urgency"."

In De Morgen geeft Yves Desmet een sneer naar N-VA. "Het communautaire, ooit het alfa en omega van de partij, is even volledig terzijde geschoven om een puur rechtse sociaal-economische agenda uit te voeren. Voka heeft het gewonnen van de Vlaamse beweging."

"Dat er wel een indexsprong maar geen vermogenswinstbelasting in het akkoord staat, geeft al aan wie de lasten en wie de lusten van deze regeringsploeg zal dragen. Wie de illusie koestert dat de kloof tussen inkomens uit arbeid en die uit kapitaal zal verminderen, mag dat vergeten."

Volgens Desmet is nu nog te weinig bekend om de inhoud van het regeerakkoord correct te beoordelen. De verhoging van de pensioenleeftijd, zou volgens hem "niet de inzet voor een ideologische links-rechts discussie mogen zijn". "De discussie over de pensioenen is echter niet ideologisch, maar demografisch. Toen het wettelijk pensioen werd ingevoerd op 65 haar, was de gemiddelde levensverwachting lager dan dat."

Volgens Liesbeth Van Impe in Het Nieuwsblad is het te vroeg om nu al een diepgravend oordeel te vellen. "Om een regeerakkoord te beoordelen, moet je meer hebben dan de selectieve verklaringen van de onderhandelaars. Daarvoor zijn teksten en cijfers nodig."

Ze vraagt zich af wat de reële inspanning zal zijn die van de diverse bevolkingsgroepen zal worden gevraagd. "Als de belastingen dalen, maar de kostprijs van de dienstverlening op tal van vlakken omhoog gaat, dan wordt de koopkracht evengoed aangevreten. (...) De cruciale vraag blijft hoe de lasten verdeeld worden. Eerst de kleine lettertjes lezen dus, voor de bazooka's worden bovengehaald."

In Het Belang van Limburg noemt Eric Donckier het een goede zaak dat de onderhandelaars hun voornemen om de pensioenleeftijd te verhogen nu al bekendmaken. Maar hij vraagt zich af of de nieuwe regering "niet beter had gewerkt met loopbaanjaren dan met de pensioenleeftijd op zich. Dat zou misschien zelfs iets correcter zijn voor wie op jonge leeftijd begint te werken wegens veelal lager geschoold en daarom ook veelal verplicht tot zwaarder werk."

"In feite hadden deze maatregelen veel eerder moeten worden genomen. Maar de regering Verhofstadt gooide een volledige hoogconjunctuur weg, de regering Leterme ging ten onder aan communautaire spanningen en de regering Di Rupo durfde niet."

Volgens David Coppi in Le Soir maakt de nieuwe regering met haar keuze voor de verhoging van de pensioenleeftijd, zichzelf tot ideaal doelwit van de vakbonden en de oppositie.

Het stilzwijgen van het ACW, en de nervositeit bij CD&V spreekt in dat verband boekdelen, stelt Coppi die zelfs spreekt van een regelrechte breuk tussen de twee. "De druk vanuit de linkerhoek van de partij is enorm. En het zal een sleutelrol spelen bij het al dan niet welslagen van de Zweedse coalitie.

In La Libre Belgique wijst Francis Van den Woestyne erop dat de allereerste federale regering met daarin een separatistische partij (de N-VA, red.) een feit is. "Een ongeziene coalitie", luidt het. Hij wijst op de moeilijke positie waarin de N-VA zich bevindt. "De partij heeft er alle belang bij dat de regering standhoudt, zo kan ze aantonen dat ze capabel is tot regeren. Anderzijds heeft ze er ook belang bij dat de regering valt, want zo kan ze aantonen dat België niet te hervormen en dus ook niet te regeren valt."

Volgens Van de Woestyne zal Michel I het in het zuiden van het land niet onder de markt hebben. "Daar voorspellen het centrum en links al bloed, tranen en een ongeziene sociale achteruitgang. Ongezien? Vervloekt!"

Blijft het bij woorden of niet? Van de Woestyne wijst erop dat de Zweedse coalitie 55 maanden de tijd heeft om er iets van te maken. En nu aan de slag. "Au boulot!"