Gabriel Rios: "Mijn rusteloosheid moet een huisdier worden"

Onze Puerto Ricaan is terug van weggeweest. Gabriel Rios heeft zich enkele jaren teruggetrokken in New York en heeft er gevonden wat hij zocht. De vrucht van zijn bezinning, zijn nieuwe album “This marauder’s midnight”, stokt de adem zelfs in overvolle festivaltenten. Op Leffingeleuren nam hij na zijn optreden even de tijd voor een openhartig onderonsje op de sofa van de backstage, over het nieuwe album, zijn rusteloosheid en toekomstdromen in zijn geboorteland Puerto Rico.

“Geloof het of niet, dit is de eerste keer dat ik een interview doe in het Spaans. Het doet mij echt deugd”. Zijn zwarte hemd van het optreden is intussen al vervangen door een comfortabel grijs T-shirt. Hij krijgt zelden de kans om zijn moedertaal te spreken, en als je zijn waterval aan woorden mag geloven, heeft hij er precies nood aan. En dat blijkt inderdaad later in ons gesprek. Maar eerst wil hij een paar zaken verduidelijken over dat nieuwe album.

This marauder’s midnight

Wat de titel van het album juist betekent, wil hij liever niet uitleggen. “Misschien is het bijgeloof, maar ik ben bang dat het verhaal sneller is verteld als de betekenis van de titel klaar en duidelijk is”, zegt Rios. Wil je de boodschap achter de titel kennen, dan kun je die ontdekken in de speciale editie van het album, in de vorm van een kortverhaal met illustraties van zijn vriend en kunstenaar Tinus Vermeersch.

De titel zou je vrij kunnen vertalen als “De nacht van de stroper”. “Ik kan misschien wel iéts verklappen. Voor mij heeft het te maken met een soort dief zijn”, aldus Gabriel. “Ik denk dat liedjes samenraapsels zijn van inspiratie die we zogezegd gestolen hebben bij andere nummers. Soms is dat niet eens met opzet, maar alles wat je sinds je geboorte hebt gehoord, heeft een invloed op wat je zelf later creëert.”

Hij noemt het een zeer solitair album, met muzikanten die individueel bezig zijn met hun instrument, maar tegelijkertijd een bijzonder samenspel verwezenlijken. Het lijkt een meer serene compilatie dan zijn voorgaande albums, maar daar spreekt hij me tegen. “Er zit nog steeds een zekere rusteloosheid in verborgen, die er ook altijd zal zijn. Maar die rusteloosheid moet een huisdier worden, geen leeuw die je vanbinnen opvreet.”

Hij beaamt dat zijn nieuwe sound soms een risicofactor is om op festivals te spelen. De nummers zijn gemaakt voor kleinere, intiemere ruimtes. “Er zijn geen drums, noch elektrische gitaren. Plots moet het publiek het doen met enkele klassieke instrumenten”, zegt hij. “Op muzikaal vlak loopt er ook van alles fout op festivals, want ik hoor mezelf amper spelen. Maar de voldoening is dubbel zo groot als we er op zo’n moment in slagen de aandacht van het publiek vast te houden en hen te raken.”

Eentje per maand

Het was op z’n minst een geslaagde marketingstrategie. Sinds oktober 2013 lichtte de band elke maand een tipje van de sluier met een nieuwe song van het album. “Misschien had het publiek kunnen denken dat ze teveel van Gabriel Rios op hun bord kregen”, geeft hij toe. “We besloten het zo te doen omdat de liedjes al af waren, maar de opnames nog niet. En ik wilde niet stressen om snel alles op te nemen.”

“Als je weet wat je wil, dan moet je niet te snel vooruitgaan. Als je jonger bent, heb je eindeloze discussies met het label terwijl je zelf niet weet wat je echt wilt. Dan worstel je met deadlines. Maar eens je weet wat je wilt, kun je bepaalde zaken eisen.”

Eeuwige rusteloosheid

Enkele jaren geleden ruilde hij Gent in voor New York, en hoe tegenstrijdig het ook klinkt, op zoek naar rust en een eenvoudiger leven. “Ik woonde er in Chinatown en ik voelde me op een andere planeet. Er werd een andere taal gesproken, het is er ieder voor zich. Ik was er niemand, en zo voelde ik me eindelijk weer rustig worden”, getuigt hij.

Rios genoot er van een trager ritme en een eenvoudiger leven. Hij snoeide alles wat zijn muziekfocus kon vertroebelen weg uit zijn leven, zoals onder meer alcohol. “Ik ben zeker niet tegen alcohol. Maar de muziek die ik wil maken, vergt zoveel energie van me. Nu gaat mijn onverdeelde aandacht enkel daar naartoe.”

Een simpel leven helpt hem daarbij. Hij leeft rustiger nu, zegt hij, en hij slaapt weer goed. Geen excessen meer in het nachtleven, wel nog een gezellige babbel onder vrienden. “Vroeger wilde ik alles beleven. Nu wil ik ook intens leven, maar via minder kanalen. Toch zal ik altijd rusteloos zijn, maar het volume van onzekerheid of angst, staat veel minder luid.”

Roots op de loer

Als jonge twintiger strandde hij als rasechte latino in Gent om er te studeren en muziek te maken. Zijn eerste songs waren nog doorspekt met Caraïbische invloeden, maar nu is er geen Spaans woord meer te horen op zijn nieuwe cd. Hij volgt graag de wegwijzers van de aantrekkingskracht, zegt hij, en die hebben hem tot nu toe vooral naar Engelstalige muziek gewezen.

Maar het bloed dat door zijn aderen stroomt, is en zal altijd Puerto Ricaans zijn. En ook op muzikaal vlak zal dat weer blijken. “Ik weet dat een album in het Spaans er ooit zit aan te komen”, verklapt hij. “Hoe langer ik het uitstel, hoe meer die nood groeit. Elke keer als ik naar Puerto Rico ga, voel ik dat verlangen branden.”

Het begint dan ook serieus te kriebelen om voor een langere periode naar zijn geboorteland terug te keren. “Om me weer onder te dompelen in de sfeer en de cultuur. Om in de bus te luisteren naar mijn taal en met mijn mensen te spreken.”

In Puerto Rico zelf is er weinig weet van een zekere Gabriel Rios en zijn muziekcarrière. Daar wil hij zelf liefst zo weinig mogelijk verandering in brengen, tot zijn muziek vanzelf ontdekt wordt. Maar nu focust hij zich het liefst op zijn recentste album om het verhaal van “This marauder’s midnight” ook in Europa te vertellen. Hij gaat voor het eerst internationaal met een album, en dat met Gent als uitvalsbasis. Tot de wind, of zijn rusteloosheid hem weer ergens anders naartoe brengt.

Meest gelezen