Leffingeleuren 2014 blijft verbazen onder de kerktoren
Girlpower met een rauw kantje
Van een minimale bezetting gesproken. Laura-Marey Carter en Steven Ansell uit Brighton prijken vooraan op het podium, met enkel een drumstel en veel gitaren. Niet voor niets is het al de derde keer dat Blood Red Shoes het podium van Leffingeleuren bestijgt. Ze openen hun set met een scherpe introsong zonder zang die aan "Millionaire" van Queens Of the Stone Age doet denken.
Wat daarop volgt is vooral rauw en luid, zonder bas om de scherpe gitaargeluiden te verzachten. Maar het duo kan het zich permitteren. De eenvoudige gitaarriffs die Carter met veel girlpower uit haar pols schudt, leiden je gemakkelijk door hun verhaal van weinig woorden, en de lijven schudden automatisch mee.
Het duo steekt er in ieder geval schwung in. Ansell springt al vaak eens op zijn drumstel om ons tot applaus aan te moedigen en Laura-Marey headbangt erop los alsof haar leven ervan af hangt. De eentonigheid wordt doorbroken met wat meer dansbare nummers met een rock’n roll-smaakje aan. Na “What the fuck am I doing here” is het welletjes geweest, en mogen mijn oren eventjes bijkomen van dit garage-rock spektakel.
Blijven bewegen
Maar voor stilte moet je natuurlijk niet naar Leffingeleuren komen. Tussen elk optreden trekt een klein caravannetje met felle boxen de aandacht van de festivalgangers.
Een klein halfuurtje krijgen de dj’s om zoveel mogelijk lichaamsdelen te doen shaken. Opvallende platendraaier is Lander De Coster, die met een interessante retromix een mooie meute van jong en ouder weet aan te trekken. Net voor je naar hogere danssferen afreist, is presentatrice Kirsten Lemaire daar om de volgende band aan te kondigen.
De nieuwe Rios
Gabriel Rios heeft geen geheimen meer. Sinds oktober 2013 maakte hij zijn fans nieuwsgierig door elke maand een video van zijn nieuw album openbaar te maken, maar nu heeft “This Marauder’s Midnight” officieel het licht gezien.
Toch speelt de vrees dat de intiemere noten misschien dreigen opgeslokt te worden door het gejubel van die festivalsfeer. Maar niet deze keer. Amber Docters van Leeuwen betreedt de planken met haar cello, en de contrabas komt erbij bespeelt door Ruben Samama. De individualistische nauwkeurigheid van elke muzikant creëert een samenspel waar de haren van overeind staan. Na “Worksong” krijg Gabriel de onverdeelde aandacht die hij hebben wil.
Eentje dat we al lang kennen maar verstopt zit een nieuw jasje: "Broad daylight" is aan de beurt, maar deze keer een gepimpte versie op z’n rockabilly’s. Zijn onderliggende boodschap is nu helder: aangename kennismaking met de nieuwe Gabriel, helemaal terug uit New York. En dat het publiek al lang zijn nieuwe maaksels kan smaken, bewijst het wanneer “Gold” aan de beurt is. Het eerste albumnummer dat hij lanceerde, wordt al van voor naar achter meegezongen door de fans.
Naar goede gewoonte komt hij bissen met een cover van “El Carretero”, het Caraïbische pareltje van Buena Vista Social Club. We krijgen toch nog eventjes Rios in het Spaans te zien, duidelijk goed in zijn vel wanneer hij met de ogen dicht zijn thuisland voor de geest haalt.
“Hebben jullie zin in een sprookje?”
De tent zit al stampvol wanneer Lemaire de hoofdact van de avond aankondigt. Iedereen popelt om mee te zweven op die unieke sound van Oscar and the Wolf. De jonge gasten komen op in een decor van levensechte palmbomen en speciale lichteffecten.
Bij de eerste noten slaat je verbeeldingskracht al op hol. Je ontdekt ze op een open plek in de jungle, waar sjamaan Max Colombie met sensuele dansmoves en een diepe bezwerende stem de maat slaat en het publiek naar hogere sferen vergezelt.
“Are you ready to dance?”, vraagt hij plots, en hij haalt de toeschouwers uit hun roes met het zeer dansbare “Strange entity”. De lazerlichten maken het af en we worden onmiddellijk van de jungle naar de club gekatapulteerd. Hij eist dat we alles geven, en ondertussen blijft hij vrolijk wijde cirkels draaien terwijl hij de kabels van zijn micro als een sjaal over zijn schouders gooit.
En of we nog niet overtuigd zijn van hun kunnen, rijgen ze nog een paar populaire covers aaneen. Zo worden “Be faithful” van Fatman Scoop, “Jenny from the block” van Jennifer Lopez en “Freed from desire” van Gala met Oscar and the Wolf-water gezegend en even dromerig gemaakt als hun album “Entity”.
Afsluiten doen ze met een climax: het publiek gaat volledig in extase wanneer duizenden witte snippers uit de lucht komen gevallen. Genieten tot de laatste noot, want bisnummers doen ze niet aan mee. Van wie de feesthonger nog altijd niet is gestild, kan steeds terecht bij de caravan-dj’s voor een nog grotere dansportie. Uiteindelijk mogen The Whatevers met hun set het licht uitdoen van de zaterdagshow van Leffingeleuren 2014.
