"Bullshitfactor heb ik nooit zo scherp herkend"
Thé Lau heeft ontzettend bedrijvige maanden achter de rug. Sinds hij weet dat hij niet lang meer te leven heeft, heeft hij een afscheidstournee gespeeld met The Scene, bracht hij de cd "Platina blues" uit, en nu dus ook een roman, "Juliette".
"Ik voel me prima", stak hij van wal in "Reyers Laat". "Het gaat goed tot het fout gaat. Wanneer dat is? Dat is totaal onbekend, dát wordt steeds duidelijker. Inmiddels weet ik dat ik nog twee jaar zou kunnen leven, maar ik kan ook volgende maand al dood zijn. Het kan allebei."
Toch wou Thé Lau liever niet al te veel over zijn ziekte praten. Liever had hij het over zijn boek, waar hij erg trots op is. Vaak zat hij er totaal in zijn eentje aan te werken in de patiëntenkantine van het ziekenhuis. Zijn ziekte heeft het boek zeker beïnvloed, geeft hij toe, maar in tegenstelling tot de plaat "Platina blues" had hij het boek ook zonder het verdict kunnen schrijven. Al heeft het door de ziekte "wel een draai gekregen".
"Als rockzanger werd ik in de literaire wereld niet serieus genomen of zelfs vijandig bejegend", zegt Lau, die al meerdere romans gepubliceerd heeft. "Ik probeerde te bewijzen dat ik een goede schrijver kon zijn", realiseerde hij zich toen hij het manuscript van "Juliette" herlas. Dat was niet de goede weg, besefte hij, en hij schrapte talloze bladzijden.
"De ziekte neemt je heel veel af, maar ze geeft je ook heel veel terug", vindt Thé Lau. "De bullshitfactor, zoals ik die ben gaan noemen, die heb ik nog nooit zo scherp herkend".