Het doel staat op een ander veld! - Tim Pauwels

We kunnen natuurlijk meesmuilend zeggen dat de Belgische politieke partijen verzeild zijn in een koehandel, maar Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker is natuurlijk zélf ook bezig met zo'n koehandel. Daarbij moet hij een puzzel leggen met stukken voor elke windstreek van Europa en voor elke Europese politieke familie. De ene koehandel is niet heiliger dan de andere, maar misschien wel belangrijker.

In zekere zin is het zelfs goed dat we beter dan vroeger beseffen dat de Commissie echt een soort coalitieregering is. Juncker is de eerste "spitzenkandidaat" die naar voren werd geschoven voor de verkiezingen, zodat de Europese burger ook wist voor welke Commissievoorzitter hij nu al of niet stemde. De koehandel over de Commissieposten was er vroeger ook, maar voelt nu "politieker" aan en gebeurt meer voor het oog van de camera. En dat is misschien niet eens slecht. Europa krijgt langzamerhand dan misschien toch wat democratische trekjes.

In die puzzel van Juncker komt Marianne Thyssen hem het beste uit. Omdat ze een partijgenote is die hij vertrouwt en vooral omdat ze een vrouw is en Juncker heeft er te weinig in zijn Commissie. Zelden heeft een Commissievoorzitter zo duidelijk zijn voorkeur laten blijken. Hij is bereid om een keuze voor Thyssen te belonen met een zwaar commissariaat. (Concurrentiebeleid, fluisteren de wandelgangen, de post waarmee Europa zelfs Microsoft op de knieën krijgt.) Als het iemand anders wordt, zou de Europese irrelevantie wachten. (Dan wordt het "jeugd" of "cultuur" of andere onooglijke dingen, fluisteren dezelfde wandelgangen.)

Natuurlijk zijn het vooral christendemocratische wandelgangen die dat fluisteren en natuurlijk is zo'n houding van Juncker zelfs niet helemaal eerlijk. Niemand betwist de capaciteiten van Karel De Gucht of van andere Vlaamse liberalen. En zelfs al heeft Didier Reynders vaak voor controverse gezorgd in Vlaanderen, niemand betwist het recht van de Franstalige liberalen om te rijden voor een eigen neus aan het Europese venster. Andere landen hebben zonder hinderpalen hun kandidaten kunnen aanduiden. De zwarte piet komt alleen bij België terecht omdat we de laatsten zijn.

Maar daar gaat het niet om. Het punt is dat we nog altijd denken dat onze eigen koehandel de belangrijkste is. Terwijl we in de Wetstraat het blikje heen en weer stampen, wordt enkele kilometers verder op het Schumanplein de echte voetbalwedstrijd gespeeld. Hopelijk is ze nog niet afgefloten.

Natuurlijk zal Juncker ook aan liberalen enkele zware portefeuilles moeten geven, maar of die liberale portefeuilles dan naar Belgen gaan is nog maar de vraag. Juncker heeft objectief geen enkele reden om de talmende Belgen die zijn puzzel verknoeien, te belonen.

Zo dreigt het dus te gebeuren dat België vandaag én de Europese president én de Europese commissaris voor handel levert, maar straks misschien eindigt met een minderwaardige commissiepost. Het is allemaal volstrekt logisch en verklaarbaar vanop het Belgische speelveld. En dat andere speelveld aan het Schumanplein ? Ach, de doelpunten op dat andere veld wegen uiteindelijk toch iets minder. Ten onrechte.

Zouden ze in het echte Zweden wel gewoon kunnen rijden voor de kandidaat met de meeste kansen, los van de plaatselijke evenwichten? Ik weet het niet eens. Feit is dat de nieuwe Zweedse coalitie in België dat ondanks haar vernieuwende karakter niet kan. Politiek blijft politiek.

Juncker legt intussen verder zijn puzzel. Over een paar dagen zullen we weten hoeveel moeite hij nog wil doen voor dat lastige Belgische stukje.