5. "Niet met mijn hoofd!" - Rudi Vranckx

'Het is weer zover.' Meer kon ik de eerste minuten niet uitbrengen. We zaten samen aan het ontbijt ergens in de bergen van Koerdistan. De voorbije dagen hebben we verhalen van oorlogsmisdaden door IS opgetekend.

Het was om te huiveren, dat mensen dit elkaar kunnen aandoen en waarom? In Gods naam? En dan komt dit bericht met de foto erbij. Even stopt de tijd, een flashback. Kennen we hem? Waar is het gebeurd? Hoe lang was hij al ontvoerd? Alsof de journalistiek een beschermlaag van vragen om mijn hoofd spant.

We drinken onze thee verder in stilte. En beginnen te praten over vroeger, niet zo lang geleden toen we als muizen aan journalistiek moesten doen. Snel toeslaan en weer verder, uit vrees voor ontvoering en ... onthoofding. Wie kent die duistere periode nog in Bagdad toen buitenlanders ook gruwelijk werden onthoofd voor de camera.

Toen heb ik mezelf gedwongen helemaal te kijken naar die horrorvideo om aan te voelen waar ik mee te maken heb. Ik begreep het niet. Nu wil ik het niet meer zien. Het is een onderdeel van zieke propaganda. Die dan nog eens misbruikt wordt in sociale media die bol staan van bitter cynisme. Niet met mijn hoofd! Dat laat ik niet meer toe. Ik moet in de spiegel kunnen kijken als mens en als journalist.

Weet ik waarom ik deze job doe? Ja. Besef ik de risico's? Ja. Bereid ik me zorgvuldig voor? Ja. Is het belangrijk dat oorlogsmisdaden, dictaturen en onrecht getoond worden, ongeacht van welke partij of geloof? Dat de machtelozen hun verhaal kwijt kunnen? Zeker en vast. Meer moet dat niet zijn. Kom mannen, y'allah, schiet op. Het echte verhaal van mensen daarbuiten wacht op ons.

Nog even denk ik eraan. Dit is wat collega Foley - en niet vergeten nog vele anderen - zou hebben gewild. Si tous les dégoûtés s'en vont, il n'y a que les dégoûtants qui restent.

(Rudi Vranckx is VRT-oorlogscorrespondent en nu aan het werk in de buurt van IS.)