Rimpelrock is niet meer, Summer Swing is geboren

Na enkele edities met een lagere opkomst en een steeds jonger publiek, besloot de Rimpelrockorganisatie om het roer om te gooien. Het kruim van Vlaamse artiesten verhuisde van het hoofdpodium naar een van beide tenten, het ambiancepodium. Daarnaast kwamen er twee nieuwe podia: de familystage, vooral voor de allerjongsten op de wei, en de main stage die een vlotte popprogrammatie kreeg.

Een eerste aanblik van het festivalterrein toont meteen dat er iets fundamenteels is veranderd: voor frigoboxen en klapstoelen is er geen plaats meer. Die zijn vervangen door zittribunes en picnicdekentjes in alle kleuren en maten. Al zijn enkele slinkse bezoekers er toch in geslaagd om hun favoriete campingmeubel langs alle controles te loodsen. Ook in de programmaboekjes is er niets aan het toeval overgelaten: naast enkele liedjesteksten staat er zowel een kruiswoordraadsel als een kleurplaat in. Opnieuw om alle generaties te plezieren.

De organisatie lijkt er goed aan te hebben gedaan om de verjonging van het publiek niet te negeren. Kranige 75-plussers zie je amper, jonge gezinnen, feestende veertigers en schreeuwende pubers des te meer. Alsook de jonge dertigers die zin hebben in een feestje, al dan niet met hun kroost. Al klopt het wel dat eigenlijk iedereen, van piepjong tot jong van hart, op de wei staat.

Twee meisjes, die je eerder zou thuisbrengen op Rock Werchter, trekken de aandacht. “Wij zijn gekomen voor The Broken Circle Bluegrass Band, maar we hebben gewoon gratis tickets gekregen”, lachen ze. Een andere opvallende verschijning is een groep uitgelaten vrouwen, met identieke bloemenkettingen. Nicole, Marion en Martine komen de verjaardag van Gerda (links op de foto) vieren. En ze zijn alvast fan van het nieuwe festivalconcept.

“Als vrouw wil je niet naar Rimpelrock, maar wel naar Summer Swing. Het is zomer vandaag, en wij zorgen voor de Swing. Het zit hem puur in de naam. Die klinkt positief en leuk”, lacht Martine.

Dat Summer Swing veel aandacht besteedt aan de jongste festivalbezoekers, blijkt bij het betreden van de familietent.

Centraal voor het podium is een zone afgebakend voor de kinderen. Het staat er vol zitbankjes, ouders wordt opgeroepen om hun kroost daar veilig achter te laten. En dat loont: de kindjes hebben een goed zicht op het podium, mama en papa houden hen van aan de zijlijn in de gaten.

Kinderen die geen plekje meer kunnen bemachtigen, rekenen op de sterke schouders van hun ouders. Vooral de papa’s proberen een goed zicht op het podium te garanderen. En sommigen gaan daarvoor nog een stapje verder dan een plekje op hun schouders.

Wat opvalt, is dat veel ouders de moeite hebben genomen om hun kinderen vertrouwd te maken met oordopjes. Of met een hippe, kleurrijke hoofdtelefoon. En dat die hoofdtelefoons effectief zijn, bewijzen de talloze kleuters die in alle feestgedruis rustig hun middagdutje doen.

Een zelfverklaard familiefestival vraagt om aangepaste randanimatie. Naast de familystage staan enkele springkastelen opgesteld. Er is ook een kapsalon en een schminkstand voorzien, die vooral populair zijn bij kleine meisjes. De circusstand is dan weer een schot in de roos bij de jongens.

Wat verderop staan er twee kermisattracties opgesteld. In ruil voor 10 gerecycleerde bekertjes kan je gratis in het reuzenrad of op de spin. Dat verklaart waarom het festivalterrein er ook tegen de avond nog steeds enorm proper bijligt. Kinderen verzamelen bekers en flesjes alsof hun leven ervan afhangt. Voor een gratis rondje kermis zijn ze graag even gedreven recycleerders.

Een laatste extraatje is een zwevend platform dat omhoog wordt getakeld. Op die manier krijg je als festivalganger een indrukwekkend zicht op de weide, vanuit de lucht. Ook ik laat me daartoe verleiden, en dat loont de moeite.

Een bezoek aan Summer Swing zou niet compleet zijn zonder een bezoek aan de Ambiancetent. Daar mag Luc Appermont de artiesten aankondigen. Voor zijn eigen partner Bart Kaëll mag dat uiteraard wat ludieker. “Het is me een eer en genoegen om u deze muzikale ambiancemaker aan te mogen kondigen. Het is een man waar u enkel naar mag kijken, aankomen niet. Maar ik wel”, knipoogt Luc. De sloeber.

“Ik ben bijzonder trots om hem hier te mogen aankondigen. Waar hij komt is het altijd feest, behalve bij ons thuis.” Luc toch. Bart is in elk geval zo enthousiast dat hij een selfie neemt met het publiek. De kledingstukken vliegen ook (ongevraagd) het podium op, van onderbroeken over schoenen tot zelfs een jeansbroek.

Daarna steekt schlagerkoning Christoff vergezeld van zijn zus Lindsay het vuur pas echt aan de lont. Voor ik het goed en wel besef, word ik meegesleurd in een massapolonaise. Ik doorkruis in mum van tijd de hele tent in alle richtingen, voor ik plots tot vlak voor het podium beland. Iedereen brult mee alsof zijn leven ervan afhangt.

Op het hoofdpodium, voor de gelegenheid “pop stage”, treden negen artiesten op. Op Level 42 na zijn dat allemaal Belgische artiesten. Omdat de term pop wel erg ruim wordt geïnterpreteerd, staan The Broken Circle Bluegrass Band, Clouseau en Milk inc. broederlijk naast elkaar op de affiche.

Die Broken Circle Bluegrass Band kan de weide voor het eerst enthousiasmeren. “Wij gaan nummers spelen uit die cd van die film die bij iedereen ondertussen in de auto ligt”, zo introduceert acteur Johan Heldenbergh de groep.

Ozark Henry houdt het daarna in zijn set opvallend elektronisch en minimalistisch. Vooral voor oudere festivalgangers is het schrikken dat Piet Goddaer een andere sound aan de dag legt dan in zijn recente hit “I’m your sacrifice”. Het gitaargeweld van Zornik schudt iedereen wakker.

De mannen van Clouseau doen de weide echt voor het eerst dansen. Koen Wauters is zijn immer enthousiaste en charmante zelf. Met de juiste opzwepende gebaren en enkele verleidelijke heupbewegingen op tijd en stond, zijn de vrouwen in de voorste rangen helemaal mee. En ook wat verderop wordt meegewiegd en gebruld, vooral tijdens oudere nummers als “Anne” en “Nobelprijs”. Als je een Sportpaleis op sleeptrouw kan nemen, dan lukt een festivalweide duidelijk ook.

Op elk festival vertoeven bezoekers in originele of vreemde outfits. En dat is op Summer Swing niet anders, al ligt het aantal festivalgangers dat verkleed is opgedaagd vrij laag in vergelijking met het vroegere Rimpelrock.

Een jongen in een roze Powerrangerkostuum springt in het oog. “Mijn vrienden dragen de andere gekleurde pakken”, vertelt Senne Vosch. Summer Swing is voor hem eigenlijk geen onbekend domein. “We kwamen met onze vriendengroep al jaren naar Rimpelrock, vroeger nog met frigobox en klapstoelen, maar dat mag nu niet meer. We blijven de hele dag in de buurt van de Ambiancetent, want we willen feesten. Als superfans van Joe Hardy is onze dag sowieso al geslaagd, want we hebben een handtekening kunnen bemachtigen. Op ons Powerrangerkostuum dan nog”, knipoogt Senne.

Andere kledingtrends op de weide in Kiewit zijn fluo-outfits, discohoedjes, boa’s en bloemenkransen. Hoe kleurrijker, hoe liever. Veel kindjes dragen Mega Mindy-pakjes of K3-kleedjes. Een jongeman in een tijgerpak van fleecestof verdient ook een eervolle vermelding.

Heeft dit familiefestival het potentieel om een vaste waarde te worden in de festivalkalender? Misschien. Het concept met verschillende genres lijkt bij de bezoekers wel aan te slaan. De muziek mag bij een eventuele volgende editie wel wat zachter. Of het bezoekersaantal is wat de organisatie had gehoopt, is wel nog even koffiedik kijken.