Satelliet Rosetta in een baan rond de komeet 67P
Gejuich alom in het ESOC-vluchtleidingscentrum in Darmstadt in Duitsland. De Europese ruimtevaartorganisatie ESA is er als eerste in geslaagd om een satelliet in een baan rond een komeetkern te krijgen.
Na een reis van tien jaar heeft de satelliet Rosetta dus het belangrijkste deel van haar opdracht vervuld. Ze zal nu twee jaar lang in een baan rond de kern van de komeet 67P Tsjoerjoemov-Gerasimenko draaien en van daaruit de kern en de gassen rond de komeet bestuderen. Dat is nooit eerder vertoond.
Meer nog: in november zal Rosetta de lander Philae neerlaten op de komeetkern. Die zal dan ter plaatse nog meer onderzoek kunnen uitvoeren. Nooit eerder is door een op Aarde gemaakt tuig een zachte landing uitgevoerd op de kern van een komeet.
Kometen zijn de meest primitieve onderdelen van het zonnestelsel. Ze zouden veel fysische en chemische elementen bevatten uit het begin van het zonnestelsel en zijn daarom erg interessant.
Tien jaar jagen op een komeet
De Europese satelliet Rosetta werd in maart 2004 door een Ariane-5-raket gelanceerd in Frans-Guyana. Wat daarna volgde, was een staaltje van "kosmisch snooker" dat de satelliet met een stevige snelheid in de richting moest jagen van waar het de komeet uiteindelijk zou ontmoeten.
Onderweg maakte Rosetta enkele malen een scheervlucht langs de aarde, maar ook langs Mars en langs de asteroïden Steins en Lutetia om daarna naar de buitenkant van het zonnestelsel gestuurd te worden voor een ontmoeting met de komeet 67P/Tsjoerjoemov-Gerasenko.
Al enkele weken kon de satelliet beelden doorsturen van de komeetkern. Die lijkt erg op een apennootje, eigenlijk op twee kernen die met elkaar verbonden zijn.
Europa heeft iets met kometen
Het is niet de eerste keer dat de ESA kometen van nabij bestudeerd. Bij de doortocht van de komeet van Halley in 1986 kon de Europese sonde Giotto de eerste beelden maken van een komeetkern. Van op iets grotere afstand deden de Japanse sondes Sakigake en Suisei hetzelfde.
De Amerikaanse NASA bleef ook niet bij de pakken zitten. In 1985 was de sonde ICE al door de staart van de komeet Giacobini-Zinner gevlogen en een jaar later deed die dat nog eens met de komeet van Halley. De Russische sondes Vega-1 en Vega-2 namen foto's van die komeet op weg naar Venus.
In 2001 nam de Amerikaanse sonde Deep Space 1 dan van op korte afstand foto's van de komeet Borrelly. De NASA-sonde Stardust ving in 2004 deeltjes uit de staart van de komeet Wild-2 op en bracht die mee terug naar de aarde.
Het meest spectaculair was de Amerikaanse missie Deep Impact. Die liet een landingstuig in 2005 botsen met de kern van de komeet Tempel-1 en fotografeerde daarna de uitstoot om voor het eerst materiaal uit het binnenste van een komeet te bestuderen.