Made in Holland

Mijn eerste fiets was zo’n jaren 60-model voor kleuters, met dikke bandjes en stomme steunwieltjes. Mijn vader leerde me daarop fietsen op een frisse zondagochtend. Met dat rode fietsje ben ik als vijfjarige nog eens weggelopen van huis. Op een zomerse middag tijdens een eindeloze grote vakantie had ik het thuis echt wel gezien. Er moest meer zijn in deze wereld, zelfs voor een vijfjarige. Terwijl mijn moeder visite ontving, overtuigde ik een buurmeisje om samen naar het avontuur te fietsen.

Zij wilde naar de kerk. Haar familie ging daar iedere week heen en zij mocht nooit mee. Ik koos toen al voor iets frivolers: het plaatselijke openluchtzwembad waar ik naar m'n eigen kleutermening veel te weinig kwam. Ik geloof dat we besloten beide adressen aan te doen en we peddelden weg met onze kleine fietsjes.

Tegenwoordig zouden er na een paar uur al affiches van ons verspreid zijn door Childfocus. Toentertijd ging mijn moeder gewoon naar ons op zoek. Ze vond ons twee kilometer verderop. We stonden op een bruggetje, gebiologeerd door een riviertje. Ik had genoten van m’n ontsnapping en liet me mak weer naar huis leiden. Mijn tijd kwam nog wel.

De volgende fiets kreeg ik van Sinterklaas: een groene minifiets. Ik herinner me nog dat ik de nacht voor 6 december op blote voetjes door het huis snelde en de fiets in de woonkamer zag staan. Met bonkend hart glipte ik terug in bed. Dit kon toch niet waar zijn? Zo'n mooie fiets?! Sinterklaas móést zich vergist hebben. En nu zou ik 'm zeker niet krijgen, nu ik stiekem vooraf was gaan gluren.

De prachtige plooifiets werd niet een keer in z'n leven geplooid, maar hij bewees me jarenlang prima diensten. Tot die allerlaatste schooldag dat ik eenmaal thuis het losse stuur in m'n handen bleek te hebben. Mijn trouwe vriendje had me als bij wonder ook nog gered van een doodsmak.

Daarna was het tijd voor een tienerfiets, een blauw model waarmee ik in mijn herinnering vooral ging tennissen. Als student volgde een tweedehandse lelijkerd, dat ding kon toch meteen gestolen worden. Geen idee waar die uiteindelijk verzeild is.

Daarna beleefde ik een paar fietsloze jaren. Tot ik een oude omafiets cadeau kreeg van een Amsterdamse vriendin die ervan af wou. In het begin wist ik niet wat ik ermee aan moest, maar het bleek een van de leukste en nuttigste cadeaus die ik ooit kreeg. In Vlaanderen durfde ik er nooit voluit mee fietsen, je wordt al snel voor een aansteller aangezien met zo’n Hollandse fiets. Maar hier in Nederland voelt ie zich thuis en brengt ie me overal. En toch werden we verleid door een nieuw model. Het voelde een beetje als verraad.

Volgende week mag ik de nieuwe fiets afhalen: een crèmekleurig mirakel, made in Holland, met bruine accenten en een geinig mandje. Een damesfiets voor een vrouw die zich altijd meisje zal blijven voelen. Benieuwd waar deze fiets me heen zal brengen.