Prince bouwt een feestje in het Sportpaleis

Het Antwerpse Sportpaleis is tot in de nok gevuld en iedereen heeft er duidelijk zin in. De lichten zijn nog maar net gedoofd of er klinkt een oorverdovend applaus. Prince verschijnt op het podium en zet meteen de toon met "Let's go crazy". Waarna hij uitdagend vraagt of Antwerpen klaar is voor hem en er zelf aan toevoegt: "Cause, I am ready for you!".

En of de sinjorenstad klaar is voor hem. Vanaf de eerste noten veert iedereen recht. De stoelen zullen vanavond niet meer worden gebruikt. Wat volgt is een levende jukebox. "Zijne Purperen Hoogheid" speelt de ene hit na de andere. Hij is ook een van de weinige wereldsterren die er zoveel op zijn naam heeft staan. Dat besef je maar weer als je al die nummers de revue hoort passeren.

Bij "Raspberry beret", "U got the look" en "Musicology" wordt een feestje gebouwd. Het publiek in het Sportpaleis staat tot helemaal achteraan te dansen, armen in de lucht. Alle nummers worden tot in de verste uithoeken meegebruld. Alleen lijkt het bij momenten of het publiek er meer zin in heeft dan "His Royal Badness" zelf. De hits worden eerder routineus afgehaspeld. Hij gaat er als een sneltrein door en vat het zelf goed samen: "We've got too many hits".

Het voelt alsof we in een teletijdmachine zitten. Want ook onder meer "Kiss", "When doves cry", "Controversy", "1999" en "Little red Corvet" volgen nog. Intussen is het bloedheet tot in de nok van het Sportpaleis en Prince doet het wat rustiger aan met een "Nothing compares 2U" dat hij helemaal terugneemt van Sinead O'Connor. Met een "Belgium, light this place up", vraagt hij het publiek om de lichtjes van de gsm's aan te zetten. Wat volgt is een prachtige sterrenhemel in het donkere paleis.

Na een korte pauze in het donker bestijgt Prince opnieuw het podium met de vraag "Are you not satisfied? Let's funk!". Waarop hij het nieuwe "Funknroll" inzet. In een sober decor met drie nepvlammen op de achtergrond eist de 56-jarige wereldster alle aandacht op. Spelend met de toeschouwers, poserend met zijn gitaar, zijn dansmoves en expressief in zijn zang: Prince is een rasentertainer.

Echt sterk komt hij uit de hoek als hij achter de piano kruipt en vol overgave een prachtig "Purple rain" speelt. Zoals bij vorige concerten daalt er een paarse confetti-regen over het publiek neer. Maar elke keer werkt het weer, het is een magisch moment. Prince brengt de toeschouwers tot een climax, maar erna is er verwarring, want het lijkt het einde van de show.

Maar onder luid applaus komt Prince opnieuw het podium op en speelt onder meer een intiem "Diamonds and pearls". Na een breekbare "The beautiful ones" verdwijnt Prince opnieuw, maar het publiek laat zich deze keer niet ontmoedigen. En de wereldster is er weer.

Dit keer brengt hij nieuwer en onbekender werk met "Guitar" en "Plectrumelectrum". Hier komt zijn kersverse, uit drie vrouwen bestaande, band "3rdEyeGirl" volledig tot zijn recht. Ze gaan er stevig rockend tegenaan en je hoort Jimi Hendrix in zijn oor fluisteren. Toch verliest hij hier een deel van zijn publiek. Iedereen blijft rechtstaan, maar er zit nog weinig beweging in de zaal.

"Sometimes it snows in April" en "She's always in my hair" volgen nog. "His Royal Badness" maakt een einde aan zijn show met "Forever in my life". De lichten van de zaal gaan aan, maar de fans blijven applaudisseren. Na een dikke tien minuten is hij er weer, als een duivel uit een doosje. Met "Play that funky music, white boy" smijt hij er nog een Wild Cherry-cover tegenaan en hij sluit af met "What's my name?". Iedereen is in vertwijfeling of hij nog terugkomt en dat doet hij inderdaad. Maar dit keer niet voor een volgend nummer, maar wel voor een eenvoudige buiging voor het publiek. Simpel en sober.