"Als prins Laurent jou belde, moest je alles laten vallen"

"Het is tijd. Tijd om de strijdbijl te begraven. Tijd om achter ons te laten wie Het Grote Gelijk heeft. Laat ons hierover praten, discussiëren en desnoods ruziemaken. Maar laat ons nooit meer zwijgen", schrijft Dylan in Dag Allemaal.

Hij hoopt met de brief opnieuw het contact te herstellen met zijn moeder, Wendy Van Wanten. Vijf jaar lang heeft hij geen contact meer met haar gehad, "vijf jaar lang geen nieuws met Oudjaar, een dronken sms'je van mezelf niet te na gesproken".

Naar eigen zeggen heeft het incident rond de VRT-reeks "Albert II" Dylan (archieffoto in tekst) ertoe aangezet om opnieuw contact te zoeken. "Een of andere actrice die een koninklijke moeder speelt, noemt een andere moeder een hoer omdat ze haar te min vindt voor haar prinselijke zoon. De woede wordt verdriet. Verdriet omdat je moet toekijken hoe de VRT en de goegemeente het allemaal eerst wat weglachen, en de VRT uiteindelijk excuses aanbiedt."

"Lieve moeder, ik heb jou mijn kant van het verhaal gedaan, deze manier was de enige die me restte. Ik hoop dat ik je binnenkort snel zie, zodat ik jouw kant kan horen", besluit hij de brief.

"Niemand begrijpt ten volle waarom dit jou zo treft. Ze beseffen niet wat jij allemaal meemaakte met die prinselijke zoon. Niemand weet dat. Alleen jij, ik en hij. Maar hij zwijgt", schrijft Dylan. Het is wellicht voor het eerst dat hij openlijk vertelt over de relatie van zijn moeder met de prins.

"Ik was elf op de dag dat je Laurent voor het eerst ontmoette. Dat was op die modeshow in Parijs, er werd zelfs een foto van jullie genomen, de enige foto die de pers van jullie in handen heeft (foto boven, red.). Een paar dagen later had je al een afspraak met Laurent."

"Het was geen grap, het ging van kwaad naar erger. Zodra de telefoon ging, spurtte je naar boven, met zeven treden tegelijk, en sloot je je op in je kamer. Soms kwam je stralend naar beneden, soms in tranen. Als de prins je sommeerde, dan moest je alles stante pede laten vallen. Dan reed je naar Tervuren, omdat Laurent je nodig had. Problemen met zijn vader, problemen met zijn broer."

"Veel van wat je deed, kon ik maar moeilijk plaatsen. Hoe je uitgerekend op mijn verjaardag naar Tervuren reed en dagenlang wegbleef. Je hield van hem, Laurent was de liefde van je leven", schrijft Dylan in Dag Allemaal.

Dylan vertelt ook over de moeilijke periode, toen huisvriend Danny ziek werd en stierf. En over de perikelen tussen zichzelf en Frans, de nieuwe man in het leven van Wendy. Maar toch gaat het leeuwendeel van de brief over de relatie met Laurent.

"Je werd depressief. Nachtenlang zat ik op de rand van je bed, zestien jaar was ik, om over je liefdesverdriet om Laurent te praten. Op je nachtkastje stond een foto van hem, een stille getuige van al dat verdriet. De telefoons van Laurent werden alsmaar zeldzamer, tot ze uiteindelijk uitbleven. Ik zag dat jou dat pijn deed, voor mij was het een opluchting. Maar ik zag je ogen vochtig worden telkens als hij op tv kwam."

"Nu pas begrijp ik de complexiteit van de dingen, de intense tristesse van jullie onmogelijke relatie. Romeo en Julia, noemden we het weleens."

"Ik zie mijn kinderen opgroeien, en als ik er nog maar aan denk dat ik vijf jaar uit hun leven zou moeten missen, hap ik al naar adem. Ik ben een trotse vader, ik ben trots op mijn afkomst, trots op jou."