His master's voice - Van Dievel Consulting

Ik lach vriendelijk naar de gezichten die ik nog herken of meen te herkennen (en dat zijn er iedere keer minder), zwaai joviaal naar verbaasde onbekenden en loop met een grote bocht om iedere hiërarchische meerdere heen. Vervolgens maak ik een selfie, om in geval van betwisting te kunnen bewijzen dat ik nog steeds journalist ben bij VRT Nieuws. Maar iedere keer loopt het verkeerd af, iedere keer stuit ik op een kleine of een grote baas die meent zich luidop vragen te kunnen stellen bij mijn inzet voor de nieuwsdienst en bij mijn kleine bijverdienste als CEO van Van Dievel Consulting, sinds jaar en dag marktleider in de sector van de gebakken lucht.

'Zet u Van Dievel,' sprak de hoofdredacteur, wijzend op de schupstoel voor zijn desk, 'koffietje misschien?'
'Ik ben geheelonthouder,' antwoordde ik minzaam.
'Lang geleden dat ik u nog gezien heb, of is dat maar een gedacht?'
Ik glimlachte toegeeflijk. In zijn handen hield de hoofdredacteur immers een print met mijn aanwezigheden sinds 1 januari 2014. Het was een kort lijstje.
'Gij zijt hier bijna de oudste, in jaren en in dienstjaren, heb ik gezien.'
Ik knikte. Eind van het jaar zou ik recht krijgen op een redactie-rollator.
'Voelt ge u nog op uw plaats? Nee, ik zal het anders verwoorden. Voelt ge u nog op uw gemak hier op onze jonge en dynamische redactie waar alles zo razendsnel evolueert dat oudere journalisten zoals gij amper nog kunnen volgen of noodgedwongen afhaken en vervolgens in somberte en een diep gevoel van nutteloosheid vervallen?'
Er zat iets suggestiefs in de formulering maar ik kon er de vinger niet opleggen.

'Wilt u mij soms kwijt, hoofdredacteur?' vroeg ik. Ik hoopte dat zijn naam mij toch te binnen zou schieten.
'Ab-so-luut niet!' wuifde het opperhoofd mijn bezorgdheid weg. 'Maar ik denk dat ge hier niet meer gelukkig zijt.'
'Toch wel!' protesteerde ik, en zette prompt enige danspasjes in onder het neuriën van Happy van Pharrell Williams, het officiële lijflied van VRT Nieuws, tot een opstoot van reumatiek mij opnieuw op mijn stoel dwong.
De gelaatsuitdrukking van de hoofdredacteur straalde diep medeleven uit.
'Ge kunt er niet tegen blijven vechten,' sprak hij enigmatisch.
Ik keek achterom. Oef. Er stonden nog geen struise ziekenbroeders die mij onder zachte dwang naar het ouderlingentehuis van de VRT zouden voeren.

'Ik heb een jobke dat geknipt is voor u,' vatte de hoofdredacteur aan.
Jan Schodts, dacht ik, nee, Jos Bouveroux, nee, Klaus Van Isacker. Kris Hoflack was het ook al niet. Verdorie, hoe heette de hoofdredacteur toch!
'Ge zijt nogal een fantast, heb ik horen zeggen, ge verzint graag verzinsels, om het zo te formuleren. Ge schrijft graag schrijfsels.'
Ik besloot mij op mijn zwijgrecht te beroepen.
'Ge staat ook graag in het middelpunt van de belangstelling, laat ik mij vertellen.'
...
'Ge komt graag op tv. Ge koestert u graag in het licht en de warmte van de machthebbers, naar het schijnt. Ge zijt onderdanig aangelegd. Ge zijt van uw eerste leugentje nog niet gebarsten. Ge zegt graag zus tegen de ene en zo tegen de andere. Ge stoeft graag met uw belangrijke positie.'
Ik begon het meer dan warm te krijgen. Waar stuurde de hoofdredacteur in hemelsnaam op aan?
'Ge zult dat jobke in ieder geval veel liever doen, denk ik hé Van Dievel, dan artikels uit de gazetten knippen, op witte bladen papier plakken en er een datumstempel op zetten.'
De hoofdredacteur keek mij nu toch wel bijzonder ernstig aan.
'Want dat is het alternatief.'

Mijn hoofd zonk op mijn borst. Ik had het begrepen. Ik moest naar de andere kant van de barrière.
'Is dat een ja, Van Dievel? Kunt ge morgen al beginnen als Nederlandstalige woordvoerder van eerste-minister Michel? Ge moet niet bang zijn, ge moet daar echt niets voor kunnen. Ge zijt er enkel voor de façade, hebben ze mij verzekerd. De Vlaamse stroman, noemen ze het. Ik heb de premier beloofd dat ik voor twaalf uur met een valabele kandidaat op de proppen zou komen, anders zou hij het aan de VTM vragen. Oei. Het is al kwart over twaalf, zie ik. Maar op vijftien minuten zal het wel niet aankomen zeker?

(Louis van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en schrijver)