Rups van de grote wasmot eet plastic (zakken) op
De interessante eigenschap van de rups werd per toeval ontdekt. De Spaanse wetenschapster Federica Bertocchini trof rupsen aan in haar bijenkorven. Wasmotten leggen immers hun eitjes in bijenkorven, waar de rupsen als parasieten groot worden op honing en was. Bertocchini wilde de rupsen weg en deed ze in een plastic zak, kort daarna verschenen er gaten in de zak.
Bertocchini besloot daarop met enkele collega's aan de Universiteit van Cambridge te experimenteren. Ze plaatsten een 100-tal rupsen in een plastic winkeltas. Na veertig minuten verschenen er gaten, na twaalf uur was er voor 92 milligram polyethyleen verorberd. Het onderzoek staat gepubliceerd in Current Biology. De rups is aanzienlijk sneller dan de recent ontdekte bacteriën die ook plastic verwerken. Zij kunnen slechts 0,13 milligram per dag eten. Maar het proces van de rups blijft uiteraard ook traag.
Polyethyleen is net als bijenwas een polymeer. De rupsen blijken de polyethyleen om te zetten in ethyleenglycol, een kleur- en geurloze vloeistof. Onderzoekers vermoeden dat één enzym verantwoordelijk is voor het chemische proces. Als de enzym op grote schaal kan gereproduceerd worden, opent dat perspectieven. Toch blijft het efficiënter om plastic pakweg te recycleren. De grote afvalberg op land en in oceanen is er niet meteen mee weggewerkt.