Beefalo's vernielen milieu aan de Grand Canyon

Een vreemde hybride, het resultaat van een mislukt kweekprogramma, richt vernielingen aan in het Grand Canyon National Park. Milieubeschermers en Indiaanse groepen willen dat de dieren verwijderd worden, maar de toeristen zijn er zo dol op dat ze grote risico's nemen om de dieren te kunnen fotograferen. Een oplossing is voorlopig nog niet in zicht.

Gedacht wordt dat er zo'n 600 beefalo's rondzwerven aan de noordelijke kant van de Grand Canyon en ze hebben een enorme impact op het kwetsbare milieu in het National Park. De dieren hebben een gezonde eetlust en ze grazen de grond kaal. Wanneer ze daarna ook nog eens een uitgebreid stofbad nemen, blijft er alleen een kale, stoffige vlakte over. 

Bovendien zijn ze ook dorstig, ze kunnen tot 45 liter water drinken per bezoek aan een waterbron. In de droge omgeving van de Grand Canyon is dat heel wat.

"Wanneer we het hebben over 200 tot 300 bizons die één watervoorraad gebruiken, dan kunnen ze die vrij snel leegdrinken", zei Martha Hahn, een manager in het Grand Canyon National Park, aan de BBC. Hahn leidde een ploeg van het Radio 4-programma "Costing the Earth" rond bij Little Park Lake, een van de belangrijkste watervoorraden in het park om de schade te tonen. "Tachtig procent van onze vegetatie en andere soorten zijn afhankelijk van deze zeer beperkte watervoorraden. In totaal zijn er een zevental meertjes zoals dit in het park en in de omgeving. Als die uitgeput raken, zullen die andere soorten getroffen worden."

Bovendien vervuilen de bizons de watervoorraden ook met hun uitwerpselen en persen ze met hun grote gewicht de grond al te erg samen. Terwijl de bizons floreren, drukken ze andere dieren weg en verstoren ze het evenwicht in het ecosysteem, zeggen milieubeschermers. Insecten en zeldzame planten raken door de bizons in de verdrukking.

Vooral in de buurt van watervoorraden richten de beefalo's grote schade aan (foto: BBC).

Niet alleen het milieu lijdt onder de aanwezigheid van de beefalo's, ook voor mensen kunnen ze gevaarlijk zijn. De talrijke toeristen zijn dol op de beefalo's en sommigen nemen grote risico's om een foto te kunnen nemen.

"We hebben zowat een ongeluk per dag", zei Martha Hahn. "Als een auto in het zichtveld tussen een kalf en zijn moeder komt, zal ze de auto rammen. Bestuurders hebben ook 's nachts per ongeluk al dieren aangereden op de wegen."

De Indianen uit de streek, die de Grand Canyon als een spiritueel domein beschouwen, ondervinden ook hinder van de dieren. Oude ruïnes van hun voorvaderen worden door de beefalo's vernield omdat ze zich schuren aan de stenen.

Dat de beefalo's kolossale, krachtige dieren zijn, mag ook blijken uit het feit dat een experiment om hun impact te bestuderen, compleet mislukt is. Wetenschappers hadden een deel van het grasland afgezet met een omheining van prikkeldraad, maar de beefalo's hebben die gewoon omver geduwd.

De Grand Canyon lokt jaarlijks duizenden bezoekers.

Zeshonderd dieren lijkt misschien niet zo veel in een gebied als de Grand Canyon, maar omdat de beefalo's in kuddes leven, wordt hun impact geconcentreerd, en vaak net op de meest gevoelige gebieden.

Het aantal beefalo's is ook spectaculair toegenomen. Enkele jaren geleden deden er nog verhalen de ronde over de "geest-bizons" van de Grand Canyon, waarvan mensen hoogstens de uitwerpselen of andere sporen te zien kregen maar nooit het dier zelf. Momenteel lopen er geregeld kuddes van honderden dieren langs de kant van de weg aan de ingang van het park.

Het was Charles "Buffalo" Jones die in 1906 begon met het kweken van de dieren om een gehard rund te krijgen dat commercieel gekweekt kon worden. Dat bleek niet echt een succes, en na een tijd gaf hij dan ook zijn pogingen op. De dieren die hij gekweekt had, werden beheerd door de staat en hun aantal werd onder controle gehouden door het uitgeven van jachtvergunningen. 

Na een tijd dwaalden de beefalo's echter af in het Nationaal Park, waar de jacht verboden is en waar ze geen natuurlijke roofvijanden hebben. Daarop groeide hun aantal spectaculair aan, gedacht wordt met wel zo'n vijftig procent per jaar.

De beefalo's komen ook nu geregeld over de grenzen van het national park, maar het lijkt erop dat ze weten wanneer het jachtseizoen begint en eindigt. "Bij het eerste schot dat ze horen, komen ze in beweging", zei Martha Hahn aan "Costing the Earth". "De leider weet het en je ziet dat die naar het park trekt, en de rest van de kudde, meer dan 200 dieren, volgt hem, soms zelfs in looppas."

In de 19e eeuw werd begonnen met het kweken van beefalo's of cattalo's (foto: Carsell/University of Alberta Libraries).

De autoriteiten hebben overleg gepleegd om de beste oplossing te vinden voor het probleem. Er zijn best jagers te vinden die de beefalo's aan hun score willen toevoegen, maar de Indianen zijn gekant tegen het jagen voor de sport en willen niet weten van het afschieten van de dieren.

Een aantal mensen heeft als oplossing geopperd dat Indiaanse stammen die traditioneel nauw verbonden waren met de bizons, van de dieren zouden profiteren om hun culturele tradities in ere te houden, en dat zij zich zouden moeten bekommeren om de beefalo's. Ook andere partijen, zoals mediamagnaat en rancher Ted Turner, hebben aangeboden om te helpen en de dieren onder hun hoede te nemen.

Andere opties zijn het bijeendrijven en weiden van de beefalo's, of het toedienen van anticonceptie.

Welke oplossing er ook gekozen wordt, ze zal pas vanaf volgend jaar toegepast worden. En intussen blijft het aantal beefalo's groeien, blijft de schade voortduren en blijven de toeristen komen...