Een getalenteerde straatkat

Twee (televisie)beelden zullen me altijd bijblijven van Marie-Rose Morel. Een beeld uit onverdachte tijden, toen Morel enkel nog maar een “miss” was en schaars gekleed figureerde in een sketch met Bart De Pauw (aan wie ze aan het eind een draai om zijn oren mocht verkopen). Een miss met humor en inhoud, dacht ik toen. En een beeld uit het Vlaams parlement, waar ze hysterisch en razend te keer ging tegen minister Marino Keulen (en zich onsterflijk belachelijk maakte). Een straatkat, dacht ik toen.

In 2010 was ze politiek uitgeteld. En toch ook weer niet. Ze had ontslag genomen uit Vlaams Belang, omdat de partij haar, per mail nota bene, een onverkiesbare plaats had aangeboden op de kieslijst voor de federale verkiezingen van juni.

Een jaar eerder had ze als aftredend Vlaams parlementslid enkel een onverkiesbare plaats op de Europese lijst gekregen. Al mocht ze op het congres van Vlaams Belang nog een daverend applaus in ontvangst nemen, getooid met een hoofddoek, om haar door chemotherapie geteisterde schedel te bedekken. Want er was dat voorjaar kanker vastgesteld bij Morel. Een stunt, een goedkope stunt, zegden kwatongen.

Met een respectabel aantal voorkeurstemmen als troost begon ze aan haar tocht door de woestijn. Ze genas, maar ze herviel. Maar dat is voor later. En ook hoe ze er op haar sterfbed, bij wijze van spreken, in slaagde om het Vlaams Belang een dreun met de voorhamer te bezorgen, andermaal zou ik durven zeggen, is voor verder in deze bijdrage.

Marie-Rose Morel werd op 26 augustus 1972 geboren in Antwerpen. Haar vader was onder meer topman bij de multinational Alcatel, haar moeder werkte als freelance journaliste voor Vlaamse kranten. Ze heeft het intellect en de koele zakelijkheid van haar vader en de assertiviteit van haar moeder, zo wordt gezegd.

Marie-Rose Morel studeert geschiedenis aan de Antwerpse universiteit en leert daar medestudent Bart De Wever kennen. Ze is niet onknap, Marie-Rose Morel, en ze weet haar uiterlijk en haar branie te verzilveren. In 1992 schopt ze het tot Miss Aardbei en een jaar later tot Miss Vlaanderen. In 1994 moet ze de bij de verkiezing van Miss België Ilse De Meulemeester laten voorgaan. Na haar studie (er was nog een rel over haar thesis) start ze een evenementenbureau op: MoreElle. Maar de politiek lonkt.

Bij de federale verkiezingen van 2003 staat Morel op de lijst van de nieuwbakken partij N-VA, voortgekomen uit de rechtervleugel van de uiteengevallen Volksunie. Alleen Geert Bourgeois raakt verkozen. De nummer 2 op de Senaatslijst, Paul Van Keer, ex-voorzitter van de politievakbond NSPV, haakt op het laatste nog af, omdat er een klacht tegen hem is ingediend (door zijn eigen politiebond) wegens gesjoemel.

Bart De Wever kan Morel overtuigen om, ter compensatie, op een weliswaar onverkiesbare plaats van de N-VA te gaan staan. Ze haalt 19.000 stemmen, wat lang niet onaardig was. Dat Morel mogelijk een politiek talent was, was ook voormalig CD&V-kopstuk Wivina Demeester niet ontgaan.

Ze probeert Morel tot een overstap naar de christendemocraten te bewegen. Maar de derde hond gaat met het been lopen: Filip Dewinter, haar buurman in de Antwerpse gemeente Ekeren, kan haar overtuigen om naar Vlaams Blok over te stappen. Het Blok (de naamsverandering in Belang kwam er pas eind 2004) kon wel een assertieve dame met looks en brains gebruiken.

De concrete aanleiding voor de nieuwe jas van Morel is het kartel dat N-VA aangaat met CD&V op 14 februari 2004. Ze schrijft een opgemerkte vrije tribune in De Standaard: "De circusleeuw klauwt niet meer".
 

Kwatongen beweren dat de tekst op het hoofdkwartier van Vlaams Blok is geschreven. Hoe dan ook: eerst spreekt Morel de geruchten over haar overstap met klem tegen, wat later kondigt ze aan dat ze bij de verkiezingen van juni 2004 een strijdplaats krijgt op de Europese lijst, en nog wat later blijkt het Blok een zekere plaats op de lijst voor het Vlaams Parlement voor haar in petto te hebben.

Ze raakt met glans verkozen en claimt binnen de partij de "vakbondscel". De twee grote bonden sluiten namelijk die leden uit die zich "outen" als Vlaams Belangers, omdat de ideologie van de partij haaks staat op de waarden van de vakbonden. Het Belang kan een paar keer scoren met berichten over onregelmatigheden in de financiering van de bonden, maar de eigen Vlaamse vakvereniging komt er niet.

Op ethisch vlak moet Marie-Rose Morel zich noodgedwongen schikken naar de strakke partijlijn, die wordt uitgezet door Marijke Dillen en Alexandra Colen. In 2003 loopt Morel nog mee in de Gay Pride, later noemt ze het homohuwelijk "minderwaardig".

En hoewel Morel een buitenbeentje blijft binnen haar partij, hoewel ze in de Wetstraat minder wordt gemeden dan haar partijgenoten, staat het buiten kijf dat ze het extreemrechtse gedachtegoed getrouw is en blijft.

De eerste kras in het glanzende lak komt er bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Vlaams Belang is vast van plan het “cordon sanitaire” op gemeentelijk vlak te doorbreken door alles op alles te zetten in enkele pilootgemeenten.

Schoten, waar Morel inmiddels woont, is een van die pilootgemeenten. Morel wil burgemeester worden, of wil op zijn minst een uitslag waarbij het Vlaams Belang niet meer kan worden uitgesloten van het bestuur. Het valt over de hele lijn tegen. Ergens in Oost-Vlaanderen is het kantje boordje, maar uiteindelijk slaagt het Belang nergens in zijn opzet, ook niet in Schoten.

Bij de federale verkiezingen van 2007 is Morel niet aan zet. Wat niet betekent dat ze stil heeft gezeten. Binnen haar partij is ze erin geslaagd om het koningstrio Vanhecke-Annemans-Dewinter uit verband te spelen. Ze gaat een alliantie aan met Vanhecke tegen de "Antwerpse clan" die ze verantwoordelijk acht voor de electorale neergang.

Ze verzet zich met succes tegen de komst van Jean-Marie Dedecker, niet echt naar het Belang, maar naar een soort Forza Flandria-lijst, die rechts in Vlaanderen moet samenbrengen. Dedecker probeert dan maar de N-VA, en als het ook daar faliekant afloopt, komt hij bij de verkiezingen van 2007 op met zijn eigen LDD, en boekt hij kortstondig succes.

In 2008 gaan de poppen aan het dansen. Het huwelijk van Marie-Rose Morel met een chirurg loopt spaak; de scheiding loopt uit op een vechtscheiding, waarbij slagen onder de gordel niet worden geschuwd. Het mailverkeer tussen Morel en Frank Vanhecke (dan al geen voorzitter meer) komt bij het weekblad Knack terecht.

De mails moeten bewijzen dat Morel en Vanhecke al jarenlang een intieme relatie hebben, iets wat ze allebei altijd zijn blijven ontkennen. Knack publiceert de via via verkregen privémails die naar eigen zeggen politiek relevant zijn en de malaise in Vlaams Belang aantonen.

In 2009 wordt er bij Marie-Rose Morel baarmoederkanker vastgesteld. Vechtlustig als ze is, laat ze zich niet door de ziekte en de behandeling remmen. Ook al krijgt ze – als aftredend Vlaams parlementslid – geen verkiesbare plaats en enkel een strijdplaats voor Europa, dan nog gaat ze er vol tegenaan.

Ze heeft nog één moment de gloire binnen Vlaams Belang, wanneer ze wordt toegejuicht op het verkiezingscongres. Ze haalt een uitstekende persoonlijke score op de Europese lijst, maar ze valt uit de boot. Ze valt ook uit de boot wanneer ze zich kandidaat stelt om ondervoorzitter van Vlaams Belang te worden. En het begeerde zitje in de Raad van Bestuur van de VRT gaat ook aan haar neus voorbij. Ze is echt wel een paria geworden binnen Vlaams Belang. Het enige goede nieuws is, eind 2009, dat ze genezen wordt verklaard.

In 2010 zit Marie-Rose Morel vol plannen. Ze schrijft een boek over haar strijd tegen de kanker. Ze gaat opnieuw in zaken. Ze is druk in de weer op haar eigen website en schrijft af en toe een opiniebijdrage voor deredactie.be.

In juli van 2010 maakt ze bekend dat ze haar lidkaart heeft teruggestuurd, zonder dat er van Vlaams Belang een reactie is gekomen. In augustus blijkt dat de kanker niet verslagen is. Morel wordt door de klassieke geneeskunde opgegeven en waagt zich vol enthousiasme op het pad van de alternatieve geneeskunde. Een reportage over haar tweede strijd tegen kanker in "Koppen" haalt over het miljoen kijkers.

Maar de ziekte is sterker. Eind november raakt bekend dat er uitzaaiingen naar de hersenen zijn, dat Morel terminaal is.

En dan barst de affaire Bart Debie los. Oud-voorzitter Frank Vanhecke eist het ontslag van Debie uit Vlaams Belang, omdat die zich op Facebook vrolijk zou hebben gemaakt over het naderende einde van Morel. Debie ontkent in alle talen, geeft een heel andere uitleg over zijn uitingen van tevredenheid op Facebook (een goedgekeurde bouwvergunning…), maar wordt door niemand geloofd. Debie wordt stante pede uit de partij gezet, ook zijn beschermheer Philippe Dewinter laat Debie vallen.

Op Sinterklaasdag blijkt de website van Morel niet meer online te staan. De berichten over haar gezondheidstoestand zijn tegenstrijdig: soms hoopvol, soms somber.

Kort na Nieuwjaar komt het bericht dat Morel stervende is. Om haar kinderen te beschermen tegen haar ex trouwt ze in alle stilte met haar compagnon de route Frank Vanhecke. In alle stilte, nu ja: ze schrijft het nog zelf in haar column in Het Laatste Nieuws. "Het was dan toch waar!", is de meest gehoorde reactie.

Het is de laatste opflakkering van een wegdeemsterend leven. De kanker woedt in haar hersenen.  Marie-Rose Morel is zo ziek dat ze zelfs niet meer kan worden behandeld in een pijnkliniek in Wenen en met de hulp van dokter Luc Beaucourt moet worden gerepatrieerd.

En dan komt het overlijdensbericht.

Louis van Dievel