Francken: "Waarom neemt hij zijn familie niet mee naar Beiroet?"

De rechtbank van eerste aanleg heeft de Belgische staat een dwangsom opgelegd omdat ons land weigert een visum op humanitaire basis te geven aan een familie uit de Syrische stad Aleppo. Die familie zou hier opgevangen en gehuisvest worden door een bevriende familie uit Namen, en een asielaanvraag indienen.

In "Terzake" heeft Francken nu zijn beslissing om geen visum toe te kennen verdedigd. De staatssecretaris noemde het vanuit menselijk oogpunt mooi dat een gezin zijn huis wil openstellen voor Syrische vrienden, maar hij merkte daarbij op dat vriendschapsbanden niet voldoende zijn om een humanitair visum te krijgen.

Deze regering geeft meer humanitaire visa dan de vorige, zei Francken, dit jaar zijn er 860 gegeven, maar dat gebeurt op basis van een aantal criteria, zoals een intense familieband. Francken gaf als voorbeeld een vader en een dochter die al in ons land zijn, terwijl de moeder met een zoon nog in Damascus zit. Dan zal de regering een humanitair visum geven zodat het gezin kan herenigd worden en hier samen een nieuw bestaan kan opbouwen.

Het hebben van een vriendschapsband is echter geen criterium, argumenteerde Francken, en daarom heeft hij al meermaals beslist geen visum toe te kennen aan dit gezin en blijft hij bij die beslissing.

Francken noemde het wel "bizar" dat er gezegd wordt dat het gezin nog steeds in Aleppo is, maar dat de vader de laatste anderhalf jaar tot drie keer toe fysiek zelf een visum is komen aanvragen op het Belgische consulaat in Beiroet.

"In anderhalf jaar is hij minstens drie keer verhuisd van Aleppo naar Beiroet en daar een visum gaan aanvragen, en hij zou telkens teruggekeerd zijn naar Aleppo. Ik vind dat bijzonder vreemd. Waarom heeft hij zijn familie niet meegenomen naar Beiroet? Ik wist niet dat Aleppo op dit moment een in- en uitreisstad was, ik dacht dat het permanent onder de bombardementen lag. Ik vind het een heel raar verhaal, we gaan dit verder onderzoeken", kondigde Francken aan.

Het alternatief is voor Francken dat de vader zijn vrouw en twee kinderen mee zou nemen naar Beiroet en daar zou blijven. "Als zij het zo gevaarlijk vinden in Aleppo, wat het volgens mij is, blijf dan in Beiroet, zoals al de rest van de Syriërs die in Beiroet zitten."

Dat de rechtbank die de dwangsom heeft uitgesproken zich beroept op artikel drie van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, noemde Francken onbegrijpelijk. 

Artikel drie betekent dat ons land sommige mensen niet kan terugsturen omdat ze in hun land van herkomst het risico zouden lopen om gefolterd, gevangengezet of gedood te worden, zei de staatssecretaris. Het principe werkt echter maar in één richting, namelijk dat hij bepaalde mensen niet kan terugsturen, maar het betekent niet dat hij iedereen in de wereld moet aanvaarden die het risico loopt op foltering of de dood.

De consequentie van de uitspraak van de rechtbank, als artikel drie wel in twee richtingen zou werken, betekent volgens Francken dat elke vluchteling die bedreigd wordt in zijn thuisland, op een Belgische ambassade of consulaat asiel kan aanvragen en dat we die allemaal moeten binnenvliegen. "Dat zijn 60 miljoen mensen", zo zei Francken, die eraan toevoegde dat geen enkel land, geen enkele rechter, dat zo toepast.