Bij-jobs, bij-jobs, bij-jobs – Chris Serroyen

Als de regering de budgettaire teugels viert, dan zie je meestal de bui al hangen van zogenaamde structurele hervormingen. Want dat is het zoenoffer voor de Europese goden om bij hun beoordeling van de nationale begroting op wat goodwill te mogen rekenen.
opinie
Opinie

Chris Serroyen is het hoofd van de ACV-studiedienst

Op korte termijn mag het budgettaire keurslijf wat minder vast ingesnoerd, zolang je Europa structurele hervormingen presenteert met batig effect op langere termijn. Al is de vraag of deze begroting veel Europees enthousiasme zal losweken. Omdat het veelal los zand is; een zomercocktail van rechtse ideologische spelletjes en opportunistisch gehengel van economische lobby’s.

Structurele misvorming

In feite zit er maar één echte structurele hervorming in, die van de vennootschapsbelasting. Maar blijkt nu dat die net omgekeerd is van wat Europa beoogt. Voor 2018 lijkt ze misschien nog budgettair neutraal. Maar het risico is zeer reëel dat er nadien een groot gat gaapt in de begroting door het uitdoven van de one shot compensaties en door het op kruissnelheid komen van ontwijkingsmaneuvers. En dit bovenop de tax shift van 2015, die voor de extra schijven van 2019 en 2020 nagenoeg ongedekt is gebleven.

Geen zorg, zegt de regering, want we zullen de budgettaire neutraliteit zeer goed monitoren en desnoods bijsturen. Alsof men daar ooit toe in staat is, gegeven de volatiliteit van de winsten van bedrijven. Moest daartoe alvast in hoofde van Van Overtveldt de wil aanwezig zijn.

Wat dat betreft lijkt de nieuwe abonnementstaks op effectrekeningen meer te beantwoorden aan de idee van structurele hervorming, ook al werd hij opgedist als begrotingsmaatregel. Een bescheiden opbrengst op korte termijn maar -als dit in volgorde Van Overtveldt, regering, parlement, Grondwettelijk Hof en de ontwijkingsindustrie overleeft- met het potentieel om uit te groeien tot een volwaardige vermogensbelasting. Dé verrassing overigens van dit zomerakkoord! Een zo logisch iets als de invoering van een meerwaardebelasting -door het IMF opnieuw aanbevolen in zijn recent landenrapport voor België- werd door rechts zo gediaboliseerd, dat ze liever een vermogensbelasting slikten.

Hebbedingetjes

Zolang ze maar genoegdoening kregen voor hun ideetjes waarmee ze electoraal of bij bevriende lobby’s denken te scoren. De uitbreiding van flexijobs naar detail- en voedingshandel; het was al lang een obsessie van Open VLD, sinds Rik Daems zijn zinnen had gezet op minijobs, naar Duits model. Wel, ze komt er. Zonder evaluatie. Zonder de uitspraak van het Grondwettelijk Hof af te wachten. Zonder zich maar even de vraag te stellen of het organiseren van bijjobs voor wie al werkt of wie op pensioen is, nu echt de topprioriteit is van werkgelegenheidsbeleid.

En voor N-VA moest er per se iets gebeuren rond semi-agorale arbeid. Want Vlaams Minister van Sport én Werk wilde een (para)fiscale gunstregeling voor dat soort van semi-jobs in de sport. Door Open VLD dan weer gekoppeld aan een netto lijn van 500 euro per maand op de loonbrief. En zo kregen we ineens, out of the blue, een bijkomende gunstmaatregel voor bijjobs. Vergeet niet dat er dit voorjaar voor de deeleconomie ook al een derde regime voor bijjobs kwam.

Alexander Decroo profileerde zich al enkele maanden op het uitdelen van winst aan werknemers. Om hem te bedienen moest men de in onbruik geraakte wet op de winstparticipatie van stal halen.

Comeos en BeCommerce-lobbyiste Patricia Ceysens kreeg ook wat toegeschoven inzake soepeler nachtarbeid. Met soepeler zondagwerk er gratis bovenop. En zo gaat dat maar door in het zomerakkoord, als een chaotisch, onsamenhangend, ondoordacht kluwen van leuke hebbedingetjes, voor elk wat wils.

Drooglegging

Edoch, there is method in this madness.

Ten eerste, wars van alle pleidooien voor een eenvoudiger arbeidsrecht, volgt een blauwe tapijthandel van nepstatuten. Lagen boven laag, met als gemeenschappelijk kenmerk een pak minder rechten voor werknemers.

Ten tweede, het doorkruisen van normaal sociaal overleg, tot en met inbreuken op bestaande cao’s, sectoraal en interprofessioneel.

En ten derde, de sluipende drooglegging van de sociale zekerheid. Flexi-jobs: géén belasting en slechts 25% bijdrage voor sociale zekerheid. Digitale platformen: 10% belasting en géén sociale bijdragen (waarbij ook die 10% kan sneuvelen via het zomerakkoord, dat is niet duidelijk). Semi-agorale arbeid: géén belasting en géén sociale bijdragen. Winstparticipatie: 7% belasting en 13,07% bijdrage voor de sociale zekerheid.

En dan komt de ‘cash voor cars’ er nog aan, als perverse vervorming van het mobiliteitsbudget. Terwijl men de voorbije jaren administratief en politiek de deur wagenwijd opengezet heeft voor cafetariaplannen in bedrijven, gericht op omzetting van brutolonen in voordelen met geen of minder bijdragen en belastingen. Waaronder ook de omzetting van grote delen van het loon in laag belaste auteursrechten...

Wie zal ooit die rekening betalen? Of is dit een perfide strategie voor verdere besparingen in de sociale zekerheid? Zichzelf met de rug tegen de muur zetten? Indeed, there is method in this madness!

VRT Nieuws wil op deredactie.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.

Meest gelezen