Waarom ik mijn hoofddoek niet meer draag

Sarah Aouni droeg vanaf haar 12 jaar een hoofddoek. Op haar 21e besloot ze die niet langer te dragen. Droeg ze die hoofddoek omdat ze moest of onder druk werd gezet? Of is er een andere reden?
opinie
Sarah Aouni
Sarah Aouni woont in Antwerpen. Ze is master in de klinische psychologie en heeft daarna een lerarenopleiding en een postgraduaat interculturele bemiddeling en hulpverlening gevolgd. De voorbije jaren werkte ze vooral als leerkracht opvoedkunde en toegepaste psychologie.

Bijna overal ter wereld is het een onuitgesproken regel dat je bij het verlaten van je huis altijd even moet nagaan wat de buren zouden denken. Dit kan allerlei issues betreffen: een twijfelachtige outfit, de (tweedehands)auto die je koopt tot hoe licht je de highlights in je haar laat zetten.

"Wat zouden de buren denken?" - WZDBD - is iets dat heel vaak in ons omgaat, een mantra die ons behoedt van heel wat faux pas in het leven.

Ik kwam voor het eerst echt in aanraking met WZDBD toen ik op 21-jarige leeftijd besloot mijn hoofddoek niet meer te dragen.

Na een half jaar diep graven in mezelf en allerlei bronnen geraadpleegd te hebben kwam ik tot de vaststelling dat het dragen van een hoofddoek niet meer deel uitmaakte van mijn identiteit. Het was niet iets waar ik licht mee omging, ik droeg mijn hoofddoek immers vanaf mijn 12ste jaar al.

Het moeilijkste was niet het meedelen aan mijn ouders, maar die eerste stap buiten, op straat zonder hoofddoek. Ontbloot ten aanzien van de gemeenschap, zoals Eva haar eerste stappen zette uit het kleine paradijs. Nadat mijn moeder al mijn argumenten had aangehoord voor het niet dragen van een hoofddoek, kon ze niets anders opbrengen dan “en de buren?”

Aan de deur dacht ik inderdaad aan de buren, wat zouden ze denken? Zouden ze me aangapen alsof ik net van een andere planeet kwam of zou de confrontatie nog directer zijn?

Mijn vader trof me in de hal aan en zei dat hij toevallig ook naar buiten moest. Hij deed de deur open en nam me bij de hand. Samen met mijn vader, die enkele uren eerder zijn twijfels had over mijn keuze, liep ik door mijn straat.

Vaderlijke liefde gaf me het gevoel dat ik beschermd was tegen de blikken van de buren. Was ik niet opnieuw dat pubermeisje dat zich inbeeldde dat iedereen naar dat stuk stof keek dat ze met zoveel trots en spanning voor het eerst buiten droeg?

Nu, zeven jaar later, heb ik af en toe nog last van WZDBD. En bedenk ik me dat het zonde is dat ik nog steeds mijn leven schik naar de ideeën van anderen.

Of je wel of niet een sluier wilt dragen, is vaak een debatonderwerp in hedendaagse actualiteit. Het wordt in de strijd gegooid door heel wat politici, feministen, opiniemakers, etc.

Boerkini

Het boerkiniverbod is een voorbeeld van hoe beleidmakers de bal faliekant mis kunnen slaan. Vrouwen dwingen om bepaalde kledingstukken bij het zwemmen uit te doen kan toch niet de norm worden?

Het spreekt voor zich dat een sluier dragen een keuze moet zijn en dit heel veel betekent voor de individualiteit van de drager.

Sociale druk?

De meesten zouden WZDBD externe sociale druk noemen, maar volgens mij wordt het idee vanuit de opvoeding meegegeven en houden we er ons aan omwille van onze opvoeders. Dat zij zich niet voor ons generen en geen verkeerde dingen over ons horen is voor de meeste personen wezenlijk. We zien onszelf door de spiegel van de ander.

Onze ouders hebben zoveel voor ons gedaan. Bij kinderen van migranten is dit gevoel nog sterker door de migratieschuld die hen parten speelt. Als je ouders alles hebben opgegeven voor je toekomst, is het maar eerlijk dat jij jouw leven opbouwt zoals zij dat voor ogen hebben. Toch?

Maar kinderen worden groot en kiezen voor iets anders.

Dubbelleven

Als het schoentje niet past, dan knelt het en zoeken ze een betere fit. Sommigen bewandelen openlijk een andere weg, maar een groot deel begint aan een ‘dubbelleven’.

Men spreekt dan over hypocrisie, degenen die de schone schijn hoog houden of van twee walletjes eten. Zo heb je de ‘onechte’ gelovigen die het geloof niet belijden zoals het hoort, de gepassioneerde straatartiest die thuis zegt dat hij nog op de universiteit studeert of de lesbische vrouw die niet durft uit te komen voor haar seksuele geaardheid.

In een ideale wereld zou iedereen kunnen zijn wie hij wil zijn zonder externe druk, controle of angst. Misschien kan het jou alvast helpen om minder aan WZDBD te doen. Wat denk je zelf?

VRT Nieuws wil op deredactie.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.

Meest gelezen