Fietsen tijdens de ramadan, een les in relativeren - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelancejournalist.

Ik woon nog steeds in dezelfde wijk in Brussel als acht jaar geleden toen ik een stuk schreef over wat me overkwam, fietsend door de Merodestraat in Vorst waarbij ik enkele keren aan een dodelijk fietsongeluk ontsnapte en er gescheld en gespuw bovenop kreeg.

Zaterdagavond fietste ik, zoals bijna elke dag, weer door dezelfde straat, waarvan de sociologische samenstelling niet noemenswaardig veranderd is. Dat wil zeggen dat er een meerderheid Belgen wonen met een Marokkaanse achtergrond.

En in deze tijd van het jaar houden die zich aan de vasten die hun geloof hen oplegt. Dat zorgt tegen de avond voor behoorlijk geanimeerde straten. Ik kan me best voorstellen dat als je niet eten en vooral drinken mag in deze hete junimaand, je aan iets anders probeert te denken en de straat opgaat.

Dat betekent dus veel volk op de pleintjes, rond de gesloten theehuizen. En auto’s waarvan de bestuurders in een communicatieve opwelling midden van een kruispunt stoppen om ramadan-ervaringen uit te wisselen met geloofsgenoten.

Niets aan de hand, een eerder vrolijk schouwspel met een uitgelaten sfeer waarvan ik graag profiteer als passant.

Maar als fietser moet je op een moment toch verder en dus stak ik een hoop stilstaande auto’s voorbij. Tot ik midden op het kruispunt bijna overhoop werd gereden door een wilde chauffeur die met veel vertoon en lawaai veel te snel de Merodestraat in wou. Ik slaakte een schreeuw omdat ik mezelf al onder de wielen van het voertuig zag belanden.

De man achter het stuur bekeek me en riep me door zijn open raampje iets toe dat ik hier niet durf neer te schrijven. Het was van een bijzonder vergezochte vulgariteit. Ik vroeg hem beleefd wat hij daarmee bedoelde maar kreeg als enig antwoord dat “jullie allemaal pedofielen zijn”.

Ik zag dat heel wat omstanders waren blijven staan. Een hooguit vijftienjarige maande me aan verder te gaan. Ik zei dat ik dat wel zou beslissen omdat ik in mijn eigen buurt was en wou weten waarom die man het nodig vond me zo af te snauwen tijdens het feest van de ramadan.

Ik zag dat enkele mannen me aanstaarden, maar niets zegden. Ik begon me af te vragen of ik me bedreigd moest voelen.

Ik wou verder fietsen, enigszins geschokt en triest, met vooral de deprimerende gedachte dat men het in deze straat blijkbaar normaal vindt dat een fietser uitgescholden wordt door een opgefokte macho. En dat er dus eigenlijk weinig veranderd was sinds ik jaren geleden mijn boze column schreef. Ik dacht : misschien moet ik er wel over schrijven…

En dat doe ik dus ook. Maar niet wegens wat vooraf ging, maar wel wegens wat er gebeurde toen ik bijna weg was. Ik stak een stilstaande auto voorbij en hoorde: “Monsieur, monsieur!”. Twee jongens in een auto begonnen me met veel passie en heel beleefd uit te leggen dat ze gezien hadden wat er gebeurd was en dat ik volkomen gelijk had.

“Die gast is geschift!”, zegden ze. “Maar u mag niet veralgemenen, want wij vinden allemaal hier dat dit niet kan.”

Ze leken zo oprecht dat ik hen gemeend de hand schudde en hen een aangename ramadan toewenste. Net toen ik wou doorfietsen, stopte een andere auto. Papa achter het stuur, gesluierde mama naast hem en drie kinderen op de achterbank. En ook hij wou me vertellen dat hij vond dat ik gelijk had, dat die chauffeur van daarnet een onnozelaar is en dat hij hoopte dat ik goed thuis zou komen. Ik bedankte hem van harte en wenste ook de hele familie een prettige avond.

Uiteindelijk fietste ik verder, en de zomeravond leek me zachter dan ooit. Ik bleef denken aan hoe weinig er nodig is om een onaangename ervaring te relativeren. Een beetje communicatie; mensen die durven zeggen wat ze denken.

Jaren geleden had ik het over een afgebakend getto in mijn buurt; zaterdagavond had ik het gevoel dat geen grenzen voor eeuwig zijn.

VRT Nieuws wil op deredactie.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Voorstellen voor opinieteksten kunnen gestuurd worden naar moderator@vrt.be.